به گزارش ایسنا، پیدا کردن شهاب سنگ های بزرگ یا محل برخورد آنها موسوم به" دهانه های برخوردی" راحت است، ولی شهاب سنگ های کوچک تر اغلب مورد غفلت قرار می گیرند. دانشمندان کم تر از ۲ درصد آن ها را بازیابی می کنند. ولی بزودی این مشکل با پهپادها قابل حل خواهد شد.
شهاب سنگ یا سنگ آسمانی( Meteorite) یک تکه جامد به جامانده از جرم هایی مثل یک دنباله دار، سیارک یا شهاب واره است که اساسا در فضای بیرونی ساخته شده و توانسته بعد از گذر از جو و تاب آوردن بازخورد این گذر، بر روی سطح زمین یا یک سیاره دیگر فرود آید.
زمانی که جرمی به درون جو می آید، عوامل گوناگونی مانند اصطکاک، فشار و برهمکنش شیمیایی با گازهای اتمسفری، باعث گرم شدن جرم و پراکندگی آن می شوند. این جرم بعد به یک شهاب واره دگرگون می شود و برای زمان کوتاهی یک آذرگوی را می سازد که همچنين با اسم یک ستاره سرنگون شونده( شهاب ثاقب) دیده و شناخته می شود. اخترشناسان نمونه های درخشان این پدیده را آذرگوی می نامند.
شهاب سنگ هایی که بازتاب جو زمین را تاب آورده اند، اندازه های بسیار گوناگونی دارند. برای زمین شناسان، یک آذرگوی، شهاب سنگی است که به میزان کافی عظیم باشد تا بتواند یک دهانه برخوردی درست کند. روزانه حدود ۵۰ تن شهاب سنگ به درون جو زمین می آید و بیشتر آنها در لایه میان سپهر( مزوسفر) تبخیر می شوند.
شهاب سنگ ها بیش از سنگ و فلز ساخته شده اند. این اجرام زمانی که به درون جو زمین می آیند، از روی پهنای زیادشان از جو می گذرند و دهانه ها و پستی و بلندی های گوناگونی را از خود بر جای می گذارند.
ارزش بررسی شهاب سنگ ها برای یافتن زمان پیدایش زمین، منظومه شمسی و در پایان پیدا کردن زمان ظاهر شدن همه کیهان پنهان است. همینطور میتوان از آن ها برای یافتن ساختار شیمیایی بخش های گوناگون سیاره زمین و سایر سیاره های سنگی بهره برد. فرآیندهایی را که مایه ساخت این سیاره ها شده اند و حتی فرایندهای ساخت هسته، پوسته اولین، فرآیند جداسازی عنصری در گوشته اولین که فرآیند ارزشمندی چون پیدایش زندگی است به خوبی بررسی کرد. با بررسی شهاب سنگ های فلزی( آهنی) و بررسی های لرزه نگاری بود که دانشمندان تا اندازه ای ساختار هسته زمین را ارزیابی و اندازه گیری کردند.
حالا پژوهشگران به تازگی سیستمی را توسعه داده اند که دارای پهپادهای خودران است و از فناوری یادگیری ماشینی برای یافتن شهاب سنگ های کوچک تر و محل برخورد آنها استفاده می کند که چه بسا در صورتیکه ناظران سقوط آنها را ردیابی کنند باز هم یا پنهان هستند یا دسترسی به آنها دشوار یا ناممکن است.
این فن آوری با استفاده از ترکیبی از شبکه های عصبی حلقه ای، شهاب سنگ ها را طبق تصاویر آموزشی شناسایی می کند. این تصاویر آموزشی به هوش مصنوعی کمک می کنند بین سنگ های فضایی و سنگ های معمولی تمایز قائل شود.
ولی نتایج این سیستم بی عیب و نقص نیست. در حالیکه یک پهپاد آزمایشی شهاب سنگ های قرار داده شده در مکان های مشخص را بدرستی تشخیص داد، ولی برخی از موارد مثبت کاذب نیز در نتایج آن وجود دارد.
ممکن است مدتی طول بکشد تا این پهپادها به اندازه کافی قابل اعتماد باشند و نتایج دقیق را به تنهایی ارائه دهند.
در صورتیکه این فناوری دقیق شود، پیامدهای آن در علوم فضایی قابل توجه خواهد بود. این سیستم به دانشمندان کمک می کند شهاب سنگ هایی را که بسیار کوچک یا دور از دسترس هستند، کشف و به صورت بالقوه بازیابی کنند. این به نوبه خود میتواند به شناسایی دقیق منابع شهاب سنگ و شناسایی ترکیبات این سنگ های آسمانی کمک کند.
به زبان ساده میتوان خاطرنشان کرد که این پهپادهای خودران میتوانند خلأ و شکاف موجود در درک بشریت از بقایای کیهانی را که در زمین قرار دارد، پر کنند.
- 9
- 2
