رشته‌ای به رنگ طلای المپیک با لیگی به رنگ مفرغ

به گزارش ایسنا، وزنه برداری بر خلاف ویترین مدال های المپیکی اش، چند سالی است  از وجود لیگی که شایسته این رشته پرافتخار باشد، بی بهره مانده و کیفیت لیگ برترش از لیگ  رشته های ورزشی درجه سه و چهار هم پایین تر است.  امسال هم به نظر می رسد نه تنها شرایط بهتر نشده بلکه با کنار رفتن دو تیم مهم و البته رقیب هم، کیفیت آن به مراتب پایین تر خواهد آمد. 

در فصل گذشته شش تیم در لیگ حضور داشتند که از این شش تیم،  سه تیم نظامی بودند و تکلیفشان مشخص است. از سه تیم دیگر ملی حفاری  و مناطق نفت خیز جنوب بیشتر به سمت استفاده از وزنه برداران بومی خود قدم برداشته بودند و فقط ذوب آهن تنها گزینه برای قهرمانان المپیک بود تا قرارداد نسبتا بهتری ببندند و در لیگ شرکت کنند.  

البته وضعیت قراردادها هم در لیگ وزنه برداری هیچ وقت چندان تعریفی نداشته است.  در شرایطی که در لیگ فوتبال، والیبال و بسکتبال  قراردادهای میلیاردی با بازیکنان بسته می شود، در لیگ وزنه برداری  و در بهترین حالت  سهراب مرادی  و کیانوش رستمی با توجه به طلای المپیک با ۱۵۰ میلیون تومان بیشترین مبلغ قرارداد را در میان وزنه برداران داشتند.

اکنون هم برای امسال ماجرا جالب تر  شده چرا که دو باشگاه ملی حفاری و ذوب آهن تصمیم ندارند در لیگ برتر شرکت کنند و این یعنی بیرون ماندن خیلی از وزنه برداران.

البته گفته می شود پیام نور قصد ورود به لیگ را دارد اما مگر این تیم چند وزنه بردار را می تواند حمایت کند؟ با این شرایط تکلیف بقیه وزنه برداران که تنها منبع درآمدشان از لیگ است چه می شود؟ از طرفی در سالهای گذشته هم شاهد بودیم چنین تیم هایی برای یک فصل تیم داری می کردند و فصل بعد دیگر خبری از آنها نمی‌شد بنابراین فدراسیون باید بپذیرد حضور مقطعی این تیم ها واقعا دردی را دوا نمی کند بلکه لیگ برتر وزنه‌برداری نیاز به یک درمان ریشه ای دارد تا سرو سامان بگیرد.

در به وجود آمدن این شرایط یکی از سوالاتی که در مورد وزارت ورزش وجود دارد این است که چرا وقتی بودجه باشگاه های بزرگی چون پرسپولیس و استقلال را می پردازد، آنها را موظف نمی کند در رشته های المپیکی مدال آور هم تیمداری کنند تا لیگ های دیگر هم رونق بگیرند. به هر حال نام این دو باشگاه سبب جذب اسپانسر می‌شود  و  تیم داری در  رشته ای  مانند وزنه برداری قطعا مثل فوتبال خرج روی دست باشگاه ها نخواهد گذاشت. بنابراین واقعا جای سوال دارد چرا وزارت ورزش خود به این مسئله ورود پیدا نمی کند تا در رشته های دیگر هم لیگ با کیفیتی داشته باشیم.

البته فدراسیون هم در این مدتی که بر سر کار بوده در بهبود وضعیت لیگ ناکام مانده است. یکی از بزرگترین ضعف های فدراسیون وزنه برداری ناتوانی در جذب اسپانسر و حضور باشگاههای بزرگ در لیگ برتر بوده است. اینکه قهرمانان المپیک، جهان و آسیا بدون تیم باقی بمانند برای رشته ای مانند وزنه برداری اصلا وجهه خوبی ندارد از طرفی این موضوع بدون شک بی انگیزگی خیلی وزنه برداران را که تازه قدم در این مسیر گذاشته اند را به دنبال خواهد داشت.

لیگ برتر در بین بسیاری از هیاهوهای وزنه برداری ایران مهجور مانده که نیاز  به ترمیم جدی دارد در غیر این صورت باید شاهد کنار رفتن خیلی از وزنه برداران باشیم چراکه تنها منبع درآمد اندکشان هم که از بین برود دیگر انگیزه ای برای ادامه کار ندارند و این یعنی از بین رفتن سرمایه ها و پشتوانه ها.