برای پرواز با پاراگلایدر نیاز به تپه یا کوهیست که از بالای آن پرواز خلبان آغاز شودپاراگلایدر چیست؟
چتربال سواری یا پاراگلایدینگ یا پاراگلایدر یک ورزش تفریحی و رقابتی مخاطره آمیز است. به پاراگلایدر، چتربال سواری می گویند و همان طور که از اسمش پیداست به یک چتر آویزانید و در هوا معلق. پایین آمدن از کوه با استفاده از پاراگلایدر باعث شد این ورزش پیشرفت بیشتری کند و به شکل مدرن در بیاید. در پاراگلایدر به علت این که هیچ واگنی ندارد، شما مانند یک پرنده در حال غوطه ور شدن در هوا هستید و یک لذت خاطره انگیز را تجربه میکنید و میتوانید یک روز خاطره انگیز را داشته باشید. حالا وسیله ای که زمانی سنگ بنای استفاده اش را ناسا گذاشته بود، به وسیله ای تفریحی- ورزشی تبدیل شده است.
در موقع پرواز با پاراگلایدر، خلبان آن پروازی با ویژگی هایی مانند سبک وزنی و پرواز آزاد را بطور هم زمان با یک چتربال که در واقع نوعی بادپر است تجربه می کند. ورزش پاراگلایدینگ یک ورزش هوایی هیجان انگیز و جذاب است كه هزاران نفر در سراسر دنیا با آن به پرواز در آسمان درآمده و از آن لذت می برند. پرواز میتواند به چند شکل شروع شود. در روش نخست خلبان با سرعت در جهت مخالف باد می دود و چتر را پشت سر خود می کشد. برخورد باد به زیر چتر آنرا به احتزاز درمی آورد و نهایتاً موجب به پرواز درآمدن خلبان می شود.
پاراگلایدر هواپیمایی فوق سبک بدون موتور است محل پرواز با پاراگلایدر خیلی مهم است. باید در فضای بازی بپرد که نه درختی در کار است و نه کوهی. باد، یکی از مهمترین چیزهاست. روی کوه باید فضای مسطحی وجود داشته باشد. درصورتی که در دره ای فرود بیاید که بغل کوه است، همینکه باد بورزد امکان منحرف شدنش وجود دارد. اگر باد شدیدتر باشد گاهی خلبان اول در جهت مخالف می ایستد (به اصطلاح ریورز یا ضربدری گفته می شود) تا باد چتربال را از زمین جدا کند و سپس برگشته و شروع به دویدن می کند تا از زمین جدا شود. این روشها معمولاً در نواحی کوهستانی انجام می شود تا خلبان بتواند از تفاوت ارتفاعش با زمین پست تر نیز برای تداوم مدت پرواز استفاده کند. در روش دوم که معمولاً در نواحی پست استفاده می شود، خلبان به کمک یک وسیله دیگر کشیده می شود تا به ارتفاع مناسب برسد (معمولاً زیر ۳۰۰۰ پا) و بعد خود را از طنابی که توسط آن کشیده شده جدا می کند و مستقلاً پرواز می کند.
تاریخچه پاراگلایدر
نخستین قدم ها در جهت شکل گیری چتربال در دهه ۱۹۶۰ میلادی توسط ناسا صورت گرفت. در آن دوره برای کاهش آسیب سفینه های فضایی به هنگام فرود از چتر استفاده می شد این روش تا پیش از اختراع شاتل ها رواج داشت ولی در خلال این مطالعات فعالیت های مثبتی در جهت پیشرفت چترهای اتوماتیک و سقوط آزاد انجام گرفت. تا سال ۱۹۸۵ میلادی وسیله ای به نام چتربال وجود نداشت تا این که در حدود سال ۱۹۸۶ میلادی کوهنوردان سوئیسی برای پایین آمدن از کوه از پاراگلایدر استفاده کردند.
البته وسیله ای که آنها از آن استفاده می کردند بیشتر به چتر سقوط آزاد شباهت داشت و به مرور زمان به شکل امروزی تغییر شکل داد. پایین آمدن از کوه با چتربال انگیزه ای شد برای پیشرفت این ورزش بطوری که امروزه به ورزشی مستقل در نقاط گوناگون جهان تبدیل شده است. در این راستا کارخانه هایی برای تولید پاراگلایدر به وجود آمد که در پیشرفت و تکامل چتربال بسیار مؤثر بودند.
با اختراع کایت در دهه ۷۰ میلادی، پرواز جنبه مردمی تری بخود گرفت ولی پرواز با کایت به دلایلی مثل سختی فراگیری، حمل و نقل و وزن، برای همه آسان نبود. اواسط دهه ۸۰ میلادی و با آمدن پاراگلایدر، بخشی از این مشکلات حل شد و پرواز دیگر مختص افراد خاص نبود.
