پیشروی بیماری آلزایمر در افرادی که به نور حساسیت دارند

پژوهشگران «دانشگاه ویرجینیا» در بررسی جدید خود نشان داده اند که حساسیت به نور بر شدت بیماری آلزایمر و پیشروی آن تأثير می گذارد.

به گزارش ایسنا به نقل از نوروساینس نیوز، یک پژوهش جدید نشان می دهد که اثر حساسیت به نور در بیماران مبتلا به آلزایمر و تبدیل شدن آن به مشکل «سندروم غروب آفتاب» امکان دارد به بدتر شدن علائم در اواخر روز و اختلالات خواب منجر شود و پیشروی بیماری را به دنبال داشته باشد.

این درک جدید در مورد اثر اختلالات ساعت بیولوژیکی بر بیماری آلزایمر (Alzheimer's disease) میتواند به ایجاد درمان ها و مدیریت علایم بیماری کمک کند. بدین ترتیب، شاید نوردرمانی بتواند الگوهای نامنظم خواب را تنظیم کند.

کاوش بیشتر در مورد اثرات این بیماری بر ساعت بیولوژیکی نیز ممکن است راهبردهای پیشگیرانه ای را ارائه دهد. به عنوان مثال ، مراقبان اغلب با الگوهای نامنظم خواب که ناشی از تغییر ریتم شبانه روزی بیماران آلزایمر هستند و چرخه طبیعی روزانه بدن آن ها را به هم می زنند، دست وپنجه نرم می کنند. این پژوهش جدید نشان می دهد که نوردرمانی امکان دارد روش موثری برای مدیریت الگوهای نامنظم خواب باشد.

علاوه بر این، درک بهتر اثر آلزایمر بر ساعت بیولوژیکی بدن میتواند پیامدهایی را برای پیشگیری از این بیماری داشته باشد. کیفیت پائین خواب در بزرگسالی، یک عامل خطر برای آلزایمر است زیرا مغز ما در حالت استراحت بطور طبیعی خود را از پروتئینهای آمیلوئید بتا پاک می کند.

«تادئوس وایگل» (Thaddeus Weigel) دانشجوی فارغ التحصیل که با «هیدر فریس» (Heather Ferris) پژوهشگر بخش غدد درون ریز و متابولیسم «دانشکده پزشکی دانشگاه ویرجینیا» (UVA SoM) همکاری می کند، گفت:اثر اختلالات شبانه روزی مدت هاست که در بیماری آلزایمر تشخیص داده شده ولی ما هرگز درک بسیار خوبی را در مورد آنچه باعث بروز آن ها می شود، نداشته ایم. این پژوهش، تغییرات حساسیت به نور را به عنوان یک توضیح جدید و جالب احتمالی برای بعضی از این علائم شبانه روزی ارائه می دهد.

فریس و همکارانش از موش مبتلا به آلزایمر استفاده کردند تا بهتر بفهمند که در ابتلا به بیماری آلزایمر ، چه اتفاقی برای ساعت بیولوژیکی بدن رخ می دهد. آنها با تغییر دادن روند قرار گرفتن در معرض نور، موش ها را به «پرواززدگی» یا «جت لگ» (Jet lag) دچار ساختند و سپس، بررسی کردند که این کار چگونه بر رفتار آن ها تأثیر می گذارد. واکنش موش های مبتلا به آلزایمر، بسیار متفاوت با واکنش موش های معمولی بود.

پژوهشگران دریافتند موش های مبتلا به آلزایمر نسبت به موش های گروه کنترل شده، سریعتر با تغییر زمان شش ساعته سازگار می شوند. آن ها معتقد هستند که این نتیجه افزایش حساسیت به تغییرات نور است.

اگرچه ساعت های بیولوژیکی بدن ما معمولا نشانه هایی از نور را دریافت می کنند اما این تنظیم به تدریج اتفاق می افتد. بنابراین، زمانی که ما مسافت های زیادی را طی می کنیم، پرواززدگی رخ می دهد. بدن ما برای سازگار شدن، به زمان نیاز دارد اما برای موش های مبتلا به آلزایمر، این تغییر بطور غیرعادی سریع اتفاق افتاد.

پژوهشگران ابتدا گمان کردند که این امر ممکن است به دلیل التهاب عصبی مغز رخ داده باشد. بنابراین، آن ها سلول های ایمنی موسوم به میکروگلیا را بررسی کردند که به اهداف امیدوارکننده ای برای توسعه درمان های بهتر آلزایمر تبدیل شده اند اما دانشمندان در نهایت این فرضیه را رد کردند و دریافتند که میکروگلیا تفاوتی را در سرعت سازگاری موش ها ایجاد نمی کند. این بدان معنا نیست که هدف قرار دادن میکروگلیا به دلایل دیگر، سودمند نخواهد بود.

این گروه پژوهشی، یک عامل بالقوه دیگر را نیز رد کردند. این عامل که «تاو جهش یافته» نامیده می شود، یک پروتئین غیرعادی است که در مغز مبتلا به آلزایمر پیچیدگی ایجاد می کند. وجود این گره ها نیز تفاوتی را در نحوه سازگاری موش ها ایجاد نکرد.

نتایج این پژوهش در نهایت نشان داد که شبکیه چشم، نقش مهمی را در افزایش حساسیت به نور در بیماری آلزایمر دارد. این نتیجه، مسیر امیدوارکننده ای را برای دستیابی به روش های جدید درمان، مدیریت و پيش‌گيري از این بیماری به پژوهشگران ارائه می دهد.

فریس گفت: این داده ها نشان می دهند که کنترل کردن نوع نور و زمان تابش نور می تواند کلید کاهش اختلالات شبانه روزی در بیماری آلزایمر باشد. ما امیدواریم که این پژوهش به ما کمک کند تا درمان های سبکی را برای کاهش پیشروی بیماری آلزایمر توسعه دهیم.

این پژوهش، در مجله« Frontiers in Aging Neuroscience» به چاپ رسید.