کاوشگر پارکر دست خورشید را رو خواهد کرد

به گزارش ایسنا، این کاوشگر در طول سال گذشته سه برابر بیشتر از هر فضاپیمای دیگری در تاریخ به خورشید نزدیک شده و با استفاده از چهار ابزار علمی خود به جمع آوری داده‌ها پرداخت.

اعضای گروه تحقیقات پارکر اندکی پس از روانه کردن این کاوشگر به سمت خورشید متوجه شدند که این کاوشگر قادر است نرخ ارسال اطلاعات بالاتری نسبت به آنچه فکر می‌کردند، داشته باشد. آنها از این توانایی به نفع خود استفاده کردند و داده‌های بسیار بیشتری را از دو شیرجه اولیه پارکر به اتمسفر خورشید نسبت به آنچه انتظار می‌رفت، به دست آوردند.

ناسا پیشتر این داده‌ها را از طریق پرتال‌های مختلف در اواسط ماه نوامبر منتشر کرده است، اما این کنفرانس از راه دور که توسط چهار کارشناس ماموریت پارکر برگزار می‌شود که در مورد نتایج تحقیق این کاوشگر بحث می‌کنند، به ما کمک می‌کند تا از جزئیات آن آگاه شویم.

کاوشگر خورشیدی پارکر ناسا در حال حاضر مجموعه ای از برخوردهای نزدیک با خورشید را انجام می‌دهد. مشاهدات اولیه فضاپیما درک ما از خورشید و محیط آن را بهبود بخشیده است. اگرچه خورشید در مقایسه با سایر ستارگان بسیار نزدیک به ما است ، اما همیشه اسرار علمی جذاب و اساسی را از ما پنهان کرده است. به عنوان مثال ، ما هنوز نمی دانیم که تاج خورشیدی - خارجی ترین جو خورشید - دمای بیش از یک میلیون کلوین را چگونه حفظ می کند ، در حالی که سطح قابل مشاهده دمایی زیر ۶ هزار K۱ دارد. تاج خورشید ، باد خورشیدی را تولید می‌کند.

باد یا طوفان های خورشیدی ( Solar wind) جریانی از ذرات یونی (پلاسما) انرژی داری هستند که از طرف خورشید به فضا در تمام جهات ساطع می‌شوند.همین طوفان های خورشیدی هستند که در برخورد با سطوح فوقانی جو زمین باعث ایجاد شفق قطبی و حتی گاهی تداخل جریانهای برق و سیستم‌های ارتباطاتی می‌شوند. ذرات بنیادی که به زمین برخورد می‌کنند، هم از خورشید و هم از بیرون ازمنظومه شمسی سرچشمه میگیرند. ذرات باردار، عمدتاً متشکل از پروتون، الکترون و ذرات آلفا (هسته هلیوم)، به صورت پیوسته به بیرون از خورشید جریان دارند.

دانشمندان ناسا گزارش دادند  حسگرهای نصب شده بر روی کاوشگر خورشیدی پارکر نوسانات میدان الکتریکی و میدان مغناطیسی در باد خورشیدی را که بزرگتر از آن چیزی که در زمین است، شناسایی کرده‌اند.این نوسانات می تواند بواسطه تلاطم در باد خورشیدی یا بی ثباتی پلاسما که توسط یونها یا الکترونها هدایت می شوند ، ایجاد شده باشد. وجود چنین نوساناتی نشان می دهد که ناپایداری های پلاسما تأثیر بسیار بیشتری در پویایی و انرژی باد خورشیدی نسبت به گذشته دارد.