عناوین لازم برای پرواز با پاراگلایدر
پرواز با پاراگلایدر مثل دیگر فعالیت ها احتیاج به امکانات و ابزار دارد که استفاده بعضی از آن ها اجباری و بعضی دیگر پرواز و لذت آنرا بیشتر و راحت تر می نماید. از جمله ابزار پاراگلایدر عبارتند از:
- کلاه ایمنی
- چتر نجات
- رادیو بیسیم
- دستکش
- هارنس
- لباس استرج
- پوتین
- ایربگ
باد موثرترین عنصر در پرواز پاراگلایدر می باشدشرایط فردی لازم برای پرواز با پاراگلایدر
جوانان (دختران و پسران) از سن ۱۴ سالگی قادر به شروع این ورزش هستند و برای افراد مسن محدودیت سنی وجود ندارد. شرایط جسمانی پیچیده ای هم برای آموختن پاراگلایدر احتیاج نیست. به اصطلاح هر که از بدنی سالم برخوردار است میتواند پرواز کند. شبیه رانندگی با خودرو که نیازمند گواهینامه میباشد، پرواز پاراگلایدر هم نیازمند گواهینامه خلبانی می باشد. ترتیب نوع گواهینامه ها شامل مقدماتی، مبتدی یا مستقل، متوسطه، پیشرفته، پرواز دو نفره و مربیگری می باشد.
ایمنی پرواز با پاراگلایدر
پاراگلایدر جزء امن ترین وسایل ورزشهای هوایی به شمار می رود. این ورزش موقعی خطرناک می شود که به شرایط ایمنی توجه کافی نگردد. پرواز خالصانه و لذتبخش پاراگلایدر باید توام با علم و مقدار زیادی دقت باشد. بزرگترین ریسک پاراگلایدر، چتر پاراگلایدر نیست بلکه خود خلبان است. اوست که توانایی خود را باید بداند. اوست که از هوایی که در آن می خواهد پرواز کند باید باخبر باشد. اوست که باید وسیله پروازی خود را صحیح انتخاب کند و اوست که باید بداند در شرایط پرخطر نباید پرواز کرد. پاراگلایدر را صرفا میتوان از یک مربی کار آزموده و تائید شده از مراجع قانونی کشور آموخت.
طول مدت و روزهای پرواز پاراگلایدر
طول مدت پرواز پاراگلایدر بستگی به شرایط آب و هوایی دارد و بطور میانگین بین ۱۵ الی ۲۰ دقیقه به طول می انجامد. پرواز های تفریحی پاراگلایدر همه روزه به شرط مساعد بودن وضعیت جوی برگزار می گردد.
پاراگلایدر توسط بندهای هدایت به راست و چپ فرماندهی میشودپرواز با پاراگلایدر در ایران
اصلی ترین محل پرواز با پاراگلایدر در ایران، جزیره کیش است. حدودا این ورزش از سال ۱۹۹۳ در ایران شروع به فعالیت کرد. امروزه تقریباً در اغلب نقاط ایران پرواز با پاراگلایدر انجام می شود. همه ساله در نقاط گوناگون ایران و جهان مسابقه ها و جشنوارهای مختلف پاراگلایدر های رنگارنگ برپا می شود. امروزه کشور ما در آموزش و روش عملیات با پاراگلایدر تجربه و آشنایی زیادی پیدا كرده است و مدارس و باشگاه های تخصصی و حرفه ای برای آموزش پرواز با پاراگلایدر (Paragliding) دایر شده است.
خطرات پاراگلایدر
به این نكته باید توجه نمود كه عدم رعایت قوانین و مقرارت در ورزشهای هوائی حائز اهمیت حیاتی است. استفاده از وسایل مطمئن و مناسب، بازرسی دوره ای وسایل، آگاهی كافی از هواشناسی و خودداری از پرواز در هوای نامناسب، داشتن پشتیبانی زمینی، پرهیز از اقدام به پرواز به صورت انفرادی و شركت در برنامه های تیمی و گروهی و رعایت دیگر مسائل و مقرارت پروازی، پاراگلایدر را به وسیله ای بسیار لذتبخش و ایمن برای پرواز تبدیل می سازد.
مراحل آموزش پاراگلایدر
آموزش دوره مقدماتی پاراگلایدر، اولین قدم برای خلبان پاراگلایدر شدن است. شما در این دوره با گذراندن آموزشهای تئوری و عملی مقدمات کار را فرا میگیرید و با کسب دانش و مهارت لازم در انتهای این دوره آموزشی خواهید توانست به تنهایی از سایت پروازی با ارتفاع تقریبی حداقل ۴۵۰ متر از سطح زمین (AGL) تحت نظر مستقیم مربی خود پرواز کرده و به وسیله ارتباط رادیویی (توسط یک بیسیم) هدایت شوید و در پایین دامنه کوه، پرواز خود را به پایان رسانده و اصطلاحاً Solo شوید.
پاراگلایدر ارزانترین و راحتترین وسیله پروازی که نیروی محرکه آن وزن خلبان استگردآوری: بخش ورزش سرپوش
- 13
- 6
