به گزارش ایسنا و به نقل از نیواطلس، از آن‌جا که گلوله‌ها در معرض بقایای باروت، حرارت و فشار بالا درون اسلحه قرار می‌گیرند، ترکیبات اثرانگشت مانند اسید آمینه و لیپیدها(چربی) با خروج گلوله تبخیر یا تجزیه شده و از بین می‌روند. بنابراین به دست آوردن اثرانگشت قابل استفاده از آنچه باقی مانده کاری چالش‌برانگیز است. علاوه بر آن استوانه‌ای شکل بودن این پوکه‌ها کار را سخت‌تر می‌کند.
گروهی به رهبری دکتر "جیمز شارپ"(James Sharp) از دانشگاه ناتینگام در تلاش برای حل این مشکلات از فناوری جالبی به نام "طیف‌سنجی جرمی یون ثانویه زمان پرواز"(ToF-SIMS) استفاده کردند.
در این فناوری پرتوهای پرانرژی یون مثبت به سطح مورد نظر تابانده می‌شوند، این یون‌ها در محل برخورد یون‌های ثانویه آزاد می‌کنند. با استفاده از دستگاهی به نام تحلیلگر زمان پرواز این یون‌های ثانویه براساس نسبت جرم به بار از یکدیگر جدا می‌شوند و طیفی تولید می‌کنند که نشان‌دهنده‌ی ترکیبات شیمیایی نمونه‌ی مورد استفاده است.
پوکه گلوله به آرامی در حین انجام این فرآیند می‌چرخد تا استوانه‌ای شکل بودن آن مشکل‌ساز نشود.
در آزمایش‌هایی که بر روی گلوله شکلیک شده از اسلحه "شش لول وبلی Mk II" انجام شد، این روش قادر به آشکار کردن جزئیاتی مثل شیارهای اثر انگشت و منافذ عرق بود. این موارد را با روش‌های معمول که با استفاده از سیانواکریلات انجام می‌شود نمی‌توان به دست آورد. از همه مهم‌تر آن که این روش جدید به اثرانگشت آسیب نمی‌زند و آن‌ها را برای بررسی‌های بعدی دست نخورده باقی می‌گذارد.
این تحقیقات به تازگی در مجله‌ی "Analyst" منتشر شده است.
- 15
- 5
