بستن و خندیدن؛ تو که نوشم نه‌ای نیشم چرایی

امیر جدیدی در روزنامه هم میهن درباره عکس‌هایی از وزیر ارتباطات در حاشیه جلسه دیروز هیات دولت نوشت: 

دوره و زمانه عوض شده است. قطعی اینترنت در سال ۸۸ با قطعی اینترنت در سال ۱۴۰۱ فاصله‌ای از زمین تا آسمان دارد. امروزه‌روز کار به جایی رسیده است که روی بیلبورد‌های شهری تبلیغ اجاق گازی _تولید داخل_ می‌بینیم که می‌شود از راه دور شعله آتش را پایین یا بالا کشید.

در این اوضاع و زمانه حالا ده، دوازده روزی است که اینترنت کشور با اختلال روبه‌رو شده است. از یک طرف گروه‌های هکری به جان سایت‌های داخلی افتاده‌اند، از طرف دیگر مراجعی دستور فیلترینگ و اختلال داده‌اند.

حالا با شرایطی روبه‌رو هستیم که برای چک کردن ایمیل، جست‌وجوی عکس، انجام تراکنش بانکی، خرید از پلتفرم‌های داخلی، ارتباط با گروه‌های مدرسه در شروع سال تحصیلی و... به والذاریاتی افتاده‌ایم که مسلمان نشنود، کافر مبیند.

به همه این مشکلات اضافه کنید مردمی که معیشت‌شان به این پلتفرم‌ها گره خورده است. همچنین اضافه کنید رفتار نامناسب مسئولان دولتی، که حکم نمک دارد بر دل ریش. در عکس‌نوشت امروز نمونه‌ای از این نمک‌پاشی را مشاهده می‌کنید.

اکثر عکاس‌هایی که دیروز به حیاط هیات دولت رفته بودند، تصویری از عیسی زارع‌پور، وزیر ارتباطات و فن‌آوری اطلاعات که مسئولیت یک طرف اوضاع امروز با ایشان است ثبت کرده‌اند.

او در بیشتر عکس‌ها چنان از عمق جان می‌خندد که انگار همه وظایفش را درست انجام داده است. شاید هم درست انجام داده باشد، والله اعلم بحقائق الامور! اما دیدن این خنده‌ها به مردم گرفتار حس خوشایندی نمی‌دهد. موقعیتی که درش هستیم هیچ شباهتی با موضع باباطاهر و معشوقش ندارد، اما نمی‌دانم چرا یاد این دوبیتی افتادم.

تو که نوشم نه‌ای نیشم چرایی تو که یارم نه‌ای پیشم چرایی

تو که مرهم نه‌ای بر داغ ریشم نمک پاش دل ریشم چرایی