رافائل گروسی از محکومیت رژیم صهیونیستی به خاطر عملیات خرابکارانه در تاسیسات هسته‌ای نطنز و ترور دانشمندان هسته‌ای کشورمان طفره رفته و اعلام کرده بود « وظیفه ندارم در این خصوص سخنی بگویم»! و به اصطلاح توضیح داده بود که: « اسرائیل عضو NPT نیست و حتی آن را امضا نیز نکرده است، در حالی که ایران عضو معاهده است و تعهدات حقوقی در این زمینه دارد»!
و برادر عزیزمان آقای غریب‌آبادی در واکنش به اظهارات مدیرکل آژانس، توئیت زده است که « در این صورت، فایده عضویت در معاهده عدم اشاعه و اجرای کامل پادمان‌های آژانس چیست؟ چگونه می‌توان آژانس را به عنوان یک نهاد جدی، حرفه‌ای و بی‌طرف دید، در حالی که اجرای رژیم پادمانی خود را به طور برابر و عادلانه برای تمامی اعضایش دنبال نمی‌کند»! و تاکید کرده بود که؛ « سکوت و غفلت در برابر برنامه هسته‌ای اسرائیل پیام منفی را به اعضای معاهده ان.پی.تی می‌فرستد، مبنی بر اینکه؛
عضویت در معاهده مساوی است با پذیرش قوی‌ترین راستی‌آزمایی و نظارت، در حالی که بیرون ماندن از آن به معنای رهایی از هرگونه تعهد و انتقاد و حتی دریافت پاداش است»!
ضمن تشکر از آقای غریب‌آبادی نماینده دائم ایران در آژانس بین‌المللی انرژی اتمی و همچنین گلایه‌ای دوستانه از ایشان که چرا طی ۸ سال گذشته به اینگونه موارد نپرداخته‌اند؟ باید از مسئولان هسته‌ای کشورمان پرسید آژانس و گردانندگان اصلی آن، یعنی آمریکا و انگلیس و کارتل‌های بزرگ سرمایه‌داری و صهیونیستی تاکنون کدام گام مثبت را به نفع برنامه هسته‌ای کشورمان برداشته؟! و کدام فرصت و بهانه‌ای را برای توطئه علیه فعالیت هسته‌ای ایران، از دست داده‌اند؟! پاسخ این سؤال را فقط با نگاهی گذرا به برخوردهای دو دهه اخیر آژانس با برنامه هسته‌ای کشورمان به وضوح و بدون کمترین ابهام و تردیدی، می‌توان یافت.
بعد دو دهه چالش و صرف هزینه‌های کلان و از دست دادن فرصت‌های بی‌شمار، مسئولان محترم نیز از بیهوده و زیانبار بودن عضویتمان در NPT سخن می‌گویند.
سؤال این است که اگر از حضورمان در NPTهیچ دستاوردی نداشته و به جای دستاورد، از دست داده داشته‌ایم چرا باید در خروج از این معاهده تردید کنیم؟!
- 16
- 6
