به گزارش مرکز اطلاعات بیوتکنولوژی ایران، پژوهشگران مرکز تحقیقاتی سالک به دنبال تولید گیاهان اصلاح شده ای هستند که توانایی جذب دی اکسید کربن بیشتری از هوا داشته باشند و به این ترتیب با افزایش ترسیب کربن به کاهش سرعت گرمایش جهانی کمک کنند.
در این پژوهش دو گیاه آرابیدوپسیس (Arabidopsis) از خانواده شب بویان و آهوماش ژاپنی(Lotus japonicus) از خانواده لگوم ها به عنوان گیاهان نمونه مورد مطالعه قرار گرفتند.
هدف از انجام این آزمایشات، طراحی گیاهانی است که سوبرین بیشتری تولید کنند. سوبرین ترکیب اصلی چوب پنبه و حاوی کربن فراوان است. سوبرین تولید شده در ریشه این گیاهان مانع از دست رفتن آب از ریشه گیاه می شود. این ترکیب به تجزیه زیستی مقاوم است و چندین دهه بدون تجزیه باقی می ماند.
دکتر جوان چوری متخصص گیاه‌شناسی و رهبر این تیم تحقیقاتی گفت: زیست پالایی و به ویژه استفاده از گیاهان برای جذب دی اکسید کربن هوا کمک بزرگی به ترسیب کربن در خاک می کند. استفاده از گیاهان به عنوان موجودات فتوسنتز کننده برای کنترل تغییرات اقلیمی ضروری است و ما هم به دنبال تولید گیاهانی هستیم که توانایی زیادی در ترسیب کربن داشته باشند. این گیاهان امکان کشت در زمین هایی با حاصلخیزی کم را دارند و پس از برداشت می توانند به عنوان خوراک دام مصرف شوند. مهندسی ژنتیک و انتقال ژن مدرنترین و سریع ترین روش ممکن برای تولید این گیاهان است.
وی افزود: با استفاده از حدود ۶ درصد از کل زمین های کشاورزی موجود برای کشت این گیاهان اصلاح شده می توانیم مقدار قابل توجهی از دی اکسید کربن موجود در هوا را وارد خاک کنیم.
دکتر چوری گفت: دنیا در حال تجربه یک بحران است به کمک فناوری می‌توانیم گیاهانی تولید کنیم که به مقابله با بحران ها کمک کنند. همچنین طراحی گیاهانی که نسبت به تغییرات اقلیمی، خشکی، آفات و بیماری ها مقاوم باشند، به کمک مهندسی ژنتیک امکان پذیر است و کلید افزایش تولید در کشاورزی است.
وی ادامه داد: جمعیت انسان ها در حال حاضر ۷.۴ میلیارد نفر است. پیش بینی می شود در سال ۲۰۵۰ این رقم به ۹.۴ میلیارد نفر برسد. افزایش جمعیت و بهبود وضعیت تغذیه ای مردم فقیر از عواملی است که برای آن باید تولید غذای با کیفیت افزایش پیدا کند.
معصومه بخشی پور
- 18
- 1
