به گزارش برنا، بر اساس تحقیقات ارائه شده در کنگره ESC ۲۰۲۱، یک برنامه ورزشی شش ماهه به حفظ ریتم طبیعی قلب کمک می کند و شدت علایم را در بیماران مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی کاهش می دهد.
دکتر آدریان الیوت، نویسنده مطالعه از دانشگاه آدلاید استرالیا می گوید: آزمایش ACTIVE- AF نشان می دهد برخی از بیماران می توانند آریتمی خود را از طریق فعالیت بدنی، بدون نیاز به مداخلات پیچیده مانند ابلیشن یا دارو ها برای حفظ ریتم طبیعی قلب خود کنترل کنند.
فیبریلاسیون دهلیزی (AF) یک اختلال ریتم قلب است که ضربان قلب را سریع و نامنظم می کند. شایع ترین علائم عبارتند از تپش قلب، تنگی نفس ، سبکی سر و خستگی که میتواند کیفیت زندگی را به طور چشمگیری تحت تاثیر قرار دهد. بیماران در معرض خطرات قابل توجهی مانند سکته مغزی (stroke) و نارسایی قلبی هستند. شیوع جهانی AF به سرعت در حال افزایش است و تخمین زده می شود که تعداد مبتلایان به این بیماری بیش از ۳۰ میلیون نفر تباشد، در حالی که خطر ابتلا به این اختلال در افراد بالای ۵۵ سال در طول زندگی امکان دارد به اندازه یک در سه نفر باشد.
توانبخشی مبتنی بر ورزش برای بیماران مبتلا به بیماری عروق کرونر قلب و نارسایی قلبی توصیه می شود، ولی مطالعات کمی مزایای AF را بررسی کرده اند. یک مطالعه مشاهده ای نشان داد بیمارانی که طی ۵ سال پیگیری تناسب اندام قلبی تنفسی کسب کرده اند، بطور قابل توجهی کمتر عود AF دارند. یک کارآزمایی تصادفی کنترل شده نشان داد ۱۲ هفته تمرین هوازی با فاصله زمانی مشخص، AF را در مقایسه با مراقبت های معمول کاهش می دهد، اما در این مطالعه فقط ۵۱ بیمار شرکت کردند و پیگیری فقط چهار هفته بود.
کارآزمایی ACTIVE- AF تاثیر یک برنامه ورزشی شش ماهه را با ترکیب تمرینات هوازی تحت نظارت و خانگی بر عود AF و شدت علایم در طول مداخله و پس از شش ماه پیگیری دیگر، ارزیابی کرد. این مطالعه شامل بیمارانی بود که قسمت های کوتاه AF (پاروکسیسمال AF) یا قسمت های طولانی تری نیاز به مداخله برای بازگرداندن ریتم طبیعی (AF مداوم) داشتند. بیمارانی که ریتم طبیعی قلب آن ها قابل بازیابی نیست (AF دائمی) حذف شدند.
این کارآزمایی به مدت شش ماه ۱۲۰ بیمار مبتلا به AF علامتی را مورد مطالعه قرار داد تا اثرات ورزش یا مراقبت معمول را بر روند بهبود آنها ارزیابی کند. مداخله شامل ورزش تحت نظارت و برنامه هفتگی فردی برای پیگیری در خانه بود. در طول شش ماه هدف افزایش تمرینات هوازی تا ۳.۵ ساعت در هفته بود. جلسات تحت نظارت معمولاً شدت بالاتری برای بالا بردن آمادگی قلبی تنفسی داشتند، در حالی که ورزش خانگی به طور معمول یک فعالیت هوازی با شدت متوسط به انتخاب بیمار بود (به طورمثال پیاده روی ، دوچرخه سواری در داخل خانه و شنا). گروه مراقبت معمول توصیه های ورزشی دریافت کردند، ولی مداخله ای فعال انجام نشد. همه بیماران از پزشک متخصص قلب مراقبت های پزشکی معمول را دریافت کردند.
نتایج اولیه، نمره شدت علایم AF و نسبت بیماران مبتلا به AF مکرر در ۱۲ ماهگی بود. بیماران در AF مکرر بعنوان دوره هایی که بیش از ۳۰ ثانیه طول میکشد، تحت مداخله تخلیه قرار می گیرند یا نیاز به درمان داروی ضد آریتمی مداوم دارند.
دکتر الیوت اظهار‌کرد: میانگین سنی بیماران در مطالعه ۶۵ سال بود و ۴۳ درصد آنها زن بودند. در ۱۲ ماهگی، میزان عود AF در گروه تمرین در مقایسه با گروه کنترل بطور قابل توجهی پائین تر بود. به بیان ساده، این بدان معناست که تعداد بیشتری از بیماران در گروه ورزش میتوانند بدون نیاز به مداخلات تهاجمی یا استفاده مداوم از دارو ها، ضربان قلب طبیعی خود را حفظ کنند. بیماران گروه تمرین نیز در مقایسه با گروه کنترل، شدت علایم خود را در ۱۲ ماهگی کاهش دادند، یعنی بیماران تپش قلب ، تنگی نفس و خستگی کم تر را گزارش کرده اند.
او در پایان گفت: مطالعه ما شواهدی را ارائه می دهد که نشان می دهد ورزش هوازی باید در درمان بیماران مبتلا به AF با علامت گنجانده شود. بیماران باید تلاش کنند تا حداکثر ۳.۵ ساعت در هفته ورزش هوازی را برای بهبود آمادگی قلبی تنفسی انجام دهند.
- 20
- 2
