یک مربی خوب در جوجیتسو اشتیاق زیادی برای تمرین و آموزش خواهد داشتجوجیتسو
جیوجیتسو یا جوجیتسو به ژاپنی( 柔術) یک هنر رزمی ژاپنی به شمار میرود که بر مبارزه از فاصله نزدیک یا یک رقیب مسلح یا غیرمسلح تأکید دارد. جوجیتسو هم می تواند به صورت هجومی باشد و هم می تواند به صورت دفاعی باشد.
یکی از سبک های مبارزه بدون سلاح جوجیتسو میباشد و به عبارت دقیقتر سبکی از مبارزه با دستان خالی است که می تواند دربرابر حریفان مسلح و غیر مسلح از سلاح هایی( معمولاً سلاح های کوچک) استفاده کند. از فنون این رشته می توان به قفل کردن و فشار بر مفاصل حریف اشاره کرد که بسیار مؤثر و قدرتمند میباشد.
در جوجیتسو هدف از بین بردن حریف استجوجیتسو برای مبارزه افراد عادی با سامورایی ها میباشد که در دوران حکومت فئودالی ژاپن تکامل یافته است. در نتیجه روش مبارزه به اینصورتست که، یک فرد بدون سلاح یا دارای یک سلاح کوتاه با یک حریف مسلح و زره پوش آموزش داده می شود. با توجه به اینکه حمله مستقیم به یک حریف زره پوش بی فایده است، مبارزان برای خنثا کردن نیروی حریف بایستی از روش هایی مانند فنون گرفتنی، پرتابی و قفل مفصل استفاده کنند و این تکنیک ها بر مبنای استفاده از انرژی حریف علیه خودش طراحی شده است. در ابتدا این ورزش را به هیچ غیر ژاپنی آموزش نمی دادند ولی وقتی که گسترش یافت دیگر افراد کشورها هم به جوجیتسو روی آوردند.
معنی جوجیتسو
کلمه جوجوتسو یا جوجیتسو شامل دو قسمت جو به معنی نرم بودن، انحطاف پذیری، مقابله نکردن درمقابل نیروی حریف یا خارج شدن از مسیر آسیب است و کلمه ی جوتسو اصل یا بخش عملی جو- جیتسو است. این کلمه در ژاپن به معنای علم یا هنر است .جوجیتسو بیشتر به معنای تکنیک استفاده کردن از نیروی خود حریف برای پرتاب کردن یا شکست دادن او است. واژگانی همچون جیوجیتسو یا جوجیتسو نادرست هستند و در کانجی وجود ندارد. به علت شنیدار نادرست یا یا ناتوانی اروپاییان در گویش واژهٔ جوجوتسو، این واژگان در بین افراد معروف شد. گویش جوجیتسو بیشتر در میان انگلیسی ها یا آمریکایی ها رواج دارد و گویش جیوجیتسو بیشتر در میان ژرمن ها و برزیلی ها دارد.
تاریخچه جوجیتسو
جوجیتسو در سال های ۱۳۳۳ تا ۱۵۷۳ پایه گذاری شد. خیلی از شاگردان کانو در حوالی دهه ی ۱۹۰۰ به سراسر دنیا سفر کردند و سبک جودو را که هنوز با نام جوجیتسو معروف بود، به مردم می آموختند. بعضی از شاگردان کانو به برزیل رفتند( معروف ترین آن ها میتسویو مائدا بود که به بچه های خانواده ی گریسی آموزش می داد). تکنیک های جودوی کانو را دو نفر از شناخته شده ترین شاگردان کانو به نام های کارلوس و هلیو اصلاح کردند و بر مبارزه گلاویزی( تکنیک خفه کردن، قفل مفاصل، واژگون کردن یا جارو کردن) تمرکز کردند.
جوجیتسو برای آموزش جنگجویان غیر مسلح با جنگجویان کاملاً مسلح طراحی شده است و از مهارت های مختلف در این سبک می توان به چنگ زدن ، پرتاب، مهار و ... اشاره کرد. در قرن هفتم، اصطلاح جوجیتسو بکار گرفته شد و کلمه" جوجیتسو" به معنای هنر نرم یا روش تسلیم شدن است. این سبک ورزشی به مرور زمان، تغییر و تحول یافت و به چیزی که امروزه هست تبدیل شد و همینطور افراد ماهر در این رشته از زره یا شمشیر استفاده نمی کنند.
جوجیتسو معمولا به عنوان هنری دفاعی شناخته می شودهدف جوجیتسو
هدف جوجیتسو کاملاً ساده است و در این رشته افراد مصمم هستند تا رقیب خود را خلع سلاح کنند و یا حتی وی را بکشند.
