شرکت نورالینک که در زمینه ی نورون های عصبی فعالیت دارد از دستاورد جدید خود رونمایی کرده و خبر از آغاز آزمایش های بالینی در انسانها طی شش ماه آینده داده است.
به گزارش ایسنا به نقل از آی ای، ایلان ماسک در تلاش است تا با استفاده از رابط های مغزی به افراد فلج در کسب توانایی مجدد برای حرکت کمک کند.
شرکت نورالینک (Neuralink) در حال برگزاری رویدادی است که ایلان ماسک به عنوان مدیرعامل شرکت هاي بزرگ تسلا، اسپیس ایکس، توییتر و البته نورالینک آنرا «نمایش بده و بگو» نامیده است.
اصول اولیه نورالینک ثبت پتانسیل های عمل نورون ها در مغز است. این کار با قرار دادن یک الکترود نزدیک به سیناپس دو نورون در مغز و ضبط تکانه ی الکتریکی آن انجام می شود.
موسسه ملی بهداشت تشخیص داده که این روش باعث آسیب عصبی نمی شود و همچنین به بیمار آسیبی نمی رساند. نام فنی آن تحریک عمقی مغز (Deep Brain Stimulation) است.
نورالینک روی یک پروژه جاه طلبانه کار می کند تا به افراد فلج اجازه دهد دوباره حرکت کنند. این پروژه مراکز حرکتی مغز را که در آن فعالیت سیناپسی متوقف شده است را از طریق رایانه تحریک می کند.
نشان بده و بگو (Show and tell)
رویداد نورالینک با نمایش آهسته ی مجموعه ای از کلمات آغاز شد که حرف به حرف تایپ می شدند تا عبارت «به نمایش بده و بگو خوش آمدید» ظاهر شود.
این متن توسط یک میمون نوشته شد که با بهره گیری از قدرت مغزش روی نمایشگر رایانه تایپ می کرد. در واقع، آن میمون رایانه را طی مجموعه ای از رفتارهای یادگیری پیچیده کنترل می کند. کارکنان نورالینک توضیح دادند که چگونه میمون را آموزش داده اند تا به اعداد و حروف روی نمایشگر واکنش نشان دهد. پاداش دادن به میمون برای ردیابی حروف و اعداد و سپس استفاده از آن ها برای نوشتن اعداد و کلمات پیچیده تر و در نهایت تولید یک جمله کاری است که آنها انجام داده اند.
میمون در حال تایپ کردن نیست، او به حروف موجود در کلمات فکر می کند. ایمپلنت قرار گرفته در مغز او فعالیت عصبی را به شیوه ای منظم ترجمه می کند. میمون از طریق فکر کردن به حروف و ظاهر شدن آن ها، کنترل صفحه را یاد می گیرد.
این سازماندهی های پیچیده از عملکردهای عصبی از طریق الکترودهای کاشته شده در مغز میمون به کار گرفته می شوند. این الکترودها رشته های نازک بلندی از الیاف فلزی هستند. ضخامت آنها بین پنج تا ۵۰ میکرون است که از موی انسان نیز نازک تر است. آنها به قدری سبک هستند که اگر به هوا پرتاب شوند، در هوا شناور می شوند و به قدری ضعیف هستند که نمی توانند یک تار مو را حرکت دهند.
الکترودها فعالیت نورون ها را ضبط می کنند، سیگنال ها از نورون ها آزاد می شوند، توسط تراشه در رایانه ثبت می شوند ، سپس ترسیم، سازماندهی و بازتولید می شوند.
مسیر درک مغز توسط یکی از مهندسان نورالینک توصیف شد. او آن را به یک نوار بلند یک مایلی( ۱.۶ کیلومتر) تشبیه کرد که نمایانگر تمام فعالیت هایی است که مغز میتواند انجام دهد و ما انسان ها تنها می توانیم چند اینچ اول (هر اینچ معادل ۲.۵ سانتی متر ) را درک کنیم.
آنها طرح هایی در مورد ساخت یک سیستم ایمپلنت ارائه کردند که میتواند ۱۰ هزار الکترود در هر رشته داشته باشد. رباتی که اکنون الکترودها را در بدن افراد قرار می دهد، یک ربات جراحی است. جراح مغز و اعصاب بیمار را آماده می کند، سپس ربات ایمپلنت ها را در مغز قرار می دهد، زیرا رشته های الکترودها بسیار ظریف هستند و نمی توان آنها را با دست نگه داشت.
ایلان ماسک همچنین اعلام کرده که انتظار دارد تراشه بی سیم شرکت نورالینک آزمایش های بالینی انسانی را طی شش ماه آینده آغاز کند.
ماسک در این مورد توضیح داد: ما می خواهیم با دقت بسیار بالا از کارایی دستگاه اطمینان حاصل کنیم پیش از آن که دستگاه را در بدن انسانها قرار دهیم.
او ادامه داد: پیشرفت در آغاز، به ویژه در انسان ها شاید به شدت کند به نظر برسد اما ما هر کاری می کنیم تا آنرا بطور موازی در مقیاس بالا فراهم کنیم.
ماسک ادامه داد که دو کاربرد اولیه نورالینک در انسان ها بازگرداندن بینایی و فعال کردن حرکات عضلانی در افرادی است که قادر به انجام این فعالیت ها نیستند. ما معتقدیم می توانیم بینایی کسی را که از بدو تولد هم نابینا بوده است، بازیابی کنیم.
- 14
- 4
