عناصر دفاعی بیهوده

«پایگاه های نظامی خارجی ایالت متحده ابزار اصلی سلطه امپراتوری جهانی و آسیب های زیست محیطی از طریق جنگ، تجاوز و اشغال هستند.» این ادعای متحدان عیله پایگاه های نظامی خارجی ایالات متحده است و تا جایی که ما می دانیم درست هم به نظر می رسد. اما به عنوان یکی از موافقان این مساله، فکر می کنم ارزش دارد که درباره چنین استدلالی بیشتر فکر کنیم. وجود بیش از هزار پایگاه نظامی آمریکایی در خارج از مرزهای این کشور به خودی خود کابوسی برای فعالان صلح نیست بلکه این مساله تهدیدی برای امنیت ملی ایالات متحده هم محسوب می شود.

به نظر من تعریف معقول از «دفاع ملی» حفظ سلاح های کافی و پرسنل نظامی آموزش دیده برای محافظت از کشور در برابر حملات خارجی و مقابله با تهدیدات به طور موثر است. وجود پایگاه های نظامی ایالات متحده در خارج از کشور در مقابل عنصر دفاعی در چنین ماموریتی است و برای بخش مهمی از امنیت ملی یعنی دفاع ملی یک نقطه ضعف است. از نقطه نظر دفاعی، پراکندگی نیروهای نظامی ایالات متحده در سراسر جهان ـ به ویژه در کشورهایی که خود از نیروی نظامی برخوردارند ـ تعداد اهداف آسیب پذیر ایالات متحده را افزایش می دهد. هر پایگاه باید دستگاه امنیتی جداگانه خود را برای دفاع از خود داشته باشد و باید توان (یا حداقل امید) تقویت و ذخیره سازی نیرو را از جاهای دیگر در صورت لزوم دارا باشد. از این منظر نیروهای پراکنده آمریکا بیشتر یک نقطه آسیب پذیر به نظر می رسند تا یک نقطه قابل اتکا.

هنگامی که بحث فعالیت و عملیات این پایگاه ها به میان می آید، این پایگاه های خارجی به جای توان عملیات فعال بیشتر به صورت ثابت عمل می کنند و زمانی که بحث ماموریت های تهاجمی در کار باشد این پایگاه ها باید بخشی از منابع خود را برای تامین امنیت خود صرف کنند که این باعث اتلاف نیرو و ایجاد مشکل در ماموریت می شود.

آنها همچنین در اکثر اوقات بیهوده به نظر می رسند.

ایالات متحده در حال حاضر نیروهایی دائمی و سیار در اختیار دارد که برای پوشش سرتاسر گوشه و کنار این سیاره کافی است که تعداد و خرج آن از زمان جنگ جهانی دوم به بعد بی سابقه است. تمام این نیروها ایالات متحده را قادر کرده است که در عرض حدودا یک روز بتواند نیروهای خود را به هر نقطه ای که بخواهد برساند. این هدفی بالقوه تهاجمی است که سیاستمداران ما را در این ایده فرو برده که هر اتفاقی که در هر جایی به وقوع بپیوندد به آنها مربوط می شود.

این قضیه اما اقتصادی است. هدف اصلی از تاسیس پایگاه های دفاعی از زمان جنگ جهانی دوم این است که تا جای ممکن مالیات از جیب مردم به حساب پیمانکاران دفاعی برای پیشبرد این سیاست وارد شود. پایگاه های خارجی نظامی مقدار زیادی از مالیات مردم را می بلعند. پایان دادن به کار این پایگاه های خارجی و بازگرداندن سربازان به داخل خانه، ضروری است و اولین گام در جهت ایجاد یک دفاع ملی واقعی محسوب می شود.