در اولین مطالعه آزمایشی در نوع خود، دانشمندان دستگاهی را با جراحی در مغز دو فرد چاق که از اختلال پرخوری رنج می بردند، قرار دادند و شاهد نتایج امیدوارکننده ای در کنترل این اختلال بودند.
به گزارش ایسنا به نقل از نیواطلس، این دستگاه برای شناسایی و مختل کردن سیگنال های مغزی مرتبط با هوس های غذایی پرخوری طراحی شده و نتایج امیدوارکننده ای نشان داده است که می توانند پایه و اساس آینده ای باشد که در آن ایمپلنت های مغزی می توانند انواع رفتارهای وابسته به هوس را کنترل کنند.
در اواخر سال ۲۰۱۷ مطالعه جالبی منتشر شد که نشان می داد فعالیت های خاصی در ناحیه ای از مغز به نام هسته اکومبنس (nucleus accumbens) میتواند با رفتارهای مضر وابسته به هوس مانند پرخوری مرتبط باشد. این مطالعه بر روی موش ها نشان داد که چگونه یک ایمپلنت مغزی می تواند در لحظه، فعالیت های مرتبط با هوس های پرخوری را تشخیص دهد و پالس های الکتریکی را برای مسدود کردن این سیگنال ها ارسال و حیوانات را از مصرف بیش از حد غذا منع کند.
ایده تحریک عمیق مغز انسان، ایده جدیدی نیست. چندین سال است که دانشمندان از ایمپلنت ها برای کمک به درمان بیماران مبتلا به بیماری هایی مانند صرع و بیماری پارکینسون (Parkinson's Disease) استفاده می کنند.
دستگاه های پیشین عموماً بر انتقال از پیش برنامه ریزی شده تحریک های الکتریکی با هدف مدیریت گسترده تر بیمارانی که با مشکلات شدید حرکتی مواجه بودند، تکیه داشتند. این تحقیق جدید رویکرد کاملاً متفاوتی را پیش گرفت و به دنبال کنترل رفتارهای هوسی با شناسایی و مسدود کردن نشانه های فعالیت های مغزی به خصوصی بود.
این ایمپلنت در سر دو بیمار که در آزمایش های اولیه از نظر بالینی مبتلا به اختلال پرخوری تشخیص داده شده بودند و به شدت چاق بودند، کاشته شد و آنها حدود شش ماه تحت نظر قرار گرفتند.
در دوره مشاهدات اولیه، محققان به ثبت فعالیت مغزی هر بیمار پرداختند، با این هدف که به یک مشخصه متمایز که می تواند به طور خاص با رفتارهای پرخوری مرتبط باشد، دست یابند. بیماران که گاهی برای انجام آزمایش به آزمایشگاه ها می رفتند ، با بوفه های بزرگی از غذاهای پرکالری رو به رو می شدند.
پس از یک دوره مشاهده و ثبت اولیه داده، محققان ایمپلنت ها که هر کدام با محرک عصبی پرخوری خود بیمار کدگذاری شده بود را روشن کردند. این دستگاه یک سیستم حلقه بسته است، به این معنی که برای روشن و خاموش کردن خود به طور مستقل طراحی شده است، زیرا فعالیت هدفمند مغز را حس می کند.
بیماران به مدت شش ماه دیگر تحت نظر قرار گرفتند و محققان نشان دادند که دستگاه ها به خوبی کار می کنند و هیچ عارضه ای شناسایی نشده است. هر دو بیمار کاهش قابل توجهی در دفعات پرخوری و کاهش احساسِ" از دست دادن کنترل" گزارش کردند. به طور متوسط، هر بیمار حدود ۱۱ پوند (۵ کیلوگرم) طی شش ماه بعد از استفاده از ایمپلنت لاغر شد، بدون این که هیچ رژیم غذایی (diet) خاصی رعایت کرده باشد.
کیسی هالپرن (Casey Halpern)، نویسنده ارشد این مطالعه می گوید:این یک مطالعه امکان سنجی اولیه بود که در آن ما در درجه اول ایمنی دستگاه را ارزیابی کردیم، ولی مطمئناً مزایای بالینی قوی که این بیماران به ما گزارش کردند واقعاً چشم‌گیر و هیجان انگیز است.
همانطور که هالپرن تأکید کرد، این مطالعه آزمایشی اولیه برای تمرکز بر ایمنی و امکان سنجی طراحی شده است. بنابراین هنوز خيلي زود است که بگوییم این نوع روش تحریک مغز واقعاً برای کنترل پرخوری مؤثر است یا خیر، اما بررسی های اولیه نشان می دهد که دستگاه بی خطر است.
به طور خاص، محققان خاطرنشان کردند که چالش هایی در یافتن الگوهای خاص فعالیت های مغزی مختلف که تنها با پرخوری از نوع "از دست دادن کنترل" و نه با غذا خوردن عادی یا میل شدید مرتبط باشد، وجود دارد. پس از ماه ها نظارت، سیگنال های خاصی شناسایی شدند، ولی برای بهبود مشخصه های سیگنال های مغزی پرخواری در انسان به تحقیقات بیشتری نیاز است.
الکساندرا پایک (Alexandra Pike)، محقق سلامت روان از دانشگاه یورک که روی این تحقیق جدید کار نکرده است، می گوید که این دستگاه قبل از این که بتواند روی افراد بیشتری استفاده شود باید عملکرد اختصاصی تری پیدا کند. او به رغم اینکه یافته های جدید را" امیدبخش" خواند، افزود که دستگاه در شکل کنونی بسیار فعال است و صدها بار در روز بدون تجربه واقعی غذا خوردن، مغز بیماران را تحریک می کند.
نتایج نشان می دهد که الگوی فعالیت مغزی شناسایی شده در حدود ۵۰ تا ۶۰ درصد مواقع زمانی که بیماران بیدار هستند و نه تنها زمانی که بیماران کنترل غذا خوردن را از دست می‌دهند، رخ می دهد. این بدان معناست که احتمالاً مغز بیماران بیش از آنچه که نیاز است مورد تحریک عصبی قرار می گیرند.
بنابراین، اگرچه این تحقیقات آینده ای را نشان می دهد که در آن امکان تنظیم رفتارهای هوسی مانند پرخوری توسط ایمپلنت های مغز وجود دارد ولی پیش از آنکه بفهمیم دقیقاً چگونه این کار را انجام دهیم، تحقیقات زیادی باید انجام شود. این تحقیقات در حال انجام است و قرار است افراد بیشتری برای اصلاح این فناوری در تحقیقات شرکت کنند.
نتایج این مطالعه در مجله "Nature Medicine" منتشر شده است.
- 9
- 1
