حمیده عباسعلی:آن‌قدر درد داشتم که نه می‌توانستم بنشینم، نه دراز بکشم!

حمیده عباسعلی این روزها حال خوشی دارد. حال خوش او به‌خاطر عقب‌افتادن بازی‌های المپیک ۲۰۲۰ توکیو است. اینکه می‌تواند در فرصت یک‌سال‌ونیم باقی‌مانده تا بزرگ‌ترین رویداد ورزشی دنیا دوباره خودش را به اوج برساند و به مدال المپیک فکر کند. پرافتخارترین بانوی کاراته ایران در شرایطی سهمیه حضور در المپیک توکیو را کسب کرد که بلافاصله با مصدومیت غیرمنتظره‌اش شوک بزرگی را به ورزش کشور وارد کرد. ویروس کرونا اما فرصتی خوب پیش‌روی او گذاشت تا با تعویق بازی‌های المپیک، همچنان به حضور در این بازی‌ها امیدوار باشد. قهرمان کاراته زنان آسیا و جهان که به تازگی بعد از انجام عمل جراحی از آلمان برگشته، با «شرق» گفت‌وگو كرد.

‌از مسابقات اتریش صحبت کنیم؛ جایی که در یک شب، هم همه را خوشحال کردی و هم ناراحت.

بله، واقعا همین‌طور است که می‌گویید. خودم هم همین تعبیر را از مسابقات آن شب دارم. تکلیف سهمیه المپیک من در اتریش معلوم می‌شد. خوشبختانه با بازی‌های خوبی که پشت‌سر گذاشتم، توانستم به فینال برسم و همین فینالیست‌شدنم، باعث شد که سهمیه را بگیرم. اما همه هدف من این بود که با گرفتن یک مدال طلای خوش‌رنگ، این سهمیه را بگیرم. قرار بود مسابقه‌ام به صورت زنده از شبکه‌های مختلف پخش شود. خیلی از مردم منتظر بودند تا مسابقه‌ام را ببینند. دلم می‌خواست هرطور شده آنها را شاد کنم، به‌خصوص در آن روزهای بحرانی کرونا که هیچ‌کس دل‌ودماغی نداشت. شرایط ولی آن‌طور که انتظارش را داشتم پیش نرفت و در هفت ثانیه پایانی مسابقه‌ام، ضربه بدی از حریفم خوردم. چاره‌ای نداشتم جز اینکه به مبارزه ادامه دهم، چون اگر مسابقه را رها می‌کردم، حریفم را برنده اعلام می‌کردند. آسیبی که آن لحظه به من وارد شد، آن‌قدر شدتش بالا بود که چه حاضران در سالن و چه کسانی که از تلویزیون مسابقه را می‌دیدند، متوجه شدند چقدر عمیق است. حتی مسئولان مسابقات به من اجازه این را ندادند که روی سکو بروم و بلافاصله به بیمارستان منتقلم کردند. واقعا دوران خیلی سختی را در این ۴۰، ۵۰ روز گذشته پشت‌سر گذاشتم، اما خب خوشحالم که حداقل توانستم مردم را شاد کنم.

‌فکر کنم وقتی فهمیدی که رباط صلیبی پایت پاره شده، امیدت را برای المپیک ۲۰۲۰ از دست دادی.

