یافته های جدید محققان درباره گفتگوهای درونی مغز و بیماری‌ شیزوفرنی

مغز شما وقتی با خودتان صحبت می‌کنید، پاسخ ضعیف‌تری می‌دهد. وقتی این مکانیزم دچار اختلال شود، مورادی مانند شیزوفرنی رخ خواهد داد.

پژوهشی که به‌تازگی انجام شده است بیان می‌کند که مغز ما بین صحبت کردن با خودمان و صحبت کردن با دیگران تفاوتی قائل نیست. چنین یافته‌ای به ما در درک بهتر شرایط ذهنی‌ خاص، مانند شیزوفرنی بیشتر کمک می‌کند.

به عبارت دیگر، وقتی شما گفتگوی ساکتی با خود دارید، فعالیت بخش‌های مختلف مغز با هنگامی که با دیگران صحبت می‌کنید، تفاوتی ندارد.

گروه پژوهشی با بررسی اسکن‌های الکتروآنسفالوگرافی (EEG) صورت‌گرفته از ۴۲ نفر، اثر کپی وابران (Efference copy) را بررسی کرد. کپی وابران دستورالعمل‌هایی است که توسط مغز به دهان، لب‌ها و تارهای صوتی ما فرستاده می‌شود.

مغز با استفاده از کپی وابران می‌داند که ما چه خواهیم گفت و از این اطلاعات برای تشخیص صدای ما از دیگران استفاده می‌کند. همین پروسه را در قلقلک دادن نیز می‌بینید. وقتی افراد خودشان را قلقلک می‌دهند، چون انتظار آن را دارند، هیچ اتفاقی نمی‌افتد.

کپی وابران اثر صدای خودمان در مغز را کاهش می‌دهد تا بتوانیم به صداهای غیر منتظره واکنش نشان دهیم. این پژوهش دریافت که حتی وقتی ما کلمه‌ای صحبت نمی کنیم، باز هم این اثر کاهشی در مغز ما اتفاق می‌افتد.

توماس ویتفرد، پژوهشگر ارشد از دانشگاه نیوسوث ولز در سیدنی استرالیا، می‌گوید:

کپی وابران پاسخ مغز را به صداهایی که توسط خود فرد تولید می‌شود کم می‌کند و منابع ذهنی کمی به پردازش آن‌ها اختصاص می‌دهد؛ زیرا این صداها قابل پیش‌بینی هستند.

اگر می‌خواهید خودتان کپی وابران را امتحان کنید، صدای ضبط‌شده خود را پخش کنید؛ خواهید دید که پاسخ مغز نسبت به حالتی که حرف بزنید، فعال‌تر و قوی‌تر خواهد بود.

صدای ضبط‌شده برای ذهن شما حجم صدایی بیشتری نسبت به صحبت کردن خواهد داشت. این پژوهش نشان می‌دهد که مغز صدای گفتگوهای درونی ما با خودمان را به‌نوعی ساکت می‌کند.

در حقیقت، این همان آزمایشی بود که پژوهشگران انجام دادند. آن‌ها صداهای ضبط‌شده را پخش می‌کردند و از داوطلبان می‌خواستند چیزی متفاوت یا همان کلماتی که صحبت می‌شود تصور کنند.

این پژوهش در آینده می‌تواند به ما در درک مکانیزم کپی وابران کمک کند. درک مکانیزم کپی وابران می‌تواند در درمان بیماری‌های ذهنی مانند شیزوفرنی که شخص صداهایی را در ذهن خود می‌شنود، مؤثر باشد.

پژوهشگران بیان می‌کنند که در مواردی مانند شیزوفرنی، احتمالا مغز نمی‌تواند این فرایند خاموش‌سازی در مورد گفتگوهای درونی را به‌درستی انجام دهد؛ در نتیجه شخص فکر می‌کند صدایی که می‌شنود، صدای شخص دیگری است.

اگر زمان زیادی به صحبت با خودتان اختصاص می‌دهید، نگران نباشید. در حدود ۲۵ درصد مردم چنین کاری می‌کنند.

ویترس می‌گوید:

این پژوهش با فراهم کردن راهی برای اندازه‌گیری دقیق و مستقیم تأثیر گفتگوهای درونی بر مغز، به ما امکان می‌دهد تفاوت گفتگوی درونی در اشخاصی که به بیماری‌های ذهنی مانند شیزوفرنی مبتلا هستند درک کنیم.

این پژوهش در ژورنال eLife منتشر شده است.