به گزارش روزنامه قانون؛ تیم ملی جودوی ایران در آغاز سال جدید راهی تفلیس گرجستان شد تا در مسابقات جایزه بزرگ گرندپریکس که قرار بود از یازدهم تا سیزدهم فروردین ماه ۹۶ برگزار شود شرکت کند. رقابت‌هایی که یازده جودوکار ایرانی در این مسابقات حضور پیدا کردند و تنها یک مدال برنز سهم کاروان ایران شد. این مسابقات در حالی با ناکامی برای جودوکاران ایران همراه بود که برخی‌ها بر این باور بودند با تغییر و تحولاتی که در ریاست فدراسیون رخ داده این بار ملی‌پوشان نمایش هدفمندتری داشته باشند.اما گویی قرار نیست جودوی ایران روی خوش به خود ببیند و روند نزولی این رشته همچنان مسیر خود را سپری می‌کند!
آغاز سیر نزولی
تیر سال ۸۸ با اتفاقی ناگوار برای جامعه ورزش و به ویژه جودو همراه بود. ۱۰ ملی‌پوش جوان و نوجوان جودو ایران که خود را برای حضور در پیکارهای جهانی مجارستان آماده می‌کردند راهی ایروان شدند تا پیش از حضور در نبرد جهانی اردویی تدارکاتی در ارمنستان برپا کنند. اردویی که به دلیل سقوط هواپیمای حامل این بازیکنان هرگز برپا نشد و از همان روز جودوی ایران با نزولی اساسی مواجه شد. بعد از آن اتفاق خانواده‌های ورزشکاران جان باخته شکایت‌های متعددی را علیه فدراسیون و شخص محمد درخشان که در آن روزها نماینده ایران در کنفدراسیون جهانی جودو بود مطرح کردند. در روزهایی که ستاره‌های جودوی ایران نظیر محمود میران، آرش میراسماعیلی، محمدرضا رودکی و ... روزهای درخشانی را سپری می‌کردند و بعید بود تورنمنت یا مسابقاتی را دست خالی ترک کنند، کمتر کسی تصور می‌کرد جودوی ایران روزهای پرتلاطم و ناآرامی را پیش رو داشته باشد و مدت‌ها نتواند به روزهای سابق خود بازگردد. جودوی ایران از سال ۸۸ تا کنون که نزدیک به هشت سال از آن می‌گذرد، در دو المپیک نتایج خوبی نگرفت و در نبردهای جهانی نیز نتوانست درخشش پیشین را داشته باشد.
جودوی ایران که روزی در بین تیم‌های مطرح آسیا قرار داشت و شانه به شانه جودوکاران قزاق و ژاپن که ورزشکاران طراز اول جودوی جهان بودند پیش می‌رفت، حال مدت‌های مدیدی است که به ورزشکاران درجه سه و به ادعای برخی کارشناسان به جودوکاران ۳۰ ثانیه‌ای تبدیل شده‌اند. این صحبت بارها در میان اهالی ورزش‌های رزمی مطرح می‌شود که بیشتر جودوکاران ایران در همان ۳۰ ثانیه اول مبارزات‌شان روی تاتامی‌های جهانی و آسیایی شکست را می‌پذیرند و فرصتی بری عرض اندام ندارند. پرونده دوران طلایی جودوی ایران همان هشت سال پیش بسته شد تا دیگر نتوان روی درخشش این رشته در میادین بین‌المللی حسابی جدی باز کرد. رشته‌ای که این روزها راه موفقیت را گم کرده است، در حالی که به دلیل اهمیتش در مسابقات معتبر المپیک می‌توانست فرصت خوبی برای مطرح شدن ورزش ایران در میدان‌های جهانی باشد.
فدراسیون جودو؛ محله برو وبیا!
