زمان پرتاب کاوشگر میان‌ستاره‌ای ناسا مشخص شد

کاوشگر «IMAP» ناسا که برای مطالعه کردن هلیوسفر و غبار میان ستاره ای طراحی شده است، در سال ۲۰۲۵ پرتاب خواهد شد.

به گزارش ایسنا به نقل از اسپیس، ناسا تصمیم دارد تا ماه مه سال آینده یک فضاپیما را پرتاب کند تا ذرات غبار کوچکی را که از فضای میان ستاره ای به منظومه شمسی (Solar System) ما جاری میشوند، مورد بررسی قرار دهد و به مطالعه کردن عناصر سازنده حیاط خلوت کیهانی ما کمک کند.

هدف اصلی این مأموریت موسوم به «کاوشگر نقشه برداری و شتاب میان ستاره ای» (IMAP)، مطالعه کردن یک حباب محافظ در فضا به نام« هلیوسفر» است که منظومه شمسی ما را در بر دارد. هلیوسفر، زمین و سیاره های دیگر را در برابر تشعشعات کیهانی که از بیرون به منظومه شمسی ما وارد میشوند، محافظت می کند.

کاوشگر IMAP دارای ۱۰ نوع تجهیزات علمی برای ثبت کردن مشاهدات درجا و از راه دور خواهد بود. یکی از آن ها موسوم به آزمایش «IDEX»، برای جذب و تحلیل کردن ذرات گرد و غبار ریز پرتاب شده از فضای بیرونی طراحی شده است که از طریق هلیوسفر به منظومه شمسی ما نفوذ می کنند. «اسکات تاکر» (Scott Tucker) مدیر پروژه IDEX در «دانشگاه کلرادو، بولدر» (CU Boulder) گفت:این ذرات، بسته های کوچکی از اطلاعات مربوط به زمان های دور و بسیار دور هستند.

دانشمندان زمانی این ذرات غبار را عوامل مختل کننده و آزاردهنده در اندازه‌گیری فواصل دقیق تا ستاره ها می دانستند ولی اکنون می دانند که آن ها اطلاعات ارزشمندی را در مورد شکل گیری کهکشان ها، ابرهای مولکولی و سیاره ها دارند. این لکه های کیهانی در ستاره ها شکل می گیرند و با بروز مرگ های ستاره ای انفجاری موسوم به «ابرنواخترها» به فضا پرتاب می شوند. آن ها اطلاعات ارزشمندی را در مورد فرآیندهای شکل گیری ستاره های خود و همچنین در مورد سایر فرآیندهایی دارند که هنگام سفر در فضای میان ستاره ای، بخشی از آنها می شوند.

«میهالی هورانی» (Mihály Horányi) استاد «آزمایشگاه فیزیک جوی و فضایی» در دانشگاه کلرادو، بولدر و پژوهشگر ارشد پروژه IDEX گفت: با وجود تغییر شکل این ذرات هنگام عبور کردن از اعماق فضا، آنها هنوز نزدیک ترین موادی هستند که ما برای درک کردن عناصر اصلی سازنده منظومه شمسی داریم.

گرفتن این ذرات کار آسانی نیست زیرا وسعت آن ها چند میلیونم اینچ است و با سرعتی در حدود ۱۶۰ هزار کیلومتر در ساعت حرکت می کنند. تاکر گفت: ما باید هم ذرات خیلی سریع و بزرگ و هم ذرات کوچک تر و کندتر را بگیریم و با همان تجهیزات اندازه گیری کنیم.

هنگامی که کاوشگر IMAP به مقصد خود یعنی «نقطه لاگرانژ ۱» در حدود ۱.۶ میلیون کیلومتری زمین برسد، IDEX دیافراگم ۵۱ سانتی متری خود را باز می کند تا گرد و غبار را بگیرد. هنگامی که این ذرات به IDEX برخورد کنند، IDEX آن ها را تحلیل می کند و ترکیب شیمیایی آنها را آشکار می سازد.

از آنجا که این ذرات گرد و غبار (Dust) در منظومه شمسی ما بسیار پراکنده هستند، دانشمندان می گویند که کاوشگر IMAP ممکن است تنها چند صد مورد از آنها را در طول عمر (Longevity) عملیاتی دو ساله خود جمع آوری کند.

این تجهیزات علمی شامل پلاکی که نام حداقل ۸۷ عضو گروه روی آن حک شده است، هفته گذشته روی یک کامیون به مقصد «آزمایشگاه فیزیک کاربردی» (APL) در «دانشگاه جانز هاپکینز» (JHU) بارگیری شد تا روی فضاپیمای IMAP نصب شود.

این مأموریت در حال حاضر برای پرتاب بین آوریل و مه سال آینده برنامه ریزی شده است.