ناسا می گوید تلسکوپ فضایی هابل در کشف اینکه جهان با چه سرعتی در حال انبساط است، به مرحله مهمی (milestone) در کار خود رسیده است- و [داده های جدید آن] از این ایده پشتیبانی می کند که اتفاق عجیبی در کیهان ما در حال رخ دادن است.
در سال های اخیر، ستاره شناسان برای درک دقیق سرعت انبساط جهان ما، از تلسکوپ هایی مانند هابل استفاده کرده اند.
ولی همچنان که میزان دقت این اندازه اندازه گیری ها افزایش یافته است، رخداد عجیبی را نیز نشان داده اند. تفاوت بنیادینی بین سرعت انبساط عالم پیرامونی ما در قیاس با [نتیجه گیری از] رصدهای مربوط به زمان درست پس از مهبانگ، وجود دارد.
ناسا می گوید دانشمندان قادر به توضیح این اختلاف نیستند، ولی این موضوع نشان می دهد که« چیزی عجیب» در عالم ما در جریان است؛ چیزی که امکان دارد ناشی از وجود یک فیزیک ناشناخته و جدید باشد.
هابل طی ۳۰ سال گذشته ، در حال جمع آوری اطلاعاتی از مجموعه «نشانگرهای» فضا و زمان بوده است که میتوان از آنها برای ثبت نرخ انبساط کیهانی که در حال دور شدن از ما است، استفاده کرد.
سازمان ناسا اعلام‌کرد که اکنون بیش از ۴۰ نشانگر را تنظیم و محاسبه کرده است که امکان دقت بیش از پیش را فراهم می کند.
آدام ریس، برنده جایزه نوبل از مؤسسه علمی تلسکوپ فضایی (STScI) و دانشگاه جان هاپکینز در بالتیمور، مریلند، در بیانیه ای گفت: «دارید دقیق ترین اندازه‌گیری نرخ انبساط کیهان را از طریق بهترین مدل تلسکوپ ها و نشانگرهای فواصل کیهانی، بدست می آورید.»
او سرپرست تیمی از دانشمندان است که مقاله جدیدی را منتشر کرده اند که بزرگترین، و احتمالا آخرین تغییر و به روزرسانی عظیم تلسکوپ فضایی هابل (Hubble Space Telescope) را که مجموعه نشانگرهای پیشین را دوبرابر می کند، و داده های موجود را نیز از نو تحلیل می کند، توضیح می دهد.
جست وجو برای محاسبه دقیق سرعت انبساط فضا، زمانی آغاز شد که ادوین هابل، ستاره شناس آمریکایی، دریافت که کهکشان های بیرون از کهکشان ما در حال دور شدن از ما بنظر می رسند- و هر چه بیشتر با ما فاصله داشته باشند، سریع تر دور می شوند. دانشمندان از آن زمان تاکنون به دنبال درک بهتر این انبساط بوده اند.
(هم سرعت انبساط [کیهان] و هم تلسکوپ فضایی که در حال پژوهش درباره آن بوده است، به افتخار کار این ستاره شناس، هابل نامیده می شود.)
با این حال، وقتی تلسکوپ فضایی [هابل] شروع به گردآوری اطلاعاتی در خصوص انبساط کیهان کرد، [این میزان]، سریع تر از چیزی بود که مدل ها پیش بینی می کردند. ستاره شناسان پیش بینی می کنند که [این میزان] باید در حدود ۶۷.۵ کیلومتر در ثانیه در هر مگاپارسک باشد، با مقدار ۰.۵ کمتر یا بیشتر- ولی مشاهده ها حاکی از آن است که این رقم، در حدود ۷۳ است.
تنها یک در یک میلیون احتمال وجود دارد که اخترشناسان [در محاسبات خود] اشتباه کرده باشند. [از قضا ] برعکس، این نشان می دهد که تکامل و انبساط جهان پیچیده تر از آن است که تصور می کردیم، و این که نکته های بیشتری برای دانستن در خصوص چگونگی تغییر جهان وجود دارد.
دانشمندان امیدوارند که با تلسکوپ فضایی« جیمز وب» که اخیرا به فضا پرتاب شد و قرار است اولین مشاهدات خود را بزودی ارسال کند، این مشکل را عمیق تر کاوش کنند. این به آنها امکان می دهد تا نشانگرهای جدیدی را ببینند که حتی دورترند و وضوح بهتری دارند.
* مقصود از این نشانگرها یا نقاط مرجع، شمع های استاندارد کیهانی، متغیرهای قیفاووسی یا ابرنواخترهای یکم- ای است که با دانستن فاصله آنها میتوان نرخ انبساط جهان را محاسبه کرد.
- 9
- 4
