ایاد علاوی، فردی که می خواهد سعد حریری عراق شود

فضایی از شک و تردید بر عرصه سیاسی عراق در پی عقد پیمان های سریع به وجود آمده است. به نظر می رسد همان طور که در گذشته هم قدرت های مختلف سیاسی وعده داده بودند، گروه های سیاسی فراطایفه ای شکل گرفته است.

با همه این احوال، به نظر می رسد که پول و سفارش های کشورهای منطقه ای بر اراده احزاب و چهره های سیاسی مستولی شده است با این تصور که پیروزی آسانی در انتخابات به دست آورند.  

یک منبع آگاه گفت: «این کشورها شرط کرده اند که شخصیت ها و جریان های سیاسی وقتی دستور به ایجاد پیمان آمد از خواسته های خود کوتاه بیایند و حتی اگر افراد از لحاظ قضایی تحت پیگرد باشند یا متهم به حمایت از تروریست شده باشند با آنها متحد شوند.»

این منبع همچنین گفت: «ایاد علاوی، رئیس ائتلاف ملی عراق تحت فشارهای شدید عربستان سعودی قرار گرفته است تا با سلیم الجبوری و اسامه النجیفی و خمیس الخنجر و صالح المطلک و سعد البزاز و وضاح الصدید متحد شود.»

این در حالی است که منابع نزدیک به علاوی گفتند که «وی اخیرا زیر سایه عربستان تحرکات خود را دنبال می کند و برایش ممکن نیست که خارج از محدوده تعریف شده از سوی ریاض تحرکاتی داشته باشد. همچنین با وجود این که در حال حاضر از او حمایت محدودی می شود، عربستانی ها را از خود ناامید کرده است. با این حال او امید دارد که عربستانی ها روی شخص او به عنوان چهره سیاسی وابسته به آنها سرمایه گذاری سنگینی انجام دهند تا نقشی کاملا مشابه نقش حریری در لبنان داشته باشد.»

از جمله پیمان هایی که پول زیادی از خارج صرف آن شده، پیمانی است که خود را سخنگوی عرب های کرکوک می نامد و بر خود نام کنگره ملی را داده است، ریاست این پیمان بر عهده آراس حبیب است که طرح عربی در عراق را پیش می برد، همچنین خمیس الخنجر از چهره های تحت پیگرد دستگاه قضایی عراق از دیگر متحدان این پیمان است.

از آن جا که بسیاری از قدرت های سیاسی نسبت به کاهش اقبال مردمی از آنها بیم دارند، و بسیاری از آنها جایگاه خود را در جامعه عراق از دست داده اند و امیدی ندارند که مردم بار دیگر به آنها رای دهند، به تعویق انتخابات پافشاری می کردند که در رسیدن به این خواسته خود ناکام ماندند. برای همین آنها به سمت ایجاد پیمان با گروه هایی متمایل شده اند که به حمایت از تروریسم در عراق معروف هستند.

بسیاری از رسانه های عربی پیش بینی کرده اند که «انتخابات ۲۰۱۸ پایان دوران سیاسی ایاد علاوی در عراق باشد.» آنها همچنین گزارش می دهند که «جاه طلبی های ایاد علاوی که اکنون معاون رئیس جمهوری عراق است تبدیل به توهم شده به خصوص که ستاره بسیاری از چهره ها در عرصه سیاسی عراق صعود کرده است و این مساله سبب شده تا شانس رقابت برای ایاد علاوی کم رنگ تر از گذشته باشد.»

در همین رابطه خانم سلمی التویجری، روزنامه نگار یکی از روزنامه های چاپ کشورهای عربی حوزه خلیج فارس نوشت: «علاوی اصرار دارد با تکیه بر حمایت کشورهای عربی حوزه خلیج ]فارس[ به رهبری عربستان و متحدانش وارد انتخابات شود. او خود را درحالی برای بازگشت به عرصه سیاسی عراق آماده می کند که طرف های عربی خلیج ]فارس[ در راس آنها عربستان سعودی و امارات متحده عربی اصرار دارند در صورتی حاضر به حمایت از او هستند که او در برابر نفوذ ایران بایستد و برای توقف نقش آفرینی ایران در عراق کار کند.»

خود ایاد علاوی نیز به آینده سیاسی خود چندان امیدوار نیست. وی در گفت وگوهایش با خبرنگاران به گونه ای منفعل برخورد می کند و دائما در پاسخ به سوالات آنها یا می گوید «نمی دانم» یا درباره فلان موضوع «نظری ندارم.» او حتی در قضیه بحران کردستان بر سر اصرار مسعود بارزانی برای برگزاری همه پرسی نعل وارونه زد و گفت که باید محاصره رهبر اقلیم کردستان عراق پایان یابد و خواستار گفت وگوی بدون قید و شرط با اربیل و مسعود بارزانی شد. اقدامی که به اعتقاد بسیاری تلاشی از جانب او بود تا بتواند همچنان در صحنه سیاسی عراق بماند.  

بسیاری از ناظران بر این اعتقادند که علاوی تلاش خواهد کرد پیمان های مرحله ای و خارج از چارچوب های سیاسی فعلی ایجاد کند تا از شکست احتمالی خود در انتخابات جلوگیری کند. در حال حاضر بسیاری از جریان های سیاسی عراقی تمایلی به ائتلاف با علاوی ندارند برای این که از رفتار فردمحوری او به خوبی آگاه هستند، و می دانند که او به دلیل عدم توانایی بر حفظ قدرت و سفرهای دائمی اش به خارج نمی تواند به خوبی جریان تحت ریاست خود را اداره کند.

علاوی با هماهنگی طرف های منطقه ای سعی می کند سکولاریسم را در عراق ترویج کند و خود را در برابر اسلام سیاسی قرار دهد، برای همین ائتلاف سیاسی ای که تشکیل می دهد عموما شامل بعثی های قدیم و نظامیان بازنشسته از دوران دیکتاتوری سابق و دیپلمات های آن دوران است و تلاش دارد نقشی را که در سال ۲۰۰۳ ایفا کرد و مطابق آن به قدرت رسید دوباره احیا کند. او همچنان به دوران شیرین نخست وزیری اش در سال های ۲۰۰۴ تا ۲۰۰۵ فکر می کند و در رویای خود بازگشت به کرسی نخست وزیری را می پروراند.