دره مرگ Death Valley، دره ای بیابانی در نزدیکی مرز دو ایالت کالفرنیا و نوادا در شرق ایالات متحده است که پست ترین، خشک ترین و گرم ترین نقطه در آمریکای شمالی محسوب می شود. این دره، اما علاوه بر جاذبه های طبیعی خود، یک معمای بزرگ و عجیب را نیز در دل جای داده که مربوط به سنگ های متحرک است. سنگ هایی که به دور از چشم ما به حرکت در می آیند و اثر این حرکت را نیز برای ما بجای می گذارند.
به گزارش فرارو به نقل از history، سنگ های عجیب دره مرگ، گویی شب ها به راه می افتند و در طول روز استراحت می کنند تا خود را برای حرکت بعدی آماده کنند. ولی این حرکت همیشه رخ نمی دهد و گاه برای ماهها بدون حرکت باقی می مانند. مدتهاست که ما می دانیم این سنگ ها واقعا حرکت می کنند و ردی که از حرکت آنها باقی می ماند واقعی است، ولی چگونگی آن برای ما به صورت یک معمای هیجان انگیز باقی مانده بود. برخی نیروی مغناطیسی زمین را عامل این حرکت فرض کرده اند و برخی دیگر از موجودات فضایی (Aliens) سخن به میان می آورند که می خواهند با این حرکت چیزی را به ما بفهمانند.
گمانه زنی ها و حتی کمین ها برای گرفتن فیلم از حرکت ین سنگ ها بی نتیجه ماند تا این که در اگوست سال ۲۰۱۴ یک محقق به نام ریچارد دی. نوریس بهمراه پسر عمویش جیمز ام. نوریس عزم خود را جزم کردند تا وقت خود را صرف کشف این راز کنند. برای کشف این راز، این دو محقق برنامه ای به نام Slithering Stones Research Initiative را به راه انداختند. این پروژه شامل قرار دادن ردیاب های جی پی اس بر روی ۱۵ سنگ در بستر خشک دریاچه Racetrack Playa بود. آنها همچنین یک ایستگاه هواشناسی در منطقه برپا کردند تا تأثیر احتمالی آب و هوا بر حرکت سنگ ها را بررسی کنند.
پس مدت ها صرف وقت و حوصله، این محققان دریافتند که این اتفاق فقط در شرایط خاصی در زمستان رخ می دهد. هنگامی که درجه حرارت در طول شب کاهش می یابد، بستر دریاچه یخ می زند که سطح نازکی از یخ را تشکیل می دهد. با طلوع خورشید، یخ ها شروع به ذوب شدن می کنند و سپس با کمک باد، سنگ ها بر روی این سطح لغزنده به حرکت در می آیند. آنها روی یخ می لغزند و ردی از سفر خود به جا می گذارند که تا پیش از این بسیاری از ما را گیج کرده بود. مدتی بعد با قرار دادن دوربین‌های متعدد آنها سرانجام توانستند برای نخستین بار حرکت این سنگ ها را به ثبت برسانند. تصاویر نشان می داد که این سنگ ها تا سرعتی در حدود ۱۵ فوت در دقیقه، بسته به سرعت باد، به حرکت در می آمدند.
در طول حدود یک سال بررسی مداوم، این دانشمندان خوش شانس شاهد حرکت حدود ۶۰ سنگ در این منطقه بودند که در مجموع شامل طی مسافتی در حدود ۷۰۰ فوت بود. آنها متوجه شدند که حرکت این سنگ ها به شرایط آب و هوایی خاصی نیاز دارد. در ابتدا نیاز به کاهش قابل توجه دما در اواخر شب برای ایجاد صفحه های یخی است و سپس سرعت وزش باد که می بایست حداقل ۱۰ مایل بر ساعت باشد تا بتواند سنگ ها را به حرکت در بیاورد. تمام این شرایط بطور معمول در زمستان ایجاد می شود و برای همین است که ما اغلب رد حرکت این سنگ ها را در این فصل مشاهده می کنیم.
- 19
- 1
