به گزارش خبرآنلاین به نقل از ساینس آلرت، بطور خاص، در قاره آمریکای شمالی، هر چه به سمت جنوب جلوتر بروید، تعداد گرگ هایی با پوشش تیره و سیاه بیشتر می شود. این پدیده برای مدت طولانی غیرقابل توضیح بود، ولی اکنون دانشمندان تشخیص داده اند که مقصر یکی از بزرگترین محرک های انتخاب طبیعی است، بیماری.
یک تیم بین المللی به سرپرستی سارا کوبینز بوم شناس از دانشگاه مونپلیه در فرانسه به این نتیجه رسیده است که ویروس دیستمپر سگ اغلب کشنده عاملی است که تعداد بیشتری گرگ با پوشش سیاه (Canis lupus) تولید می کند.
تیم کولسون زیست شناس از دانشگاه آکسفورد توضیح می دهد:« در اکثر نقاط جهان، گرگ های سیاه وجود ندارند یا بسیار نادر هستند، ولی در آمریکای شمالی، در بعضی مناطق رایج و در برخی دیگر وجود ندارند».
دانشمندان مدت هاست که به این فکر می کردند که چرا این اتفاق افتاده است؛ فشار تکاملی می تواند منجر به برخی عواقب عجیب و غریب شود، به خصوص هنگامی که صحبت از بیماری باشد. بعضی از اشخاص بر اساس وجود ژن هایی که به آن بیماری مقاومت می کنند، احتمال بیشتری برای زنده ماندن دارند. پس از آن بازماندگان فرزندانی با آن تغییرات ژنتیکی تولید می کنند و مشخصات ژنتیکی یک جمعیت میتواند در طول زمان تغییر کند.
با این حال، پیکربندی های ژنتیکی که مقاومت ایجاد می کنند، همیشه فقط یک عملکرد ندارند. همان طور که اخیراً فهمیدیم، انواع ژنتیکی که در برابر طاعون سیاه مقاومت می کنند، حساسیت به اختلالات خودایمنی مانند آرتریت روماتوئید را نیز افزایش می دهند ، به این معنی که ما هنوز اثرات آنرا قرن ها بعد احساس می کنیم.
در مورد این گرگ ها، رنگ پوشش توسط ژنی به نام CPD103 تعیین می شود که در طول تاریخ پوشش آن ها را خاکستری می کرد. با این حال، یک جهش CPD103 در سگ ها پدیدار شد و به گرگ ها منتقل شد و یک پوشش سیاه ایجاد کرد.
هر گرگ دارای دو نسخه از CPD103 است که یکی از آن ها از هر والدین به ارث رسیده است. بر خلاف موهای قرمز در انسان، تنها یک کپی از ژن سیاه برای تولید پوشش سیاه لازم است.
دانشمندان مشکوک بودند که ویروس دیستمپر سگ امکان دارد در تعداد گرگ های سیاه پوش در سرتاسر آمریکای شمالی نقش داشته باشد زیرا ناحیه دی ان ای (DNA) که در آن CPD103 قرار دارد نیز در رمزگذاری پروتئینی نقش دارد که از عفونت های ریوی مانند دیستمپر سگ محافظت می کند.
این بدان معناست که اگر گرگ هایی با پوشش سیاه احتمال بیشتری برای زنده ماندن از این بیماری داشته باشند، تولید مثل کرده و نوع CPD103 خود را به توله های خود منتقل می کنند.
بنابراین، تیم شروع به آزمایش این فرضیه کرد. محققان ۱۲ جمعیت گرگ را در سراسر آمریکای شمالی تجزیه و تحلیل کردند تا ببینند آیا وجود آنتی بادی های دیستمپر سگ، نشانه ای از داشتن و زنده ماندن از ویروس، با گرگ های سیاه پوش همبستگی قوی دارد یا خیر.
آنها دریافتند که گرگ هایی که این آنتی بادی ها را دارند، در واقع، به خصوص در گرگ های مسن تر ، بیشتر احتمال دارد پوشش سیاه داشته باشند. گرگ های سیاه نیز در مناطقی که شیوع بیماری در آن ها رخ داده بود، بیشتر بود.
در مرحله بعد، این تیم داده های ۲۰ ساله جمعیت گرگ ها را از پارک ملی یلوستون مورد مطالعه قرار دادند.
جمعیت در آن جا ۵۵ درصد گرگ خاکستری و ۴۵ درصد گرگ سیاه است. از این گرگ های سیاه، فقط ۵ درصد دو نسخه از نوع CPD103 پوشش سیاه داشتند. این نشان می دهد که گرگ هایی که جفت هایی با رنگ مخالف انتخاب می کنند، شانس بیشتری برای موفقیت باروری دارند و فرزندانشان از بیماری دیستمپ سگی زنده می مانند.
با این حال، این فقط در مناطقی کار می کند که شیوع دیستمپر سگ را تجربه کرده اند. باتوجه به مدل سازی ریاضی این تیم، مزیت رقابتی انتخاب رنگ متضاد اگر مشکلی برای دیستمپر سگ نباشد، از بین می رود.
این تحقیق نه تنها دلیل شگفت انگیزی برای شیوع بیشتر گرگ های سیاه در برخی مناطق ارائه می دهد، بلکه ابزاری برای مطالعه شیوع بیماری های عفونی سگ ها و همچنین مقاومت دربرابر بیماریها ارائه می دهد.
- 11
- 3
