به گزارش فرارو، دانشمندان در خصوص یافته جدید می گویند طوفان های خورشیدی بر روی زمین هر چند سال یکبار رخ می‌دهند که معمولاً مربوط به زمانی است که فعالیت خورشید در اوج خود باشد، اما این ابرطوفان باستانی در مقیاسی کاملاً دیگر رخ داده و به نظر می رسد که در یک مرحله آرام از چرخه خورشیدی به وقوع پیوسته است. اکنون این یافته ها دانشمندان را در مورد توانایی انسان در پیش بینی زمان رها شدن طوفان های خورشید در آینده نگران کرده است.
در سال های اخیر، دانشمندان بارها هشدار داده اند که ما هنوز برای رویارویی با یک طوفان خورشیدی به این بزرگی کاملاً آماده نیستیم. کارشناسان هنوز بطور کامل نمی دانند که چگونه میتوان این رویداد های نادر و در عین حال فاجعه بار را پیش بینی کنند و این از آن جهت اهمیت دارد که زیرساخت هایی که ما تا به امروز ساخته ایم، به طور قابل توجهی در برابر ریزش های ژئومغناطیسی خورشید آسیب پذیر است. اگر یکی از این ابرطوفان ها همین فردا اتفاق بیفتد، میتواند بر ماهواره ها و فضانوردان مستقر در مدار زمین و همچنین کنترل ترافیک هوایی، شبکه های برق و کابل های زیردریایی تأثیر بگذارد و باعث محدودیت سفر، خاموشی و قطع اینترنت جهانی شود که البته بازسازی آنها ماه ها به طول خواهد انجامید.
برای مثال میتوان به اتفاقی در مقیاس کوچکتر که در سال ۱۸۵۹ رخ داد، اشاره کرد. در این سال، رویداد Carrington که در واقع یک طوفان خورشیدی بسیار شدید بود، رخ داد و تمام سیستم های تلگراف در اروپا و آمریکای شمالی را از کار انداخت. این طوفان همچنین باعث دیده شدن شفق های قطبی در سراسر جهان، از استرالیا تا هاوایی و از چین تا مکزیک شد. ولی همچنین باید درنظر گرفت که در سال ۱۸۵۹ تکنولوژی در چه سطحی بوده که از چنین طوفان هایی آسیب ببیند؛ بنابراین میتوان به راحتی فهمید که طوفان خورشیدی سال ۱۸۵۹ اگر امروز رخ می داد، چه خسارات بزرگی می توانست به بار بیاورد.
ولی آنچه ۹۰۰۰ سال پیش اتفاق افتاد، میتواند به مراتب خطرناک تر باشد. یک شعله خورشیدی یا یک پرتاب جرم تاجی چیزی است که معمولاً باعث ایجاد طوفان خورشیدی می شود. مورد دوم زمانی اتفاق می افتد که خورشید تقریباً یک میلیارد تن ذرات پرانرژی را به فضا پرتاب می کند و اگر این رخداد به اندازه کافی بزرگ باشد، این ذرات میتوانند در کم تر از ۱۵ ساعت به جو زمین برخورد کنند. این واکنش چندین هسته رادیواکتیو مانند کربن ۱۴، بریلیم ۱۰ و کلر ۳۶ تولید می کند. بنابراین، ردپایی از این ایزوتوپ های متمایز و منجمد شده در یخ یا به دام افتاده در رسوب، میتواند به ما کمک کند تا تاریخ رویداد های شدید خورشیدی روی زمین را روشن کنیم. این داده ها همچنین می تواند درک ما را از توالی و دفعات این رخداد ها افزایش دهد.
هسته های یخی اخیری که از گرینلند و قطب جنوب تجزیه و تحلیل شده اند، اکنون برخی از بزرگترین پیک های تولید بریلیوم- ۱۰ و کلر- ۳۶ را که تا به حال در گذشته های دور زمین شناسایی شده اند، نشان داده اند. شواهد قویاً نشان می دهد که یک طوفان شدید خورشیدی، حدود ۹۱۲۵ سال قبل زمین را درگیر خود کرده است. رایموند موشلر زمین شناس دانشگاه لوند در سوئد می گوید: «این یک کار تحلیلی وقت گیر و پرهزینه است. بنابراین، وقتی چنین شواهدی را پیدا کردیم که بیانگر یک طوفان خورشیدی عظیم ناشناخته در دوران فعالیت آرام خورشیدی است، شگفت زده شدیم.»
با قضاوت بر اساس نسبت کلر- ۳۶ به ایزوتوپ های بریلیوم- ۱۰، این رویداد حتی ممکن است بزرگتر از بزرگترین طوفان خورشیدی ثبت شده تا به امروز باشد که در سال ۷۷۴ میلادی رخ داده و ما آثار آن را پیش از این در سایر هسته های یخی و حلقه های درختان، کشف کرده بودیم. به گفته نویسندگان مقاله، هر دوی این طوفان های باستانی، بسیار بزرگتر از چیزی بودند که در دهه ۱۹۵۰ رخ داد؛ بنابراین رخ دادن طوفان های خورشیدی با این عظمت، در آینده می تواند خطرات بسیار بزرگی بهمراه داشته باشد «تهدیدی که تاکنون برای جامعه ما دست کم گرفته شده است.»
موشلر می گوید: «این طوفان های عظیم در حال حاضر به اندازه کافی در ارزیابی های «خطرآفرین» گنجانده نشده اند. تحلیل اینکه این رویداد ها چه معنایی برای فناوری امروزی دارند و چگونه می توانیم از خود دربرابر آنها محافظت کنیم، بسیار مهم است. در غیر این صورت ، خورشید می تواند ما را کاملا غافلگیر کند.»
نتایج این مطالعه در نشریه معتبر Nature Communications منتشر شد.
- 19
- 5