پس از کنار رفتن محمد درخشان که در سال ۸۶ از سمت خود کناره‌گیری کرد، این فدراسیون روسا و سرپرستان متعددی را به خود دید و در آخرین انتخاباتی که برای این فدراسیون و در مهر ۹۵ برگزار شد، محمد درخشان دوباره بر صندلی ریاست جودو تکیه زد. بعد از خداحافظی درخشان، سید عبدالجلیل رضوی سکان هدایت این فدراسیون را در دست گرفت و تقریبا تا اردیبهشت ۸۸ رییس این فدراسیون بود. رضوی به دلیل دو شغله بودن مجبور به استعفا شد و در اردیبهشت ۸۸ کناره‌گیری او مورد قبول قرار گرفت تا علیرضا امینی که خود بیش از ۲۰ سال به عناوین مختلف در کنار تیم‌های ملی و به گفته بیشتر کارشناسان مهره نزدیک به درخشان بود، این‌بار به عنوان رییس در فدراسیون کارش را شروع کند. امینی به دلیل ناکامی‌ها و شرایط بحرانی جودو، در سال ۹۰ مجبور به استعفا شد. بعد از او، محمدعلی رستگار رییس فدراسیون جودو شد.رستگار ابتدا توانست در ظاهر آرامش را در این رشته حکمفرما کند اما مدتی طول نکشید که این آرامش نصفه و نیمه نیز از بین رفت. بعد از چند ماه اختلافات شدید بین رییس و برخی مسئولان فدراسیون آغاز شد. البته مشکلات آن روزهای جودو به اتفاقات داخلی فدراسیون ختم نشد و کادر فنی تیم ملی نیز بارها و بارها تغییر کرد . تیم ملی روزهای خوبی را سپری نمی‌کرد. رستگار نیز مدتی بعد به دلیل اتفاقات رخ داده استعفا کرد و رشید خدابخش سرپرست فدراسیون جودو شد. سرپرستی که برای دور نماندن از قافله انتخابات ریاست از سرپرستی استعفا و جایش را به احمد گواری داد. رفت و آمدهای اینچنینی در فدراسیون جودو موجب شده بود آسمان این رشته همچنان ابری بماند. ناکامی‌های جودو که در همه تورنمنت‌ها از دو دوره المپیک و چند دوره گرندپریکس‌ها گرفته تا نبردهای آسیایی تداوم داشته و دارد، به طور حتم بی ربط به عدم ثبات مدیریتی نبوده و نیست.
بازگشت درخشان!
محمد درخشان که ۱۲ بهمن ۱۳۸۶ از سمت ریاست فدراسیون جودو استعفا داده بود، بعد از گذشت ۹ سال بار دیگر تصمیم به حضور در راس این فدراسیون گرفت و چهارم مهر ۹۵ در یک رقابت نزدیک با آرش میراسماعیلی، سکان هدایت این رشته را با رای مجمع عهده‌دار شد. در حالی که خیلی‌ها به دلیل مشکلات به‌وجود آمده پیش‌بینی می‌کردند آرش میراسماعیلی برنده انتخابات شود، اما درخشان توانست این عنوان را بار دیگر تصاحب کند. انتخاباتی که به نظر می‌رسید به دلیل الزام اصلاح اساسنامه به زمان دیرتری موکول شود، از سوی فدراسیون جهانی تایید و برگزار شد.
برخی کارشناسان در جواب ادعای برخی دیگر که درخشان را موفق‌ترین رییس چند سال اخیر جودو می‌دانستند، مدعی شدند که درخشان تنها به دلیل خوش‌شانسی و همزمان شدن دوران ریاستش با نسلی طلایی توانست کارنامه خوبی از خود به جای بگذارد و در مجموع گام های خاصی برای جودو برنداشت.
آن‌ها معتقد بودند که درخشان در واقع یک فدراسیون آماده، با یک تیم ملی نیرومند، سرحال و با ترکیب کامل را در اختیار گرفته بود و تمام موفقیت‌ها و درخشش آن روزهای جودو در جهان را نباید به نام این رییس نوشت. با تمام این تفاسیر محمد درخشان این بار بعد از چندین سال با وعده‌هایی پررنگ تر پا به میدان رقابت انتخاباتی گذاشت و در حالی که صحبت از تحولات گسترده و ریشه‌ای در جودو به میان آورده بود، هنوز کسی شاهد اتقاقی خاص و موفقیتی چشمگیر نبوده است. درخشان در حالی در میان وعده‌های انتخاباتی‌اش خبر از حضور «ایلیادیس» اسطوره یونانی جودو روی نیمکت سرمربیگری تیم ملی می‌داد که بیشتر اهالی این رشته این ادعا را مانور تبلیغاتی دانستند و بر این باورند که سنگ بزرگ علامت نزدن است. همان گونه نیز شد و خبری از حضور این مربی در ایران نشد که نشد. در آخرین اتفاق شاهد ناکامی بزرگی این بار در مسابقات گرند پریکس از سوی جودوکاران بودیم. یک ناکامی که رییس فدراسیون هنوز درباره آن اقدام به پاسخگویی نکرده است.
جودو به روزهای خوب بازمی‌گردد؟
جودوی ایران چند سالی است که به شدت بیمار شده است و کسانی که اطراف این رشته پرسه زدند به جای رفع و رجوع کردن مشکلات و سر و سامان دادن به وضعیت نابسامان بیشتر به موضوعات بیرون از تاتامی توجه کرده‌اند.
اقداماتی که بیشتر و بیشتر بر پیکره این رشته ضربه وارد کرد. جودو نیاز به بازسازی‌های اساسی دارد تا بتواند هر چه زودتر به روزهای پیش از نزولش بازگردد. تغییرات مدیریتی مداوم و عدم ثبات در تمامی بخش‌های فدراسیون جودو چیزی جز ناکامی به همراه نخواهد داشت و این رشته را در مسیر بیراهه خود باقی نگه خواهد داشت.
- 16
- 4
