به گزارش مهر به نق از نیواطلس، این در حالی است که همزمان با محبوبیت روزافزون فایل های موسیقی دیجیتال، سی دی در حال از بین رفتن است.
هرچند به طور معمول سی دی ها از پلی کربنات ساخته می شوند، اما حاوی لایه ای بسیار نازک از فویلی براق و منعکس کننده نور هستند. این فویل در بیشتر سی دی ها از جنس آلومینیوم است. هرچند برای عملکرد بهتر از طلا نیز در برخی سی دی ها استفاده شده است.
به طور معمول هنگامیکه سی دی های طلا مخدوش می شوند، فویل طلا همراه بقیه دیسک در زمین های زباله دفن می شود. از آنجا که لایه های نازک طلا در حسگرهای انعطاف پذیر چسبنده به پوست به کار می رود، محققان دانشگاه بیرمنگام نیویورک تصمیم گرفتن طلا را از سی دی ها جدا و در این گجت ها به کار گیرند.
متیو براون و آهیون کوه روشی ابداع کرده اند تا طلای موجود در سی دی ها به مدت ۹۰ ثانیه در استون خیس شود. این روند پلی کربنات را می شکند و پیوندهای آن با فویل را ضعیف می کند. در مرحله بعد یک ورقه از نوار چسبنده پلی آمید روی فویل به کار گرفته شد. پس از آن نوار و طلا از پلی کربنات تراشیده شدند.
با استفاده از یک ماشین مخصوص برش پارچه فویل طلا و نوار چسبنده زیر آن به شکل مدارهای انعطاف پذیری بریده شدند که می توان آنها را چند بار روی پوست قرار داد و برداشت.
این حسگرهای زیستی در کنار تجهیزات الکترونیکی دیگر قادر به رصد فعالیت الکتریکی قلب و ماهیچه های کاربر هستند. همچنین آنها می توانند لاکتوز، گلوکز، pH و سطح اکسیژن خون را اندازه گیری کنند. تمام این داده ها به وسیله بلوتوث به موبایل منتقل می شود.
به گفته محققان کل فرایند بازیافت و ساخت این ابزار حدود ۲۰ تا ۳۰ دقیقه طول می کشد و به تجهیزات گرانقیمت نیز نیازی ندارد. هزینه تولید هر حسگر نیز حدود ۱.۵۰ دلار است. علاوه بر آن هرچند استون در این فرایند به کار رفته، اما هیچ ماده شیمیایی سمی وارد جریان دور ریز نمی شود.
تحقیق مذکور در ژورنالNature Communications منتشر شده است.
- 17
- 3
