* برخی می‌خواهند جلسه سؤال از روحانی یک سطح بالاتر از جلسه استیضاح وزیر کار برود که این امر باعث می‌شود امنیت ذهنی مردم بیش از پیش برهم بریزد. اگر شرایط خارجی بسامان بود و دارودسته ترامپ چنگ و دندان نشان نمی‌دادند، عیبی نداشت روحانی با نمایندگان راست نوعی مبارزه‌جویی تمام‌عیار را پیش بگیرد و حرفهایش را بزند اما چه کنیم، شرایط جهانی اجازه این کار را نمی‌دهد. راه بدیل آن است، کابینه به‌جای رئیس جمهوری سخن بگوید و مردم را از پشت پرده‌ها آگاه کند. اساساً باید پرسید، چرا نباید دولت پرسشگر داشته باشیم که دیگران را وادار به پاسخگویی کند.
*روحانی سابقه حضور در مجلس را دارد و به فنون کار پارلمانی مسلط است لذا می‌تواند میان سؤال‌کنندگان شکاف بیندازد؛ یعنی برخی را نوازش کند و برخی را بتکاند. نمونه بسیار خوب این مدل، استیضاح بهزاد نبوی در مجلس سوم بود؛ نبوی خاک راست‌ها را تکاند و آنها را تک و تنها در مجلس رها کرد. روحانی بهتر است، همت خود را مصروف پاسخ به محورهای سؤالات کند و فراتر نرود؛ نمایندگان هم می‌توانند از بعضی پاسخ‌ها قانع نشوند و ادامه کار را به قوه قضائیه بسپارند...
* روحانی برخلاف وزرایش، نه احتیاج به تطمیع دارد و نه احتیاج به تهدید. لذا آشنایان و اعضای ستادش نباید رجزخوانی کنند و به دنبال پس گرفتن امضاها بروند.
* در جلسه سؤال، موضع رئیس مجلس هم حائز اهمیت است. رئیس مجلس باید نمایندگان را کنترل کند تا همچون جلسات استیضاح از چارچوب خارج نشوند.
- 16
- 6
