حیوانات چگونه جهت یابی می کنند؟

حیوانات مهاجر نیاز به مهاجرت از مکانی به مکان دیگر دارند تا بتوانند در شرایط محیطی و آب و هوایی مناسب و سازگار با خود زندگی کنند. بسیاری از پرندگان، ماهی ها و پستانداران و حتی حشرات مهاجرت می کنند، اما واقعا این حیوانات چگونه راه را تشخیص می دهند و مهاجرت خود را امکانپذیر می کنند؟

برخی از پرندگان، ماهی ها، لاک پشت ها و نهنگ ها برای دستیابی به غذا و یا پیدا کردن جفت خود مسافت های طولانی و قابل توجهی را طی می کنند. "پرنده ی نوک انبری دُم نواری" بیشترین مسافت را طی می کند، به طوری که می تواند ۱۰ هزار کیلومتر از نیوزیلند تا آلاسکا پرواز کند.

اما درباره ی این که حیوانات چگونه راه را تشخیص می دهند باید گفت که روش های مختلفی وجود دارد. برای مثال پرنده ی Common Starling از نور خورشید به عنوان قطب نما و جهت یاب در طول سفر استفاده نموده و زمان را براساس آن تشخیص می دهد. در حالیکه مرغابی های وحشی می توانند از طریق ستاره ها راه یابی کنند و این یک  قدرت غریزی در وجود پرندگان است.

بسیاری دیگر از پرندگان، سمندرها، ماهی ها و یا همسترها از میدان مغناطیسی زمین برای جهت یابی استفاده می کنند. حتی لاک پشت ها می توانند با استفاده از میدان مغناطیسی زمین پس از بیرون آمدن از تخم راه دریا را پیش بگیرند و حتی برای جا به جایی های کوتاه مدت هم از چنین مزیتی بهره ببرند.

حیوانات به طور کلی از نشانه های زمین از جمله کوه ها، رودها و ... استفاده می کنند. دلفین ها نشانه های اعماق اقیانوس را اساس حرکت و مهاجرت خود قرار می دهند. برخی از گاو های وحشی و گوزن ها نیز از بوی باران سود می جویند و راه خود را پیدا می کنند و به عبارتی دیگر تعاملی سازنده و هدفمند با محیط اطراف خود دارند.