سن ماه ۴۰ میلیون سال بیشتر از حد تصورات است

گروهی از دانشمندان با بررسی نمونه هایی که با ماموریت« آپولو ۱۷» به زمین رسیده اند، دریافتند سن ماه ۴۰ میلیون سال بیشتر از حد تصور ماست.

به گزارش ایسنا به نقل از اسپیس، بررسی جدید روی نمونه های ماه که توسط فضانوردان مأموریت«آپولو ۱۷» (Apollo ۱۷) به زمین آورده شده اند، نشان می دهد ماه حدود ۴۰ میلیون سال پیرتر از آن چیزی است که قبلا تصور می کردیم.

این نشان می دهد که سن ماه به جای ۴.۴۲۵ میلیارد سال که قبلا تخمین زده می شد، ۴.۴۶ میلیارد سال است. دانشمندانی که این تجزیه و تحلیل را انجام داده اند، می گویند سن دقیق تر ماه به ما کمک می کند تا پیشینه و روند تکامل ماه و زمین را بهتر درک کنیم. این نشان می دهد که ماه از زمین که سن آن ۴.۵۴ میلیارد سال تخمین زده می شود فقط کمی جوان تر است.

«فیلیپ هک» (Philipp Heck) استاد «دانشگاه شیکاگو» (UChicago) و از پژوهشگران این پروژه گفت:بدون ماه، زندگی روی زمین متفاوت بنظر می رسید. این بخشی از سیستم طبیعی ماست که می خواهیم آن را بهتر درک کنیم. پژوهش ما یک قطعه پازل کوچک را از کل این تصویر ارائه می کند.

یک نظریه رایج که بعنوان فرضیه برخورد غول پیکر شناخته می شود، نشان می دهد که ماه از برخورد یک جرم به اندازه مریخ (Mars) و یک زمین جوان شکل گرفته است. دانشمندان معتقد هستند این ماده منفجر شده که توسط گرانش خود محدود شده، ماه امروزی را ایجاد کرده است. در هر حال، این که دقیقا چه زمانی این برخورد رخ داده و شکل گیری ماه چقدر طول کشیده، تاکنون یک پرسش بدون پاسخ بوده است.

دانشمندان برای رسیدن به نتیجه، تکه هایی از یک ماده معدنی به نام «زیرکن» (Zircon) را بررسی کردند که در سال ۱۹۷۲ با نمونه های ماه در آخرین مأموریت آپولو به زمین آورده شد. دانشمندان معتقدند بلورهای زیرکن، نخستین جامدی هستند که پس از شکل گیری ماه متبلور شده اند و در اصل زمانی تشکیل شده اند که سطح مذاب ماه پس از برخوردی که منجر به تولد آن شد، به صورت جامد درآمد. بنابراین، آنها می توانند نشانه هایی از سن ماه را ارائه دهند. هک گفت: از آنجا که ما می دانیم این بلورها چند ساله هستند، آن ها بعنوان معیاری برای گاه شماری قمری عمل می کنند.

دانشمندان برای تعیین کردن سن نمونه، اتم های منفرد را در قطعه ای از نمونه قمری شناسایی کردند و مورد بررسی قرار دادند. «جنیکا گریر» (Jennika Greer) پژوهشگر «دانشگاه گلاسکو» (University of Glasgow) و پژوهشگر ارشد این پروژه گفت: اول آن ها را در معرض پرتو متمرکزی از الکترون ها قرار دادیم که تقریباً مانند یک مدادتراش عمل کرد.

سپس، گروه گریر از لیزر برای تبخیر کردن اتم ها استفاده کردند و به اندازه گیری سرعت اتم ها پرداختند. گریر افزود: سرعت حرکت آنها به ما نشان می دهد که چقدر سنگین هستند و به ما می گوید از چه چیزی ساخته شده اند.

دانشمندان در این پژوهش جدید، مقدار اتم های اورانیوم و سرب را در نمونه اندازه گیری کردند که باتوجه به آگاهی قبلی در مورد سرعت تجزیه اتم ها، به تعیین کردن سن ۴.۴۶ میلیارد ساله نمونه کمک کرد.

گریر گفت: این شگفت انگیز است که بدانیم سنگ در دست ما، قدیمی ترین قطعه ماه (Moon) است که تا به حال پیدا کرده ایم. این یک نقطه عطف برای پرسش های بسياري در مورد زمین است. وقتی قدمت چیزی را می دانید، بهتر میتوانید بفهمید که در تاریخچه آن چه اتفاقی افتاده است.

این پژوهش در مجله «Geochemical Perspectives Letters» به چاپ رسید.