رای مثبت سنای آمریکا به لغو مجوزهای ریاست جمهوری درباره جنگ عراق

به گزارش ایرنا، این لایحه قبل از تصویب نهایی توسط جو بایدن رئیس‌جمهور آمریکا به مجلس نمایندگان ارسال خواهد شد.

این لایحه با ۶۶ رای موافق در مقابل ۳۰ رای مخالف تصویب شد و ۴۶ قانونگذار از هر دو حزب دموکرات و جمهوری خواه از آن حمایت کردند.

مجوز استفاده از نیروی نظامی در سال ۱۹۹۱ به آمریکا اجازه دخالت در جنگ خلیج فارس را داد و مجوز استفاده از نیروی نظامی در سال ۲۰۰۲ از حمله به عراق برای سرنگونی دولت صدام حسین حمایت کرد.

کاخ سفید در اوایل این ماه اعلام کرده بود که دولت بایدن از لغو این دو مجوزحمایت می کند.

کاخ سفید گفت: این لایحه تعهد دولت آمریکا به ادامه روابط قوی و جامع با شرکای عراقی بدون تأثیرگذاری بر عملیات نظامی کنونی را افزایش می دهد.

کنگره آمریکا بر پیامدهای تصمیم خود برای موافقت با جنگ عراق در اکتبر ۲۰۰۲ متمرکز است. آمریکا و متحدانش یک ماه بعد یعنی در مارس ۲۰۰۲ به عراق حمله کردند و آن را اشغال کردند. اکنون که در ماه مارس قرار داریم، ۲۰ سال از آغاز این جنگ می گذرد.

سنا به پایان رسمی جنگ عراق و تاکید مجدد بر قدرت کنگره چشم دوخته است. کنگره هیچ اعلان جنگی به عراق نداد، اگرچه قانون اساسی در ماده اول خود این اختیار را به آن داده بود. کنگره آمریکا از سال ۱۹۴۲ تاکنون به کشوری اعلان جنگ نکرده و هیچ رئیس جمهوری نیز از کنگره چنین درخواستی نکرده است. با این حال آمریکا جنگ های طولانی و خونینی را در کره، ویتنام، افغانستان و عراق به راه انداخته است.

کنگره آمریکا با لغو مجوز سال ۲۰۰۲ خود برای جنگ در عراق، امیدوار است که کنترل بیشتری بر تصمیمات جنگی قوه مجریه اعمال کند. این هدف بسیاری از قانون گذاران آمریکایی در کنگره است.

یکی از حامیان اصلی لغو این اختیار جنگ عراق، تیم کین یک دموکرات اهل ویرجینیا است. او می گوید مجوز سال ۲۰۰۲ برای جنگ عراق و مجوز دیگری که در سال ۱۹۹۱ قبل از جنگ خلیج فارس به جورج دبلیو بوش اعطا شد "دیگر ضروری نیست، هیچ هدف عملیاتی ندارد و خطر سوء استفاده احتمالی را در پی دارد. "

کنگره آمریکا تلاش کرده است تا در برابر روسای جمهور در دوره های قبلی برای کاهش اختیارات آغاز جنگ آنها بایستد و در این مبارزه میان شاخه های مختلف حکومتی آمریکا اسناد اولیه و بنیادی این کشور مطرح شده است. اما کنگره در این مبارزه به دلیل رویدادهای طولانی مدت ضعیف شده است.

کنگره اغلب در اعطای آزادی عمل اجرایی به دولت های آمریکا برای حملات نظامی شریک بوده است و این سابقه به زمان حملات توماس جفرسون علیه دزدان دریایی در دریای مدیترانه در اوایل دهه قرن ۱۸ باز می گردد.

اما گسترش اختیارات جنگ آفرینی روسای جمهور آمریکا به معنای واقعی آن پس از ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ و حملات به برج های مرکز تجارت جهانی و پنتاگون رخ داد.

بیش از نیم قرن از لغو لایحه مشابه در مورد ویتنام توسط کنگره می گذرد. این قطعنامه خلیج تونکین در سال ۱۹۶۴ بود که به لیندون جانسون رئیس جمهور وقت آمریکا اجازه داد تا در ویتنام وارد جنگ شود. آن جنگ در نهایت به کشته شدن بیش از ۵۵ هزار آمریکایی و چندین برابر ویتنامی شد و کل منطقه را بی ثبات کرد.

به گزارش ایرنا از رادیوی ملی آمریکا، قطعنامه تونکین به نام خلیجی در سواحل ویتنام است که آمریکا ادعا کرده بود قایق‌های مجهز به اژدر در این خلیج به کشتی‌های جنگی این کشور حمله کرده اند. جانسون کنگره را متقاعد کرد که افتخار ملی آمریکا در خطر است و ویتنام کلید توقف پیشروی کمونیسم جهانی است. کنگره قطعنامه‌ای را تصویب کرد و به رییس جمهور وقت آمریکا اجازه داد «تمام اقدامات لازم» را برای حفاظت از منافع آمریکا در ویتنام انجام دهد. مجلس نمایندگان به اتفاق آرا به به این قطعنامه رای داد و تنها دو نماینده مجلس سنا با آن مخالفت کردند.

در سال ۱۹۷۰، رای سنا برای لغو این قطعنامه ۸۱ بر ۱۰ بود. در سال ۱۹۶۴، جانسون از اختیارات قطعنامه تونکین و حمایت عمومی خود برخوردار بود (او در نوامبر همان سال با ۶۰ درصد آرای مردم، وارد کاخ سفید شد.) در نتیجه جنگ در ویتنام تشدید شد و نیم میلیون پرسنل آمریکایی وارد ویتنام شدند. درخواست برای سربازان آمریکایی افزایش یافت، اعتراضات گسترش یافت و حمایت مردم از کنگره آمریکا کاهش یافت.

اگرچه جنگ جانسون در ویتنام در ابتدا محبوب بود، اما این جنگ به یک فاجعه تبدیل شد به گونه ای که او نامزدی خود را برای دومین دوره ریاست جمهوری در سال ۱۹۶۸ لغو کرد.

دو سال بعد، ریچارد نیکسون، جانشین جمهوری‌خواه جانسون، تلاش کرد تا جنگ آمریکا در ویتنام را به پایان رساند و نمی‌خواست از قطعنامه تونکین دفاع کند. رهبران هر دو حزب در کنگره آماده بودند که موضوع جنگ ویتنام و قطعنامه آن را کنار بگذارند و نظارت بیشتری بر جنگ‌ افروزی روسای جمهوری آمریکا داشته باشند.

تلاش‌هایی در این راستا در سال‌های پس از آن انجام شد، از جمله تصویب قطعنامه قدرت‌های جنگی در سال ۱۹۷۳. اما روسای جمهور آمریکا همچنان در دهه های بعد راه هایی برای دور زدن کنگره به‌ویژه پس از تجربه ۱۱ سپتامبر، پیدا کردند.