انواع رشته های الهام گرفته ازجوجیتسو
جوجیتسو به نوعی مادر تمامی ورزش های ژاپنیست و می توان ورزش جدیدی را با تفکیک هر یک از فنون و ضربات متولد کردند. جوجیتسو یک هنر نسبتاً نرم میباشد بدین دلیل که از مهمترین اصول جوجیتسو می توان به بهره گیری از حداقل تلاش برای دستیابی به حداکثر نتیجه اشاره کرد. در باشگاه های جوجیتسو( ریو) از این هنر رزمی انواع متفاوتی آموزش داده میشوند و بسیاری از این باشگاه ها به آموزش استفاده از سلاح نیز اقدام می کنند. برخی از سبک های دیگر جوجیتسو که بر مبنای انواع اولیه جودو تکامل یافته است عبارتست از:
* جودو:
جودو یکی از ورزشهای برگرفته از جوجیتسو میباشد که تکنیکهای خطرناک آن حذف شده و امروز به عنوان یک ورزش المپیکی می باشد. این ورزش توسط جیگارو کانو در اوایل قرن ۱۹ ابداع شد. جودو بهبود یافته وعلمی شده جوجیتسو است. یکی از تفاوت های جوجیتسو در مقایسه با جودو اینست که ضربه زدن به حریف در جوجیتسو آزاد است.
تقریبا همه سبک های هنر های رزمی مربوط به جوجیتسو هستند* سامبو:
سامبو نیز از جوجبستو ژاپنی به شمار میرود با این تفاوت که سلاحهای سنتی از آن حذف شده و در سبک هایی نظیر کامبت سامبو، اسپرت سامبو، سامبو آزاد و سامبو دفاع شخصی تشکیل شده است. نوع دیگر، سامبو می باشد.
* رشته ی رزمی آیکیدو و ...:
از دیگر رشته های رزمی که بر مبنای جوجیتسو پایه گذاری شده اند می توان به آیکیدو، هاپکیدو و برخی از سبکهای کاراته اشاره کرد.
* جوجیتسو برزیلی:
زادگاه این رشته رزمی در برزیل میباشد و جوجیتسو برزیلی به نوعی ورزش ملی برزیل میباشد . کلیه ضربات دست و پا در این سبک از جوجیتسو ممنوع میباشد ( به هیج وجه ضربه زدن به حریف وجود ندارد) .مسابقات در وضعیت سرپا( ایستاده) شروع میشود و بازیکنان در این سبک از تکنیک های گلاویزی و پرتابی میتوانند استفاده نمایند تا این که بازی به وضعیت خاک برسد و کلیه تکنیک های کانسس و شیمه در همان حالت مجاز می باشد. این ورزش رزمی به صورت امتیازی میباشد و در صورتیکه بازیکن در شیمه و یا کانسس تسلیم شود برخلاف نوع ژاپنی بازی ادامه نخواهد داشت و مجری فن برنده اعلام میشود. هدف نهایی در مبارزات جوجیتسو برزیلی به دست آوردن وضعیت برتر نسبت به حریف و بی دفاع ساختن او با استفاده از تکنیک های قفل کننده است.
فرق جودو، جوجیتسو و جوجیتسو برزیلی
بسیاری از تکنیک های شدید جوجیتسو شامل« درآوردن چشم» یا« ضربات مرگبار» و پرتاب های جودو است. جودو بیشتر یک هنر رزمی سنتی است که متمرکز بر رقابت است، در حالی که جوجیتسو برزیلی، چون از فرهنگ برزیل نشات گرفته ، دوستانه تر است. تکنیک های پرتابی جودو مهم ترین تفاوت میان جودو و جوجیتسو برزیلی است که با تکنیک های گلاویزی جوجیتسو برزیلی مقایسه می شود. جودو کاران، برای کشاندن حریف به زمین از سابمیشن ها استفاده می کنند تا کسب امتیاز کنند در حالی که به زمین زدن حریف در جوجیتسو برزیلی امتیاز زیادی ندارد و حریفان بیشتر بر واژگون کردن، پوزیسیونی و سابمیشن ها تمرکز دارند.
جوجیتسو در ایران
در سال ۲۰۰۲ نخستین مدال جهانی تاریخ ورزش جوجیتسو ایران توسط علیرضا داودی در مسابقات جهانی جوجیتسو اروگوئه بدست امد. این مدال برنز در بین تمامی کشورهای آسیایی در رشته جوجیتسو به عنوان اولین مدال جهانی کسب شده محسوب میشود.
یکی از مهمترین موارد در جوجیتسو تبادل ایده در مورد چگونگی انجام یک تکنیک می باشدگردآوری: بخش ورزش سرپوش
- 15
- 1
صابرین
۱۴۰۰/۴/۱۵ - ۱۷:۱۷
Permalink