یک شهاب سنگ که بیش از ده سال قبل به زمین رسیده، دارای مواد غنی کربن دار است که میتواند از یک سیارک غول پیکر مرموز در منظومه ی شمسی آمده باشد.
یک سیارک غول پیکر در جایی در منظومه ی شمسی وجود دارد و یک سنگ بزرگ را به سوی زمین پرتاب کرده است. نشانه ی این سنگ فضایی مرموز، شهاب سنگی سرشار از الماس است که در سال ۲۰۰۸ در سودان سقوط کرد.
ناسا این شهاب سنگ ۹ تنی( ۸۲۰۰ کیلوگرمی) با عرض ۴ متر را پیش از برخورد به سیاره و در حال حرکت به سوی زمین مشاهده و ردیابی کرده بود. بدین ترتیب پژوهشگران در صحرای سودان حاضر شدند تا باقی مانده ی این شهاب سنگ غیرمعمول و غنی را جمع آوری کنند. اکنون، یک مطالعه ی تازه جدید در مورد یکی از این شهاب سنگ ها نشان می دهد که ممکن است این شهاب سنگ از یک سیارک غول پیکر به اندازه ی سیاره ی کوتوله ی« سرس»( Ceres) که بزرگ ترین جرم کمربند سیارک ها در منظومه ی شمسی است، جدا شده باشد.
حدود ۴.۶ درصد از شهاب سنگ های روی زمین، از جمله این شها سنگ معروف به« آلماهاتا سیتا»( Almahata Sitta) یا AhS از ماده ای ساخته شده است که با عنوان کندریت کربن دار( Carbonaceous Chondrite) شناخته می شود. این سنگ های سیاه دارای ترکیبات آلی و همچنین انواع مواد معدنی و آب هستند.
بر اساس اعلام پژوهشگران، ترکیبات معدنی این سنگ های فضایی، سرنخ هایی را در مورد سیارک مادر که یک شهاب سنگ را به وجود آورده است، ارائه می دهد.« ویکی همیلتون»( Vicky Hamilton) زمین شناس سیاره ای از مؤسسه ی تحقیقات جنوب غربی بولدر کلرادو که یکی از نویسندگان این مطالعه است، خاطرنشان کرد:« برخی از این شهاب سنگ ها غنی از موادی معدنی هستند که شواهدی از قرار گرفتن در معرض آب در دما و فشارهای پایین ارائه می دهند. ترکیب شهاب سنگ های دیگر هم به گرم شدن در عدم حضور آب اشاره دارد.»
این تیم یک نمونه ی جوان ۵۰ میلی گرمی از شبها سنگ AhS را زیر میکروسکوپ مورد تجزیه وتحلیل قرار داد و دریافت که این جرم دارای یک ترکیب معدنی منحصر به فرد است. این شهاب سنگ مجموعه ای از مواد معدنی غیرمعمول را در خود جای داده است که در دما و فشارهای« متوسط» تشکیل میشوند و این بالاتر از چیزی است که در سیارک معمولی دیده می شود ولی از سویی از شرایط یک سیاره هم پایین تر است. به طور خاص یک ماده ی معدنی با نام« آمفیبول»( Amphibole) برای شکل گیری نیاز به قرار گرفتن طولانی مدت در معرض آب دارد.
آمفیبول به اندازه ی کافی در زمین یافت می شود، ولی فقط قبل از این فقط یک بار مقادیر کمی از آن در یک شهاب سنگ معروف به« آلنده»( Allende) که بزرگترین کندریت کربن دار یافت شده تا کنون است، پیدا شده است. این شهاب سنگ در سال ۱۹۶۹ میلادی در چی واوا( Chihuahua) مکزیک سقوط کرد.
مقادیر زیاد آمفیبول در شهاب سنگ AhS نشان می دهد که این قطعه از یک سیارک مادر جدا شده است که پیش از این هرگز شهاب سنگی را به زمین نفرستاده بوده است.
محققان تأکید کردند که نمونه های سیارک« ریوگو» هم که توسط کاوشگر هایابوسا ۲ ژاپن به زمین آورده شده و همچنین نمونه های سیارک« بنو» که توسط اسیریس رکس ناسا به زمین می رسند، احتمالا مواد معدنی فضایی بیشتری را دربر خواهند داشت که پیش از این به ندرت در شهاب سنگ ها دیده شده است.
همیلتون خاطرنشان کرد:« ممکن است برخی از انواع کندریت کربن دار در فرآیند ورود به جو دوام نیاورند و این باعث می شود که دانشمندان گونه ای از کندریت را که میتواند در فضا رایج باشد، مطالعه نکنند. به عقیده ی ما مواد کندریت کربن دار در منظومه ی شمسی، بیش از آنچه در مجموعه شهاب سنگ های رسیده به زمین دیده می شود، وجود دارد.»
- 17
- 2
