کشف عاملی مهم که ابتلا به متاستاز سرطان پانکراس نقش دارد

پژوهشگران آمریکایی در بررسی جدید خود، به معرفی عاملی پرداختند که در متاستاز سرطان پانکراس نقش دارد.

به گزارش ایسنا به نقل از وب سایت رسمی "دانشگاه کالیفرنیا، برکلی" (UC Berkeley)، اگرچه سرطان پانکراس، سرطانی نادر است اما یکی از کشنده ترین سرطان ها به شمار می رود که سالانه نزدیک به ۵۰ هزار نفر را از بین می برد و این کار را به سرعت انجام می دهد؛ در درجه نخست به این دلیل که به سرعت در بدن متاستاز (Metastasis) می کند. از هر ۱۰ نفر مبتلا به سرطان پانکراس، فقط یک نفر بیش از پنج سال زنده می ماند.

این پژوهش، روش جدیدی را برای کند کردن یا توقف متاستاز سرطان (cancer) پانکراس و سایر سرطان ها پیشنهاد می کند.

این پژوهش نشان می دهد که متاستاز به خاطر کمبود آنزیمی آغاز می شود که به ترمیم پروتئین ها (Protein) پس از آسیب می پردازد. بدون این آنزیم برای از بین بردن آسیب اکسیداتیو، یک پروتئین خاص در سلول های سرطانی، تولید انرژی را افزایش می دهد و سرطان های جدیدی را در بدن ایجاد می کند. پژوهشگران، این موضوع را با کاهش سطح آنزیم در سلول های موش و انسان یا ارگانوئیدهای کشت شده تایید کردند. در هر دو مورد، این امر باعث مهاجرت سلول های سرطانی و گسترش متاستاتیک شد.

پژوهشگران اکنون در حال بررسی سرطان های دیگر هستند تا ببینند آیا این نوع جدید محرک، متداول است یا خیر. همچنین، آن ها به دنبال راه هایی برای افزایش سطح آنزیم هستند تا از گسترش متاستاتیک سلول های سرطان پانکراس جلوگیری کنند.

"کریستوفر چانگ" (Christopher Chang)، سرپرست این پژوهش گفت:ما در واقع سعی داریم به فعال کردن یا تقویت کردن یک آنزیم بپردازیم که نقش "پاک کن " را دارد و میتواند روند بیماری را معکوس کند و بدن را به حالت عادی خود بازگرداند. انجام دادن این کار بسیار دشوار است زیرا بیشتر اوقات وقتی به سرطان فکر می کنید، مهار کردن چیزی را در نظر دارید که طی بیماری افزایش یافته است.

آنزیم پاک کن معمولا آسیب اکسیداتیو یک مولفه خاص از یک آمینواسید موسوم به "متیونین" (methionine) را برطرف می کند. پروتئین ها، زنجیره ای از آمینواسیدها هستند که به طور طبیعی به شکل هایی درمی آیند که برای عملکرد و فعالیت آنها حیاتی به شمار می روند. اصلاح شیمیایی هر یک از این آمینواسیدها می تواند بر شکل و عملکرد پروتئین تأثیر بگذارد و بطور بالقوه آنرا فعال یا غیرفعال کند.

"کریستین چیو" (Christine Chio)، از پژوهشگران این پروژه گفت: این نخستین نمونه از رخ دادن اکسیداسیون متیونین است که مستقیماً عملکرد پروتئین را برای ترغیب مهاجرت سلول فعال می کند.

تاثیر روند اکسایش- کاهش در سرطان و پیری

پروتئین تحت‌تأثیر اکسیداسیون متیونین، "پیروات کیناز M۲" یا (PKM2) نامیده می شود. چانگ و گروهش، سلول های سرطانی پانکراس را بررسی کردند و دریافتند که اکسیداسیون یکی از متیونین های متعدد روی آن پروتئین، باعث متاستاز سلول های سرطانی پانکراس می شود. آنها با بررسی دقیق تر دریافتند که اکسیداسیون متیونین، به پروتئین PKM2 امکان می دهد تا روی سه پروتئین دیگر شبیه به آن بچسبد و یک "تترامر" (tetramer) تشکیل دهد که فعالیت میتوکندری های تولیدکننده انرژی را در سلول های سرطانی شارژ می کند و باعث مهاجرت سلول ها و ایجاد سرطان های جدید می شود.

چانگ گفت: ما دریافتیم پروتئین "MSRA" که ما آن را پروتئین پاک کن می نامیم، بطور طبیعی سولفوکسیدهای متیونین را حذف می کند و آنها را به متیونین برمی گرداند اما با پیشرفت سرطان پانکراس، تنظیم آن کاهش می یابد و بنابراین، بدن اساسا پاک کن خود را از دست می دهد تا همه چیز به حالت عادی برگردد. سپس سلول های سرطانی، فسفوریلاسیون اکسیداتیو خود را افزایش می دهند. این کاری است که سرطان انجام می دهد تا به برنامه ریزی مجدد خود برای ادامه پیشروی بپردازد.

کشف این روند اکسایش- کاهش در سرطان پانکراس نشان می دهد که روندهای مشابهی امکان دارد در سرطان های دیگر نیز وجود داشته باشند.

چیو گفت: پژوهش ما، MSRA را به عنوان یک سرکوب کننده جدید تومور شناسایی می کند که مانع انتشار متاستاتیک می شود. یافته های ما با روشن کردن جنبه های اساسی عملکرد MSRA در سرطان پانکراس، زمینه را برای ارائه درمان های هدفمند مبتنی بر اکسایش- کاهش با هدف سرکوب پیشروی متاستاتیک سرطان پانکراس و سایر انواع تومور فراهم می کنند.

متیونین و یک آمینواسید دیگر موسوم به "سیستئین" (cysteine) از نظر داشتن گوگرد، منحصربه فرد هستند. گوگرد به راحتی با اکسیژن جفت می شود؛ در نتیجه، بدن به آنزیم های خاصی برای اکسیژن زدایی یا کاهش این دو آمینواسید نیاز دارد. مشکلات مربوط به این آنزیم ها ممکن است در فرآیندهایی مانند پیری رایج باشند.

چانگ ادامه داد: ما به طور گسترده تر به دنبال انواع دیگری از بیماریها هستیم که این سیگنال تک اتمی میتواند در آنها نیز نقش داشته باشد.

این پژوهش، در مجله "Molecular Cell" به چاپ رسید.