پیشنهاد کیهان؛ ظریف برود جلیلی بیاید؟

حسین شریعتمداری مدیرمسئول روزنامه کیهان در سرمقاله روز گذشته این روزنامه پیشنهاد داده بود که پرونده هسته‌ای از دولت گرفته و به هیات یا شورایی مرکب از کارشناسان ورزیده‌ هسته‌ای و حقوقدانان کار‌آزموده داده شود.

او در ادامه لطف می‌کند و می‌نویسد که دو مسئول دولتی نیز می‌توانند در این هیات حضور داشته باشند.

جدا از اینکه معمولا در مذاکرات میان دولت ها مانند مذاکرات هسته‌ای، نمایندگان دولت‌ها با هم مذاکره می‌کنند نه یک تیم خارج از دولت با نمایندگان دولت های ۱+۵ . این پیشنهاد، غیر عقلانی است.

 حال باید از مدیرمسئول کیهان پرسید این تیم مورد نظر شما چه کسانی هستند؟

با توجه به مواضع حسین شریعتمداری در این سال‌ها به احتمال زیاد از نظر او سعید جلیلی و تیمش می‌توانند پرونده هسته‌ای را به سرمنزل مقصود برسانند.

حسین شریعتمداری به شدت از روش مذاکره سعید جلیلی حمایت می‌کند و آن را موفق‌تر و کارآمد تر از روش روحانی و ظریف در چهار سال گذشته می‌داند. 

روش مذاکرات جلیلی و ظریف بسیار متفاوت است. 

«رابرت جی اینهورن» مذاکره کننده سابق آمریکایی در مورد روش مذاکره جلیلی در مذاکرات می‌گوید:« ما در بسیاری از ساعاتی که به سخنرانی های اقای جلیلی گوش می دادیم، بسیار در مورد تاریخ ایران و گله های ایران یاد گرفتیم. متاسفانه پیشرفت‌های کمی در مذاکرات آن دوره ایجاد شد.»

روش سعید جلیلی که مورد حمایت حسین شریعتمداری نیز هست حاصلی به جز تحریم و به بن بست رسیدن پرونده هسته‌ای ایران نداشت. سعید جلیلی در جریان مذاکرات هسته‌ای بیشتر به دنبال «هدایت» طرف مقابل بود تا اینکه دو طرف به یک نقطه نظر مشترک برسند.

بسیاری از تحریم‌های ایران در زمانی بر کشور حاکم شد که این تفکر در کشور حاکم شد. تحریم‌هایی که محمود احمدی نژاد در آخرین‌ماه‌های ریاست جمهوری‌اش بر تاثیر منفی آن بر اقتصاد ایران اعتراف کرد.

امروز بسیاری از مشکلات کشور حاصل این تفکر و اندیشه بوده است. در چهار سال اخیر روحانی و ظریف در حال باز کردن گره‌هایی هستند که در زمان دولت نهم و دهم به پرونده هسته‌ای زده شد. 

جالب است که کیهانیان در برابر تحریم ها علیه ایران در دوره سعید جلیلی، سکوت می کردند و در دوره فعلی، از ظریف و عراقچی انتقاد می کنند که چرا تحریم های گذشته را بر نمی دارند.

اوج توافق‌های ایران با کشورهای ۱+۵ در زمان سعید جلیلی، توافق بر سر محل مذاکرات بود.

یعنی آمریکا، اتحادیه اروپا، شورای امنیت سازمان ملل متحد و دیگر کشورها همزمان با ادامه مذاکره با طرف ایرانی در حال تصویب و اعمال تحریم های جدیدی علیه بخش های مختلف کشورمان و در راس آنها نفت و بانک و بیمه و حمل و نقل کالا بودند اما در دوره مذاکرات به سرپرستی ظریف، این روند متوقف شده و دیگر شاهد تصویب و اعمال تحریم های جدیدی علیه ایران  نیستیم.

تحریم هایی که در ۴ سال اخیر خبرهای آنها را می شنویم یا مربوط به موضوعات غیرهسته ای (حقوق بشر، حمایت از به اصطلاح گروه های تروریستی و موشکی ) یا اضافه کردن مصادیق به تحریم های سابق است. تحریم هایی که خبرهای آنها را می شنویم تاثیری بر زندگی ایرانیان ندارند به عنوان مثال توقیف دارایی های برخی مقامات ایرانی در آمریکا که اصولا در این کشور پول و دارایی ندارند.

حالا مشخص نیست در روزهایی که تیم مذاکره کننده هسته‌ای دولت یازدهم توانسته‌اند به دستاوردی به نام برجام برسند و مردم در انتخابات ریاست جمهوری ۹۲ و ۹۶، دو مرتبه نظر خود را درباره حل مسئله هسته ای از طریق روحانی ظریف یا سعید جلیلی اعلام کرده اند.

چرا حسین شریعتمداری به دنبال بازگشت تفکر زمان سعید جلیلی به کشور است؟

مردم اگر برجام را ناموفق می‌دانستند و اطمینان داشتند آبی از توافق هسته‌ای برای آنها گرم نمی‌شود بازهم در انتخابات به روحانی رای نمی‌دادند و رای خود را به سبد سید ابراهیم رییسی می‌انداختند.

مردم تمایل به اداره کشور به سبک روحانی و ظریف دارند و دوست ندارند بازهم تفکر تیم قبلی به صحنه سیاسی کشور برگردند.

بهتر است حسین شریعتمداری و همفکران او، سعی کنند نظر واضح مردم در انتخابات ریاست جمهوری دوازدهم را بشنوند.

مصطفی داننده