مرضیه تنگستانی؛ مادری با یک بغل قصه قهرمانی

مرضیه تنگستانی، بانوی ۵۷ ساله شیرازی، همسر،مادر و مادربزرگی است که با قهرمانی در میادین ورزشی بین المللی نشان داده شکستن کلیشه ها، زن و مرد و سن وسال نمی شناسد

موفقیت سن و سال نمی‌شناسد و هنوز هم هستند پیرامون ما کسانی که با وجود سن و سال بالا، اراده‌ای ستودنی دارند و امید به زندگی و عطش توفیق‌شان بسیار بیشتر و پر رنگ‌تر از بسیاری جوان هاست. در این میان قصه زنان، قصه‌ای علی حده است؛ زنانی که با وجود کوهی از مسئولیت‌ها و بسیاری از موانع دست و پا گیر آشکار و پنهان، اسیر دایره تنگ روزمرگی و روزمُردگی نمی‌شوند و مدام در حال «شدن»‌اند.

بسیاری‌مان دیده‌ایم زنان پیر و جوانی را که در بوستان‌ها در حال ورزش صبحگاهی‌اند و غالب اوقات بی‌تفاوت از کنارشان عبور کرده‌ایم. اما شاید ندانیم، همین حرکت بسیار ساده نشانگر آن است که این زنان و مادران نمی‌خواهند سر در لاک قواعد دست و پا گیر، تسلیم کلیشه خمودی آور «خانم منزل» شوند. آنها با همین فعل ساده می‌خواهند اثبات کنند که در کنار وظایف مادری و خانه‌ داری و بسیار مشکل و مسأله، به‌دنبال تحول و تغییرند. حالا اگر در میان این مادران فردی باشد که از ورزش در بوستان‌ها شروع کند و پا را فراتر بگذارد و حتی عرصه‌های قهرمانی را نیز درنوردد و با ایستادن بر سکوهای قهرمانی پرچم ایران را به اهتزاز درآورد، بی‌گمان باید به احترامش به پا خاست و کلاه از سر برداشت. مرضیه تنگستانی ، بانوی شیرازی، یکی از همین بانوان است.

مرضیه تنگستانی بانوی ۵۷ ساله

چند روز پیش قهرمانی دیگری را به کلکسیون افتخارات خود افزود. او که معتقد است نقش یک مادر در خانواده به «عمود خیمه» می‌ماند، از ۲۰ سال پیش هر روز صبح به زنانی که در پارک به شوق دیدار و تمرین با او گرد می‌آیند، امید می‌دهد. رهگذران بوستان ایرانی در شیراز سال هاست که او را می‌شناسند. بانوی بلندقامتی که همواره حلقه‌ای از بانوان را گرد خود دارد و همراه با آنها تمرینات مختلف ورزشی را انجام می‌دهد و دغدغه سلامتی آنها را دارد.موفقیت‌های این بانوی شیرازی که مسئولیت کمیته پیشکسوتان ورزش‌های همگانی شیراز را برعهده دارد، در عرصه «دو و میدانی» برای بسیاری از مردم پنهان مانده است.

اما او که بارها در رقابت‌های مختلف آسیایی موفق بوده، این بار درعرصه جهانی و مسابقات دوومیدانی ماراتن ۱۰ کیلومتر در گرجستان موفق به کسب نشان طلا شد و پرچم ایران را از بین ده‌ها پرچم دیگر به اهتزاز درآورد. او به‌عنوان نماینده زنان و مادران ایران به همه نشان داد که هیچ گاه برای ورزش کردن دیر نیست و در ماراتن زندگی می‌توان قهرمان شد. مرضیه تنگستانی پس از کسب قهرمانی جهان در رقابت‌های دو و میدانی جهان در رده سنی ۵۵ تا ۵۹ سال از روزهایی گفت که وارد عرصه ورزش شد و در این راه حمایت‌های همسر و فرزندانش او را به ادامه راه دلگرم کرد.

