در طول سالهای گذشته شرايط خاص زمانی و مهاجرت اتباع كشورهای بيگانه به كشور، زمينه ازدواج مردان خارجي با زنان ايرانی و تولد فرزندانی در ايران را به وجود آورده است. اين فرزندان به لحاظ هويتى بلاتكليف بوده و از لحاظ معيشتى خود و مادرانشان دارای مشكلاتی هستند، بنابراین طرح تعيين تکليف تابعيت فرزندان حاصل از ازدواج زنان ايرانی با مردان خارجی از مدتها پيش در دستور كار مجلس قرار گرفته است.
به گزارش داتیکان، در اصلاحیهای که كميسيون فرهنگي مجلس بر اين قانون انجام داده، مصوب شد که در متن اصلی ماده واحده تغییراتی ایجاد و دو تبصره این ماده واحده حذف شود. همچنین وظیفه رسیدگی و اقدام این امور از وزرات کشور به وزارت دادگستری سپرده شد.
قانون تعیین تکلیف تابعیت فرزندان حاصل از ازدواج زنان ایرانی با مردان خارجی ميگويد: «فرزندان حاصل از ازدواج زنان ايراني با مردان خارجي كه در ايران متولد شده يا حداكثر تا يك سال پس از تصويب اين قانون در ايران متولد ميشوند ميتوانند بعد از رسيدن به سن ١٨سال تمام تقاضاي تابعيت ايراني کنند. اين افراد در صورت نداشتن سوءپيشينه كيفري يا امنيتي به تابعيت ايران پذيرفته ميشوند.»
یکی از اصلاحات اساسی صورت گرفته در این قانون براساس مصوبه كميسيون فرهنگي مجلس، حذف شرط ردتابعيت غيرايراني برای مشمولان این ماده است. قانونگذار یکی از شروط اخذ تابعیت ایرانی را ردتابعیت قبلی عنوان کرده بود که با حذف این شرط، دلنگرانیهای بسیاری از افراد را کم کرده است، چون افراد در صورت ردتابعیت قبلی خود، با مراجعه به آن کشور با مشکلات عدیدهای مواجه میشدند.
یکی دیگر از اصلاحاتی که در این قانون انجام شده است، حذف تبصرههای مندرج در ذیل آن بود. تبصره یک عنوان میداشت: «چنانچه سن مشمولان اين ماده در زمان تصويب بيش از ١٨سال تمام باشد، بايد حداكثر ظرف يكسال اقدام به تقاضاي تابعيت ايراني کنند.»
تبصره ٢ نیز عنوان میکرد: «از تاريخ تصويب اين قانون كساني كه در اثر ازدواج زن ايراني و مرد خارجي در ايران متولد شوند و ازدواج والدين آنان از ابتدا با رعايت ماده ١٠٦٠ قانون مدني به ثبت رسيده باشد، پس از رسيدن به سن ١٨سال تمام و حداكثر ظرف مدت يك سال، بدون رعايت شرط سكونت مندرج در ماده ٩٧٩ قانون مدني به تابعيت ايران پذيرفته ميشوند».
این تبصرهها باعث بروز مشکلات بسیاری برای افراد شامل این قانون میشد. ابتدا رعایت ماده ١٠٦٠ قانون مدنی بود که این ازدواج را موکول به اجازه حاکمیت میکرد. درواقع با حذف این تبصرهها، قانونگذار ازدواج زن ایرانی با تبعه مسلمان کشور خارجی را که در مراجع قانونی به ثبت نرسیده بودند، مورد تایید قرار داده است.
باوجود اصلاحات مدعيشده اما این قانون هنوز هم با خلأهای بسیاری مواجه است، قانونگذار دایره شمول افراد تحتحمایت این قانون را صرفا برای فرزندان حاصل از ازدواج زنان ايراني با مردان خارجي كه در ايران متولد شدهاند، درنظر گرفته است و تعیین تکلیفی برای افرادی که در خارج از ایران از این والدین به دنیا میآیند، نکرده است. در واقع نگاه قانونگذار فقط داخلی بوده و برای فرزندان ایرانی که خارج از کشور متولد شدهاند، تعیینتکلیفی نکرده است.
این امر باعث بلاتکلیفبودن هزاران فرزند حاصل از ازدواج زنان ایرانی و اتباع بیگانه که در ایران متولد نشدهاند، میشود و آنها را از دستیابی به حقوق خود منع میکند. نقص دیگر این قانون ذکر شرط ١٨سال تمام برای متقاضیان تابعیت ایرانی است، یعنی این افراد نمیتوانند قبل از رسیدن به ١٨سال تمام، اقدامی برای اخذ تابعیت ایرانی کنند و با بلاتکلیفی و سردرگمی مواجهند.
در ماده ۹۷۶ قانون مدنی در مورد مشکلات فرزندان مادران ایرانی چارهاندیشی شده است؛ مادهای که بند پنجم آن میگوید: «کسانی که از پدر خارجی در ایران به دنیا آمدهاند، اگر پس از ١٨سالگی یکسال تمام در ایران اقامت کنند، میتوانند تابعیت ایرانی بگیرند.» ماده ١٠٦٠ همین قانون نیز این ازدواج را موکول به اجازه حاکمیت با تشریفات خاص اداری میکند.
قانونگذار در ماده ٥١ قانون حمایت از خانواده نیز برای اجراییکردن ماده ١٠٦٠ قانون مدنی اقدام به جرمانگاری کرده و برای هر فرد خارجی که بدون اخذ اجازه (ماده ١٠٦٠) یا برخلاف سایر مقررات قانونی با زن ایرانی ازدواج کند، حبس تعزیری درجه پنج محکوم تعیین کرده است که این قانون باعث جلوگیری از ثبت قانونی این ازدواجها و عدم تمایل افراد برای رجوع به ادارات دولتی و محاکم قضائی میشود.
در انتها باید اشاره داشت که با توجه به اهمیت مسأله و تعداد افرادی که با این معضل روبهرو هستند، جا دارد که نگاه قانونگذار عمیق و موشکافانه باشد تا در روند اعطای تابعیت به افرادی که مادر ایرانی و پدر خارجیدارند، با لحاظ مسائل امنیتی، سهولت لازم را ایجاد و از ظرفیتهای گوناگون این افراد در بخشهای گوناگون کشور استفاده کند.
- 15
- 5