به گزارش عصرایران، پژوهشگران در دانشگاه گلداسمیت لندن جنبه هایی کلیدی از در آغوش گرفتن ایده آل از جمله مدت زمان بهینه و الگوی بغل کردن را آشکار کرده اند.
پژوهشگران متوجه شدند که در آغوش گرفتن طولانی‌تر – بین پنج تا ۱۰ ثانیه – در مقایسه با موضوعات کوتاه تر تأثير مثبت بیشتری دارد. همچنین، آنها متوجه شدند که موقعیت قرارگیری دست ها – چه به صورت متقاطع یا حلقه شده دور گردن و کمر – تأثير چندانی در احساس ایجاد شده در فرد ندارد، اگرچه الگوی دست های متقاطع رایج تر است.
در شرایطی که این پژوهش نشان می دهد که باید از در آغوش گرفتن بسیار کوتاه پرهیز کرد، ولی هنوز مشخص نیست که چه مدتی بیش از حد طولانی محسوب می شود و به پژوهش های بیشتر در این زمینه نیاز است.
به گفته پژوهشگران، این مطالعه شاید نخستین موردی است که عوامل تاثیرگذار بر ارزیابی و رفتار در آغوش گرفتن و این که آیا میتوانند در خلق و خو تاثیرگذار باشند یا خیر را بررسی می کند.
در مرحله نخست مطالعه، ۴۸ شرکت کننده که به علت محدودیت های موجود همگی زن بودند، حضور داشتند. از این افراد خواسته شد تا در فواصل زمانی یک، پنج یا ۱۰ ثانیه و در دو الگوی مختلف شامل قرارگیری دست ها به صورت متقاطع و دور گردن- کمر، یکدیگر را در آغوش بگیرند. در الگوی اول یک دست از روی شانه و دست دیگر از زیر بغل عبور می کند و در الگوی دوم دست ها دور گردن یا در قسمتی زیر شانه ها حلقه می شوند.
همچنین، چشم داوطلبان با چشم بند بسته شد تا از تأثير بازخورد دیداری بر ادراک لمسی جلوگیری شود. بعد از انجام این کار، سه بار از شرکت کنندگان در خصوص احساسی که از در آغوش گرفتن فردی دیگر در آنها ایجاد شده بود پرسش شد که بار نخست بلافاصله بعد از این کار و دو بار دیگر سه دقیقه و شش دقیقه بعد بود.
پژوهشگران دریافتند که در آغوش گرفتن های یک ثانیه ای نسبت به موارد پنج یا ۱۰ ثانیه ای کمتر خوش آیند در نظر گرفته شده اند، در شرایطی که در آغوش گرفتن های پنج تا ۱۰ ثانیه ای نتایج مثبت مشابهی داشتند. در یک مقیاس لذت یک تا ۱۰۰، امتیاز در آغوش گرفتن های یک ثانیه ای به طور میانگین کمتر از ۵۰ بود. در مقابل، برای در آغوش گرفتن های پنج تا ۱۰ ثانیه ای امتیازهای بیشتر از ۶۰ ثبت شد و تفاوت معناداری نیز بین این دو بازه زمانی طولانی تر مشاهده نشد.
وضعیت دست ها تأثير کم یا هیچ تاثیری روی شرکت کنندگان نداشت که موجب شگفتی کارشناسان شد زیرا آنها فکر می کردند که بغل کردن در وضعیت دست های متقاطع مدل راحت تری نسبت به قرارگیری دست ها دور گردن- کمر است.
در مرحله دوم این مطالعه، پژوهشگران از ۲۰۰ دانشجو زن و مرد در پردیس دانشگاه گلداسمیت درخواست کردند تا همدیگر را در آغوش بگیرند تا شرایط در دنیای واقعی و یک محیط عمومی بررسی شود. تیم پژوهشی داده های مرتبط با جنسیت، قد، و میزان نزدیکی عاطفی هر زوج را جمع آوری کرده و از آنها خواستند تا به تجربه خود در مقیاس صفر تا ۱۰۰ امتیاز دهند.
پژوهشگران بدون این که دانشجویان را به در آغوش گرفتن طرف مقابل با الگویی خاص تشویق کنند، و به رغم تفاوت جنسیتی و قد بین افراد دریافتند که الگوی در آغوش گرفتن با دست های متقاطع رایج تر است و ۶۶ مورد از ۱۰۰ در آغوش گرفتن را شامل می شد.
پژوهشگران دریافتند که اختلاف قد و میزان نزدیکی عاطفی اثر چندانی روی الگوی در آغوش گرفتن نداشته و حدس می زنند که الگوی در آغوش گرفتن با دست هایی حلقه شده به دور گردن- کمر ممکن است در صورت اختلاف قابل توجه قد رایج تر باشد.
در مجموع، نتایج این را نشان میدهد که ایمن ترین و به احتمال زیاد خوشایندترین مدل در آغوش گرفتن آنهایی هستند که پنج تا ۱۰ ثانیه طول می کشند، در شرایطی که دست ها به صورت متقاطع قرار گرفته اند.
این مطالعه در نشریه Acta Psychologica منتشر شده است.
- 17
- 3
