سخت کردن تاندون‌ها به درمان پارگی مینیسک زانو کمک می‌کند

محققان دریافته اند که یک هورمون خاص میتواند به غضروف مانند شدن تاندون ها کمک کند تا پس از پارگی مینیسک به بهبودی بیمار کمک کنند.

به گزارش ایسنا به نقل از نیو اطلس، پارگی مینیسک که یک ساختار غضروفی در زانو است، یک آسیب شایع ورزشی است و متأسفانه چندان خوب بهبود نمی یابد. ولی محققان ژاپنی اکنون هورمونی را شناسایی کرده اند که به ترمیم این غضروف بعداز جراحی کمک می کند.

مینیسک یک ساختار غضروفی هلالی یا C شکل در زانوهای ما است که استخوان ران را در مقابل استخوان ساق پا محکم می کند. این بافت حیاتی به ویژه در حین ورزش، مستعد آسیب است. چرخش ناگهانی زانو در حین وارد کردن وزن بر روی آن میتواند مینیسک را پاره کند و بسياري از این آسیب ها به خودی خود به خوبی بهبود نمی یابند.

درمان ها اغلب شامل جراحی، کاشت بافت مینیسک اهدایی یا برداشتن قسمت هایی از تاندون خود بیمار و استفاده از آن برای تقویت مینیسک ضعیف شده است. در حالیکه این کارها میتواند به کاهش مقداری درد کمک کند، اما این دو بافت عملکردهای بسیار متفاوتی دارند و بنابراین پیوندها ممکن است سازگاری نداشته باشند.

محققان دانشگاه" اوزاکا متروپولیتن" در ژاپن برای این مطالعه جدید، روش جدیدی را برای شبیه سازی غضروف تاندون پیوند شده بررسی کردند. آنها دریافتند که کلید اصلی، هورمون پاراتیروئید (PTH) است که به طور معمول سطح کلسیم را در جریان خون کنترل می کند و در حال حاضر بعنوان یک درمان برای پوکی استخوان استفاده می شود.

این تیم دریافت که افزودن PTH به تاندون های موش، آنها را سفت تر می کند و ماتریسی از غضروف را رشد می دهد و ژن های مرتبط با تولید سلول های غضروفی، یعنی سلول های مسوول تشکیل غضروف را بیان می کند. این اثر هم در سلول های کشت داده شده از تاندون آشیل موش صحرایی و هم در زمانی که روی تاندون های حیوانات زنده اعمال شد، مشاهده شد.

سپس محققان تاندون هایی را که با PTH تقویت شده بودند، به موش هایی پیوند زدند که بخشی از مینیسک آن ها برداشته شده بود و مینیسک را در موش های تحت درمان با PTH بهتر ترمیم و از آسیب ثانویه به غضروف مفصلی زانو جلوگیری کرد.

نکته مهم این است که این روش در جایی که بافت های نرم خیلی سخت و شبیه به استخوان میشوند موجب استخوان سازی نمی شود.

این تیم دریافت که بیان ژن های دخیل در تولید سلول های غضروفی جدید تا چهار هفته پس از درمان افزایش می یابد. این نشان می دهد که این هورمون بر روی خود سلول های تاندون یا سلول های بنیادی مزانشیمی درون تاندون اثر می گذارد.

در حالی که هنوز کارهای زیادی برای انجام دادن باقی مانده است تا این که این روش به کلینیک ها راه یابد، این تیم تحقیقاتی امیدوار است که در نهایت بتوان از آن برای درمان بهتر یکی از رایج ترین آسیب های ورزشی استفاده کرد.

" کازویا نیشینو" نویسنده ارشد این مطالعه گفت: ما کشف بسیار جدیدی کرده ایم که هورمون پاراتیروئید تجویز شده به تاندون ها باعث تمایز سلول های غضروفی تاندون آن هم بدون استخوان سازی می شود.

او ادامه داد: ما امیدواریم که بتوانیم نتیجه جراحی بازسازی مینیسک را بهبود بخشیم و از غضروف زانو در بیمارانی که مینیسک خود را در سنین پایین برداشته اند، محافظت کنیم.

این تحقیق در مجله American Journal of Sports Medicine منتشر شده است.