لارو درمانی موجب تقویت بافت های مرده در بیماران دیابتی می‌شود

علم حشره شناسی زمینه ای است تا با کمک لارومگس ها، کابوس تلخ قطع عضو افرادی که زخم های مزمن و دیابتی دارند، به پایان برسد.لارو درمانی یا «ماگوت تراپی» شیوه ای برای درمان زخم های مزمن از جمله زخم بیماران دیابتی است که دراین روش از لارو مگس استفاده می شود. درهمین زمینه برخی پزشکان معتقدند که لارو با خوردن بافت های متعفن و آلوده در بهبود زخم بیمار نقش بسیار موثری دارد.

یکی از شیوه های متداول برای درمان زخم های مزمن و عفونی، استفاده از انواع آنتی بیوتیک هاست.

حتی درصورت درمان این زخم ها ازطریق مصرف آنتی بیوتیک ها، استفاده متداول از این قرص ها، آثارمنفی بر بدن بیمارمی گذارد.

از طرفی عفونت زخم مانع از رسیدن آنتی بیوتیک ها به مکان آسیب دیده می شود؛ چرا که عروق و شریان های ریز به دلیل بسته شدن نمی تواند خون رسانی کند.

به گفته محمد رضا عبادیان معاون درمان دانشگاه علوم پزشکی همدان، در لارو درمانی، عمل جراحی و استفاده از آنتی بیوتیک ها کنار گذاشته می شود و لارو به طورمستقیم روی زخم می نشیند و تنها بافت مرده را می خورد؛ با این کارعروق بسته باز و خون رسانی به بافت از سر گرفته می شود.

لارو درمانی موجب تقویت بافت های مرده و شاداب شدن آن ها می شود.با توجه به این که بیماری های عفونی تاثیر منفی روی بدن می گذارد و احتمال پیشروی عفونت و حتی مرگ بیمار وجود دارد، در مواجهه با زخم های عفونی، بیشتر مواقع پزشکان ارتوپد مجبور به قطع عضو بیمار می شوند.

پیشتر قطع عضو به ویژه پا، تنها راه درمان بیمار دیابتی بود. به گفته دکتر مهاجری فوق تخصص غدد هر ۲۰ ثانیه یک پای دیابتی قطع می شود و ۱۵ درصد دیابتی ها به زخم پا مبتلا می شوند. اما با استفاده از روش لارو درمانی دیگر شاهد قطع عضو بیماران نخواهیم بود.

لارودرمانی، استفاده از لاروهای مگسِ lucilia در درمان زخم های مزمن مثل زخم های افراد مبتلا به دیابت و زخم بستر است. دراین روش لاروهای این گونه را که به صورت استریل کشت داده شده است، روی منطقه زخم قرار می دهند. این لاروها بافت نکروزی (بافت مرده) را می خورند و محل زخم را از عفونت و بافت های مرده پاک سازی می کنند.

مکانسیم اثربر زخم

لاروها از طریق قلّاب های دهانی قسمت های نکروزه زخم را خراش می دهند و با ترشح آنزیم Proteolitic بافت های مرده را به حالت نیمه مایع یا سوپی شکل در می آورند و سپس آن را می مکند. بزاق لاروها حاوی آنتی بیوتیک Allantoin است.

لاروها ترشحات آمونیاکی دارند و PH زخم را به حدود۸ تا ۵/۸ می رسانند که دراین PH کلونیزه شدن باکتری ها دچار مشکل می شود، همچنین لاروها ترشحاتی دارند که سبب تسریع در بهبود زخم و ایجاد فیبروبلاست ها می شود.

ترشح مداوم و زیاد بزاق لاروها سبب شست وشوی زخم می شود.

لاروها جنب و جوش زیادی روی زخم دارند و به علت ماساژ خفیفی که روی زخم ایجاد می کنند، سبب تسهیل خون رسانی می شوند.

لاروها موادی شبیه اینترلوکین ۶ و ۱۰ ترشح می کنند که سبب تسریع در بهبود زخم می شود.