خب واقعا شوک خیلی بزرگی به من وارد شده بود. نزدیک به دو سال پرفشار را پشت‌سر گذاشته و در مسابقات انتخابی شرکت کرده بودم تا سهمیه را بگیرم، اما یک‌دفعه همه‌چیز به‌هم ریخت. خودم فکر می‌کردم آسیب پایم کشیدگی باشد. فکرش را نمی‌کردم پارگی باشد، اما وقتی معلوم شد پارگی است، مسئولان فدراسیون و وزارت ورزش سریع مرا به هانوفر اعزام کردند تا آنجا کارهای درمانم انجام شود که از المپیک عقب نمانم. ضمن اینکه با وجود کرونا اصلا امکان بازگشت به ایران را نداشتم و به‌شدت درد می‌کشیدم. آن‌قدر وضعیتم بد بود که نه می‌توانستم بنشینم و نه دراز بکشم. نمی‌دانید با چه سختی‌ای از اتریش به آلمان رفتم. من درست در چهارمین روز مصدومیتم جراحی شدم. دکتر امینی و تیمشان که از پزشکان مجرب در آلمان هستند این قول را به من دادند که مرا به‌موقع به المپیک برسانند. ایشان قبلا کتف سهراب مرادی را هم عمل کردند که خیلی رضایت‌بخش بود. همین به من انگیزه می‌داد که خوش‌بین باشم. از طرفی عملی که روی پای من انجام شد، جدید بود که با عمل‌های دیگر فرق داشت. همین امیدوارم کرد که می‌توانم به توکیو برسم.

‌اما وقتی فهمیدی که المپیک یک سال دیگر عقب افتاده، بیشتر از قبل امیدوار شدی.

بله، واقعا خیلی خوشحال شدم. فکر می‌کنم عقب‌افتادن المپیک برای ورزشکارانی مثل من، سهراب مرادی و حسن یزدانی که آنها هم مصدوم هستند، خیلی خوب شد، اما یک سال تأخیر هم زمان زیادی است. مدام باید انتظار بکشم و این موضوع کمی برایم سخت است. تعویق المپیک خیال پزشکان من را هم راحت کرد. برای همین به من اجازه دادند به ایران برگردم و سر فرصت برنامه‌هایم را انجام دهم.

‌الان در چه مرحله‌ای از درمان هستی؟

من یکشنبه هفته پیش به تهران آمدم. چون تازه از سفر آمده‌ام، باید دو هفته در قرنطینه باشم. البته بعید می‌دانم مشکلی پیش آمده باشد، چون هم در آلمان همه‌چیز خیلی خوب رعایت می‌شد، هم در طول پرواز. کلا یک پرواز پیدا کردیم که بتوانیم به ایران بیاییم و در آن پرواز نیز شرایط خیلی خوب بود. هم مسافران خیلی رعایت می‌کردند و هم کادر پرواز. همه ماسک داشتند و فاصله رعایت می‌شد. بخشی از فیزیوتراپی را در آلمان انجام دادم. فعلا می‌توانم روی پایم بایستم و کمی راه بروم. ادامه مراحل درمانم را در ایران زیر نظر متخصصان مربوطه انجام می‌دهم تا آماده شروع تمرینات شوم. فعلا هم که هیچ تمرینی به‌خاطر کرونا برگزار نمی‌شود.

‌فکر می‌کنی با تعویق یک‌ساله المپیک، کاراته ایران چه نتیجه‌ای در بازی‌های المپیک ۲۰۲۱ توکیو بگیرد؟

ما شاید تا یک ماه پیش می‌توانستیم از المپیک پیش‌بینی داشته باشیم، اما الان با این وضعیتی که پیش آمده نمی‌توانیم اظهارنظری داشته باشیم. یک سال دیگر تا این بازی‌ها فرصت مانده و مسیر همه تغییر کرده. نمی‌دانیم مسابقات دوباره از کی شروع می‌شود، ضمن اینکه هنوز یک مرحله دیگر از انتخابی المپیک باقی مانده. باید دوباره در این فاصله زمانی نسبت به حریفان شناخت پیدا کنیم. اما ان‌شاءالله ما جزء خوب‌های این المپیک خواهیم بود.

‌و صحبت پایانی...

از مسئولان فدراسیون کاراته، وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک نهایت تشکر را دارم که بهترین امکانات را برایم مهیا کردند تا در آلمان پایم را مداوا کنم. آقای طباطبایی، رئیس فدراسیون، واقعا برایم دلسوزی کردند. هر روز تلفنی حالم را می‌پرسیدند. امیدوارم مسئولان بتوانند به همین شکل شرایط را مدیریت کنند تا در این فاصله یک سال باقی‌مانده، تمرینات ورزشکاران بدون دغدغه و استرس دنبال شود.