ناسا در حال برنامه ریزی برای طراحی و ابداع تلسکوپ فضایی جدیدی است که هدف جستجوی سیارات فراخورشیدی قابل سکونت و نشانه های حیات در آن ها را دنبال می کند.
به گزارش ایسنا به نقل از اسپیس، جدیدترین تلسکوپ پرچم دار ناسا هنوز در نخستین سال علمی خود به سر می برد ولی این آژانس فضایی نه تنها برای موفقیت آن سرسخت است، بلکه برنامه ریزی برای جانشین بعدی را نیز آغاز کرده است.
در نوامبر ۲۰۲۱، یک سند که توسط «آکادمی ملی علوم آمریکا» (NAS) تهیه شد، به بخش اخترفیزیک ناسا دستور داد تا تلاش های خود را روی «تلسکوپ فضایی نانسی گریس رومن» (Roman Space Telescope) متمرکز کند که در حال حاضر پرتاب در اواسط دهه ۲۰۲۰ را مد نظر دارد. این گزارش ناسا را ترغیب کرد تا ماموریت اخترفیزیک بعدی را آغاز کند که با هدف جستجوی سیارات فراخورشیدی قابل سکونت و نشانه هایی از حیات در آن ها انجام شود.
اکنون ناسا نخستین نگاه اجمالی خود را در مورد شکل ظاهری این ماموریت ارائه کرده است. «مارک کلمپین» (Mark Clampin)، مدیر بخش اخترفیزیک ناسا گفت: این رصدخانه در حال حاضر به عنوان «رصدخانه جهان های قابل سکونت» (HabEx) شناخته می شود.
کلمپین گفت: ناسا این پروژه را به رغم نام و هدف آن، یک ماموریت اخترفیزیکی در نظر می گیرد. رصدخانه جهان های قابل سکونت برای انجام دادن مأموریت خود در جست وجوی حیات، باید یک تلسکوپ فوق پایدار مجهز به یک تاج نگار قوی داشته باشد. تاج نگار، قطعه ای است که به دانشمندان امکان می دهد تا اجرام کم نور مانند سیارات سنگی را که در نزدیکی اجرام درخشان مانند ستاره ها قرار دارند، مطالعه کنند اما این یک ترکیب قوی برای اخترفیزیکدانان نیز به شمار می رود.
سند آکادمی ملی علوم با نام مستعار «بررسی ۱۰ ساله» (decadal survey) حاکی از این است که ناسا باید از ماموریت های کوچک برای توسعه فناوری های رصد پرتو ایکس و مادون قرمز دور استفاده کند که میتوان آن ها را در دو مأموریت تلسکوپ فضایی بزرگ به کار برد و بعدا آنها را به رصدخانه جهان های قابل سکونت ملحق کرد تا قدرت بیشتری را به طیف گسترده تری از طول موج ها برساند.
واضح است که ناسا نمی خواهد ببیند که ساخت رصدخانه جهان های قابل سکونت، مانند روند ساخت «تلسکوپ فضایی جیمز وب» (JWST) باشد که به زمان و بودجه قابل توجهی نیاز داشت. کلمپین خاطرنشان کرد که آژانس به گونه ای به رصدخانه جهان های قابل سکونت نزدیک می شود که گویی فضاپیما با یک پنجره پرتاب سخت مواجه شده است. این همان کاری است که ماموریت های علمی سیاره ای اغلب انجام می دهند.
کلمپین خاطرنشان کرد که این روش باید بودجه پروژه را در یک راستا نگه دارد و آژانس را به سمت ماموریت های پرتو ایکس و مادون قرمز دور نیز سوق دهد. کلمپین درباره رصدخانه جهان های قابل سکونت گفت: این کار هرچه سریع تر انجام شود، زودتر میتوان به دو رصدخانه بزرگ بعدی فکر کرد.
این تلسکوپ جدید در قلمرو فناوری بسیار محکم تری نسبت به جیمز وب آغاز می شود. کلمپین تأکید کرد که این تلسکوپ مستقیما براساس آینه ی پیشگام جیمز وب و همچنین کرنوگراف قوی که روی تلسکوپ فضایی نانسی گریس رومن پرواز می کند، ساخته خواهد شد.
وی خاطرنشان کرد که مأموریت جدید دارای یک طرح پشتیبان خواهد بود. رصدخانه جهان های قابل سکونت، مانند جیمز وب در فاصله ۱.۵ میلیون کیلومتری از زمین در مقابل خورشید، در منطقه ای به نام «نقطه لاگرانژ۲» (L۲) قرار خواهد گرفت اما برخلاف همسایه خود، روزی از ارتقای رباتیک بهره مند خواهد شد. کلمپین گفت: ما همچنین تصمیم داریم این ماموریت را از روز نخست برنامه ریزی کنیم تا قابل استفاده باشد.
این تصمیم مبتنی بر موفقیت «تلسکوپ فضایی هابل» خواهد بود که ابتدا نجات یافت و سپس طی پنج بازدید فضانوردان که آخرین آن ها در سال ۲۰۰۹ بود، تجهیزات جدیدی را دریافت کرد. این روش مبتنی بر سرمایه گذاری های تجاری سنگین در خدمات رباتیک است که در سال ۲۰۲۰ زمانی که یک ماهواره تجاری نگهداری مدار یک ماهواره اینترنتی قدیمی را بر عهده گرفت، تاریخ ساز شد. هابل فقط چند صد مایل بالاتر از زمین می چرخد و به همین دلیل، دسترسی به آن برای فضانوردان نسبتا آسان است. ماموریت های سرنشین دار به L۲ در حال حاضر امکان پذیر نیستند.
کلمپین افزود: بین ۱۰ تا ۱۵ سال آینده، شرکت هاي زيادي وجود خواهند داشت که می توانند خدمات رباتیک بسیار ساده ای را در L۲ انجام دهند. ناسا برای دومین کمک کلیدی یعنی پرتاب، به بخش تجاری روی خواهد آورد. پیمودن آن مسیر باید محدودیت های مربوط به اندازه و وزن را که تلسکوپ برای بلند شدن از زمین باید رعایت کند، کاهش دهد.
- 19
- 3