ماراتن زندگی

«زندگی مثل جاده‌ای بلند و طولانی است که همه برای رسیدن به مقصد تلاش می‌کنند. اما یادمان نرود در همین تلاش جمعی، رقابت هم وجود دارد و آدم‌ها دوست دارند از یکدیگر سبقت بگیرند. به هرحال باید همه راه دویدن در این جاده را بیاموزیم و برای موفق شدن عرق بریزیم و تلاش کنیم. من سال هاست در این جاده زندگی می‌دوم و آموخته‌ام که باید برای موفقیت در این مسیر، در همه عرصه‌های زندگی تلاش کنم.» مرضیه تنگستانی این حرف‌ها را در حالی می‌زند که هنوز عرق قهرمانی‌اش خشک نشده و شادی و هیجان ناشی از مدال طلای رقابت‌های بین‌المللی تفلیس در صدایش موج می‌زند:« من یک همسر، مادرو مادربزرگ هستم و خوشحالم که در این رقابت‌های جهانی به همه نشان دادم که یک زن ایرانی می‌تواند در همه عرصه‌های زندگی قهرمان باشد.»

او با بیان اینکه از کودکی به ورزش علاقه زیادی داشت گفت: در شیراز به دنیا آمدم و از همان کودکی علاقه زیادی به ورزش، بخصوص دو ومیدانی داشتم. وقتی به کنار دریا می‌رفتیم پدرم وزنه‌هایی به پاهای من می‌بست و از من می‌خواست تا روی شن‌های ساحل بدوم. بعد از چند دقیقه وقتی وزنه‌ها را باز می‌کرد، مثل باد می‌دویدم. پدر همیشه مرا تشویق می‌کرد و می‌گفت اگر در آینده به ورزش بانوان اهمیت داده شود تو یکی از قهرمانان و مدال آوران کشور خواهی بود. این جمله پدر همیشه در گوشم نجوا می‌کرد و به خودم قول دادم که در عرصه ورزش موفق باشم. خیلی زود ازدواج کردم اما ازدواج مانع ورزش کردن من نشد.

با وجود آنکه سن زیادی نداشتم در کنار انجام کارهای خانه به پارک سر خیابان می‌رفتم و ورزش می‌کردم. ورزش یکی از کارهای روزانه من شده بود و تحت هیچ شرایطی آن را کنار نمی‌گذاشتم. ۷ فرزند به دنیا آوردم و همیشه در کنار وظایف مادری به پارک می‌رفتم و ورزش می‌کردم. از یکجا نشستن و تنبلی همیشه فراری بودم و به یاد ندارم که یک لحظه هم بدون برنامه زندگی کرده باشم.او ادامه داد: مدتی بعد با آموختن دوره‌های مربیگری ایروبیک به‌عنوان مربی در چند باشگاه ورزشی بانوان را تمرین می‌دادم و سعی می‌کردم به آنها راه سالم زندگی کردن را بیاموزم. از ۱۸ سال قبل تا چندی قبل هر روز در پارک به زنان بالای ۳۰ سال تمرینات ورزشی می‌دادم و از اینکه هر روز آنها را شاداب می‌دیدم، خوشحال بودم. در این سال‌ها همیشه رایگان تمرین داده‌ام و اگر احساس می‌کردم هر کدام از آنها توانایی حضور در عرصه قهرمانی را دارد از او حمایت می‌کردم.

سال هاست که صبح‌ها ساعت ۶ صبح در بوستان ایرانی همراه با تعدادی از زنان ورزش می‌کنم و پس از آن نیز در باشگاه‌های مختلف ورزشی با زنان بالای ۳۰ سال ایروبیک کار می‌کنم. فاطمه حشمتی یکی از همین زنانی بود که هنگام ورزش در پارک استعداد او را کشف کردم. این بانوی ۸۳ ساله را ۲۶ سال قبل وقتی در پارک ورزش می‌کرد دیدم. استعداد بسیار خوبی در پیاده روی و دوو میدانی داشت. او را به باشگاه دعوت کردم و با تمرینات منظم و فشرده توانستم او را به سطح مسابقات پیشکسوتان برسانم و خوشبختانه او در این سال‌ها در رقابت‌های مختلف کشوری و بین‌المللی مدال‌های رنگارنگی کسب کرده است و آخرین رویدادی که او موفق به کسب نشان برنز و یک مدال طلا شد مسابقات چین بود.