دانشمندان همچنین مشاهدات خود درباره یون و الکترون پلاسما خورشید را ارائه دادند. آنها دریافتند که وارونگی در میدان مغناطیسی خورشید غالباً با پیشرفت‌های موضعی در جزء شعاعی سرعت پلاسما همراه است. نویسندگان از سیگنال کاملاً واضح از نیم‌خط باد خورشیدی برای مطالعه هندسه و پیکربندی این زمینه استفاده می کنند. این روش باعث می شود دانشمندان بتوانند معکوس‌های میدان مغناطیسی را به عنوان خمیدگی های شکل S در خطوط میدان که از خورشید در آمده‌اند تفسیر کنند.

دانمشندان با بررسی ابزار تصویربرداری کاوشگر خورشیدی پارکر، مشاهدات از راه دور از نور پراکنده شده توسط الکترون ها و گرد و غبار در نزدیکی خورشید را بررسی کردند و شواهد اولیه را در مورد وجود یک منطقه بدون فرض گرد و غبار فرضی در نزدیکی خورشید مشاهده کردند که تا پیش از این کشف نشده بود.

تصاویر دقیق از کاوشگر خورشیدی پارکر همچنین تغییرات مکانی در باد خورشیدی را نشان می دهد که مطابق با تغییرات در میدان مغناطیسی خورشید در سطح آن است و حباب های کوچکی از پلاسما را نشان می دهد که از خورشید خارج میشود و بخشی از باد خورشیدی جوان را تشکیل میدهد.

یافته های دانشمندان نشان میدهد که کاوشگر خورشیدی پارکر با ورود به منطقه ای غیر قابل کشف از منظومه شمسی ، اکتشافات بزرگی را انجام داده است. در آینده نزدیک ، پژوهشگران با ادغام و بررسی همه این داده‌ها اطلاعات مهمی درباره ساختار خورشید و باد خورشیدی به دست خواهند آورد. به عنوان مثال ، محققان می بایست اندازه گیری های میدان های الکتریکی و مغناطیسی را با مشاهدات دقیق ذرات پلاسما ترکیب کنند تا تعیین کنند که چطور میدان ها و پلاسما برهمکنش دارند و بی ثباتی ها را کنترل می‌کنند.

پیش‌بینی می‌شود دوره‌ چهارم اوج و حضیض پارکر در ۲۹ ژانویه سال ۲۰۲۰ انجام گیرد که در آن مرحله این کاوشگر در فاصله ۱۹.۴ میلیون کیلومتری(۱۲.۰۵ میلیون مایل) از خورشید قرار خواهد گرفت و در همان حال به سرعت‌های بیش از ۱۰۹ کیلومتر در ثانیه(۶۷.۶ مایل در ثانیه) می‌رسد. سرانجام، کاوشگر خورشیدی پارکر به فاصله ۶.۴ میلیون کیلومتر(چهار میلیون مایل) از خورشید می‌رسد، در این مرحله باید مقادیر عظیمی از گرما و تابش را تحمل کند. این اتفاق در سال ۲۰۲۵ رخ خواهد داد و همانطور که از مأموریتی مانند این انتظار داریم، کاوشگر همچنان به جمع‌آوری داده‌ها ادامه می‌دهد تا اینکه به یک فلز سوخته تبدیل شود.

در سال ۲۰۲۰ ، آژانس فضایی اروپا ماموریت" Solar Orbiter۱۰ "را پرتاب می کند. اگرچه این فضاپیما به اندازه پارکر به خورشید نزدیک نخواهد شد ، اما مجموعه وسیعی از ابزارهای علمی آن در ترکیب با پارکر برای فاش کردن اطلاعات کلیدی در مورد خورشید استفاده خواهد شد. به عنوان مثال ، Solar Orbiter ترکیب عناصر و حالتهای بار یون را اندازه گیری می کند و از نور خورشید در طول موج های مختلف نور عکس می گیرد. این اندازه گیری های مشترک مطمئناً درک دانشمندان از خورشید و بادخورشیدی را گسترش خواهد داد زیرا اکنون ، خورشید بار دیگر به ما ثابت کرد که هنوز هم اسرار زیادی دارد که آن را از ما پنهان کرده است.