احتمال انقراض انسان‌ها تا ۲۵۰ میلیون آینده

دانشمندان انگلیسی در پژوهش جدیدی که با شبیه سازی های رایانه ای انجام شد، به این نتیجه رسیدند که انقراض انسانها احتمالا در ۲۵۰ میلیون سال آینده رخ خواهد داد.

به گزارش ایسنا به نقل از دیلی میل، یک پژوهش جدید نشان می دهد که انسان ها در ۲۵۰ میلیون سال آینده منقرض خواهند شد؛ البته این در صورتی است که بخواهند همین حالا سوزاندن سوخت های فسیلی را متوقف کنند.

شبیه سازی های رایانه ای کارشناسان «دانشگاه بریستول» (University of Bristol) نشان می دهند سیاره ما با یک انقراض دسته جمعی روبرو خواهد شد که تمام پستانداران را از بین می برد.

پژوهشگران می گویند، هرگونه حیاتی که هنوز روی زمین زنده است، در آینده باید با دمای بین ۴۰ تا ۷۰ درجه سلسیوس مقابله کند ولی پژوهش آن ها گازهای گلخانه ای ناشی از سوزاندن سوخت های فسیلی و سایر منابع انسانی را محاسبه نکرده است. بنابراین، تاریخ مرگ ما احتمالا زودتر خواهد بود.

این نخستین انقراض دسته جمعی از زمان مرگ دایناسورها به شمار می رود.

دکتر «الکساندر فارنسورث» (Alexander Farnsworth) دانشیار ارشد دانشکده علوم جغرافیایی دانشگاه بریستول و سرپرست این پژوهش گفت: چشم‌انداز در آینده دور بسیار تیره بنظر می رسد. سطح دی اکسید کربن شاید به دو برابر سطح کنونی برسد. انسان ها به دلیل ناتوانی در دفع این گرما از طریق عرق کردن و خنک کردن بدن خود، همراه با بسیاری از گونه های دیگر از بین می روند.

به گفته پژوهشگران، در ۲۵۰ میلیون سال آینده همه قاره های زمین با هم حرکت می کنند و ابرقاره ای به نام« پانگیا اولتیما» (Pangea Ultima) را تشکیل می دهند. زمین به شکل یک دونات درمی آید که در وسط آن یک دریای داخلی قرار دارد. این دریا تمام آن چیزی است که از اقیانوس اطلس باقی می ماند. اقیانوس آرام، بیشتر سطح زمین را اشغال خواهد کرد.

پانگیا اولتیما تنها یکی از پیش بینی های احتمالی در مورد این موضوع است که ابرقاره زمین پس از گرد هم آمدن تکتونیک های صفحه به چه شکلی درمی آید. تراز دقیق هر چه باشد، دانشمندان مطمئن هستند که قاره های زمین به آرامی با هم ادغام می شوند و یک توده گرم، خشک و عمدتاً غیرقابل سکونت را تشکیل می دهند. براساس این نظریه، فرآیندهای تکتونیکی در پوسته زمین که قاره ها را به هم نزدیک می کنند، به فوران های آتشفشانی مکرر منجر می شوند و انتشار قابل توجه دی اکسید کربن را در جو بهمراه می آورند که سیاره را بیشتر گرم می کند.

یکی دیگر از شکل های کم تر شناخته شده گرمایش جهانی (Global warming)، درخشش طبیعی خورشید است که به طور پیوسته سیارات را داغ تر می کند. دکتر فارنسورث گفت: ابرقاره تازه پدیدآمده به طور موثری یک ضربه سه گانه ایجاد می کند که شامل اثر قاره ای، خورشید داغ تر و کربن دی اکسید بیشتر در جو خواهد بود و به افزایش گرما در بیشتر سیاره منجر خواهد شد. نتیجه این اتفاقات، یک محیط عمدتا ناملایم بدون منابع غذایی و آب برای پستانداران است. دمای گسترده بین ۴۰ تا ۵۰ درجه سلسیوس و حتی شدیدتر از اندازه روزانه، همراه با سطوح بالای رطوبت در نهایت سرنوشت ما را رقم خواهد زد.

پژوهشگران در این پروژه، از مدل های رایانه ای آب وهوا برای شبیه سازی کردن روند دما، باد، باران و رطوبت در پانگیا اولتیما استفاده کردند. آن ها برای تخمین زدن سطح آتی دی اکسید کربن، از مدل های حرکت صفحه تکتونیکی، شیمی اقیانوس و موارد دیگر استفاده کردند تا ورودی ها و خروجی های کربن دی اکسید را ترسیم کنند.

پژوهشگران تأکید کردند، سهم انتشار دی اکسید کربن ناشی از سوختن سوخت های فسیلی را که معمولاً بعنوان بزرگ ترین علت تغییرات آب وهوایی کنونی ذکر می شوند ، در نظر نگرفته اند. آنها به این نتیجه رسیدند که دی اکسید کربن می تواند از حدود ۴۰۰ قسمت در میلیون کنونی به بیش از ۶۰۰ قسمت در میلیون در میلیون ها سال آینده افزایش یابد.

پروفسور «بنجامین میلز» (Benjamin Mills) پژوهشگر «دانشگاه لیدز» (University of Leeds) و از اعضای این گروه پژوهشی گفت: فرض بر این است که انسان سوزاندن سوخت های فسیلی را متوقف خواهد کرد؛ در غیر این صورت ، ما آن اعداد را خیلی زودتر خواهیم دید.

یافته ها نشان می‌دهند که تنها بین هشت تا ۱۶ درصد از زمین برای پستانداران قابل سکونت خواهند بود اما احتمالا همه گونه های پستانداران از بین خواهند رفت. بدتر از همه این که ابرقاره عمدتاً در نواحی گرم و مرطوب استوایی قرار می گیرد. بنابراین، بیشتر سیاره امکان دارد با دماهای داغ تر از اندازه تحمل بسياري از گونه های پستانداران روبرو شود.

فارنسورث گفت: ما نمی توانیم پیش بینی کنیم که انسانها تا چه زمانی وجود خواهند داشت. با وجود این، می توانیم حدس بزنیم که چنین دنیایی در آینده برای ما مهمان نواز نخواهد بود.

او ادامه داد: اگر پناهگاه های تحت کنترل محیط زیست با تهویه مطبوع بسازیم، ممکن است بتوانیم زنده بمانیم اما احتمالا باید تاسیسات دیگری را نیز برای تولید مواد غذایی ایجاد کنیم.

یک امید دیگر برای بشریت، شکل گیری تمدن در سیارات منظومه های شمسی دیگر است اما این در حال حاضر فقط یک موضوع علمی-تخیلی به شمار می رود.

فارنسورث گفت: بقای ما به این موضوع بستگی دارد که آیا می توانیم از این سیاره فرار کنیم و اگر نمی توانیم، آیا ظرفیت استفاده کردن از راه حل های مهندسی زمین را برای مدیریت آب و هوا داریم.

این پژوهش در مجله «Nature Geoscience» به چاپ رسید.