(گزارش این بانوی قهرمان روز شنبه با عنوان«قصه شنیدنی مادربزرگ دونده» در همین صفحه به چاپ رسید) وقتی در جمع‌های زنانه حضور پیدا می‌کردم آنها را به ورزش کردن و حضور در باشگاه تشویق می‌کردم و می‌گفتم که اگر یک مادر سالم و شاداب باشید می‌توانید زندگی شادی را برای خانواده فراهم کنید. من معتقدم که ورزش باید مثل غذای روزانه در برنامه خانواده ایرانی گنجانده شود. امروز وقتی به سالمندان کشورهایی مثل ژاپن و چین نگاه می‌کنیم متوجه می‌شویم که زنان سالمند چه اهمیتی به ورزش می‌دهند و طبیعی است که کمتر هم بیمار می‌شوند.

 بر بام جهان

حضور در عرصه آسیا و کسب دو عنوان قهرمانی در رقابت‌های پیشکسوتان سقف آرزوهای او نبود. می‌خواست در عرصه جهانی نیز موفق باشد و این آرزویی بود که برای آن باید بیشتر تلاش می‌کرد. آرزوی مرضیه تنگستانی وقتی بر سکوی قهرمانی جهان در رقابت‌های گرجستان ایستاد رنگ حقیقت پیدا کرد. او با بیان اینکه از ۱۸ سال قبل همیشه در رؤیای قهرمانی جهان بوده‌ام، گفت: همیشه در کنار شاگردانم تلاش می‌کردم تا در رقابت‌های مختلف حضور پیدا کنم و مسابقه بدهم. در رقابت‌های «اپن» زیادی شرکت کردم و با توجه به اینکه در این مسابقات از همه کشورهای دنیا حضور پیدا می‌کنند، سطح مسابقات بسیار بالا است.

قبل از اعزام به رقابت‌های چین به خاطر عمل جراحی شبکیه، چشم پزشک ۶ ماه به من استراحت داده بود و نمی‌توانستم تمرین کنم اما بعد از دوران نقاهت تمرینات فشرده‌ای را پشت سرگذاشتم و برای رقابت‌های گرجستان آماده شدم. در این رقابت‌ها که نزدیک به سه هزار دونده در گروه‌های سنی ۱۶ تا ۸۰ سال حضور داشتند، دونده‌ها در گروه‌های سنی مختلف مسابقه می‌دادند. از ایران نیز ۳۰ دونده حضور داشتند که ۲۸ نفر آنها مرد و دو نفر نیز زن بودند. تعدادی از آنها با حمایت اسپانسر به این مسابقات آمده بودند اما متأسفانه من بدون اسپانسر و با هزینه شخصی در این مسابقات حاضر شدم. در مسابقه دوی ماراتن ۱۰ کیلومتر که در رده سنی ۵۵ تا ۵۹ سال برگزار شد، توانستم با پشت سر گذاشتن دونده‌های دیگر از بسیاری کشورها به مقام قهرمانی برسم. لحظه‌ای که از خط پایان عبور کردم پرچم ایران را در دست گرفتم و دور افتخار زدم.فاطمه که خود را برای پیاده روی اربعین - از نجف تا کربلا - آماده می‌کند، در انتها افزود: این بهترین اتفاق زندگی‌ام بود و خوشحالم که با حمایت ۷ فرزند و همسرم به آرزویم رسیدم. این مدال را به همه زنان و مادران کشورم تقدیم می‌کنم و امیدوارم شاهد روزی باشیم که آنها در همه عرصه‌های مختلف ورزشی موفق باشند.

در این رقابت‌ها که نزدیک به سه هزار دونده در گروه‌های سنی ۱۶ تا ۸۰ سال حضور داشتند، دونده‌ها در گروه‌های سنی مختلف مسابقه می‌دادند. از ایران نیز ۳۰ دونده حضور داشتند که ۲۸ نفر آنها مرد و دو نفر نیز زن بودند. تعدادی از آنها با حمایت اسپانسر به این مسابقات آمده بودند اما متأسفانه من بدون اسپانسر و با هزینه شخصی در این مسابقات حاضر شدم

حضور در عرصه آسیا و کسب دو عنوان قهرمانی در رقابت‌های پیشکسوتان سقف آرزوهای او نبود. می‌خواست در عرصه جهانی نیز موفق باشد و این آرزویی بود که برای آن باید بیشتر تلاش می‌کرد. آرزوی مرضیه تنگستانی وقتی بر سکوی قهرمانی جهان در رقابت‌های گرجستان ایستاد رنگ حقیقت پیدا کرد