به گزارش ایسنا به نقل از آی ای، محققان دانشگاه توکیو در ژاپن می گویند شهاب سنگ های کم نور و ضعیف، بقایای سیارک ها و دنباله دارها هر روز به صورت گرد و غبار به سمت زمین می آیند. آن ها غبار میان سیاره ای نامیده می شوند و یک تن (۱۰۰۰ کیلوگرم) از آن روزانه بر سر سیاره ما آوار می شود.
"غبار کیهانی" گرد و غباری است که در فضا وجود دارد. این ذرات بيش ترین گونه از ذرات ریز و گرد و غبار (Dust) هستند که مولکولی به اندازه یک میکرون دارند. بخش کوچکی از غبارهای کیهانی فضا را به صورت متراکم شده در معادن مواد دیرگداز می توان یافت نمود. برای نمونه تراکم گرد غبار در محیط میان ستاره ای، حباب محلی نزدیک به ده به نمای منفی ۶ دانه در متر مکعب بوده که هر دانه جرمی در حدود ۱۰ به توان منفی ۱۷ کیلوگرم جرم دارد.
تا به حال دانشمندان می توانستند این غبار کیهانی یا گرد و غبار فضایی (Space Dust) را از دو طریق مشاهده کنند: تلسکوپ های نوری یا رادارها. اکنون به لطف پژوهشگران دانشگاه توکیو، روش جدیدی با ترکیب هر دو روش با استفاده از مشاهدات راداری توسعه داده اند.
این تحقیقات جدید به تحقیقات بیشتر در مورد اندازه و ترکیب گرد و غبار میان سیاره ای یا غبار کیهانی کمک می کند که به نوبه خود به منجمان کمک می کند تا فعالیت و آرایش دنباله دارها، سیارک ها و شهاب سنگ ها را بررسی کنند.
"ریو اوساوا" ستاره شناس موسسه نجوم دانشگاه توکیو اظهار‌کرد: وقتی در فضا هستید، گرد و غبار میان سیاره ای عملاً قابل مشاهده نیست. با این وجود هر روز حدود ۱۰۰۰ کیلوگرم از آن به صورت شهاب های ریزی به زمین می بارد که به صورت رگه هایی درخشان در آسمان شب ظاهر می شوند.
او ادامه داد: ما می توانیم این موارد را با استفاده از رادار زمینی و ابزار نوری رصد کنیم. رادارها مفید هستند، زیرا میتوانند مناطق وسیعی را پوشش دهند و قرائت های گسترده ای را جمع آوری کنند، اما تلسکوپ های نوری میتوانند اطلاعات دقیق تری را برای مطالعات ما فراهم کنند. بنابراین ما قصد داریم این شکاف را برطرف کنیم و ظرفیت مشاهده خود را تقویت کنیم.
"اوساوا" و تیمش موفق شدند رصدخانه های راداری را با قدرت مشاهدات نوری ادغام کنند.
"اوساوا" توضیح داد: ما صدها واقعه را در طول چندین سال ثبت کردیم و اکنون توانایی خواندن اطلاعات مربوط به جرم شهاب ها را از سیگنال های ظریف در داده های راداری به دست آورده ایم.
این تیم از تأسیسات راداری جو میانه و بالا( MU) و رصدخانه" کیسو"( Kiso) که ۱۷۳ کیلومتر از یکدیگر فاصله دارند، استفاده کرد. نزدیک بودن این امکانات از اهمیت بالاتری برخوردار است، چرا که همانطور که محققان توضیح دادند؛ هرچه این امکانات به یکدیگر نزدیک تر باشند، داده های حاصل از آن ها دقت بیشتری خواهد داشت.
این تیم سپس نرم‌افزاری را برای جستجوی مقدار زيادي از داده های جمع آوری شده و شناسایی شهاب های کم نور تولید کرد.
پژوهشگران اظهار داشتند: این پروژه میتواند به ستاره شناسان کمک کند تا دنباله دارها و جنبه های تکامل منظومه شمسی (Solar System) را به شکل بی سابقه ای کاوش کنند.
یافته های آن ها در مجله Planetary and Space Science منتشر شده است.
- 12
- 5
