«پیرمحمد ملازهی» تحلیلگر مسائل شبه‌قاره در تحلیل ابعاد مختلف نشست صلح کابل در گفت‌وگو با ایلنا اظهار داشت: حقیقت این است که در مورد کنفرانس صلح کابل دیدگاه‌های متفاوتی وجود دارد؛ اما اگر بخواهیم به صورت واقع بینانه به این موضوع نگاه کنیم باید ببینیم که هدف از برگزاری این کنفرانس چه بوده و چگونه باید این کنفرانس را ارزیابی کرد؟
در این راستا باید بدانیم که تاکنون بیش از ۴۰ نشست در خصوص صلح افغانستان در اسلام آباد، مسکو و حتی پکن برگزار شد اما خروجی آن مناسب و راهگشا نبود و نتوانست صلح و ثبات جدی برای افغانستان به ارمغان بیاورد. از این رو نمی‌توانیم بگوییم که در نشست کابل که مقام‌های درجه دوم و سوم کشورها در آن حضور داشتند، خروجی خاصی را شاهد بوده‌ایم.
وی ادامه داد: عمده دلایل به نتیجه نرسیدن کنفرانس‌های صلح افغانستان حول سه محور و به عبارت دیگر حول سه سطح تنش از می‌گردد: نخست سطح داخلی است؛ به گونه‌ای که مباحث امنیتی باعث شده در روزهای اخیر علاوه بر انواع انفجارها شاهد برگزاری راهپیمایی‌های مردمی در اعتراض به دولت وحدت ملی کابل باشیم و کار تا جایی پیش رفت که شهروندان افغان خواستار کناره‌گیری عبدالله عبدالله و اشرف غنی شده‌اند.
در نگاه دیگر باید بدانیم که در نشست صلح کابل، وزیر خارجه افغانستان که خود میزبان نشست بود، در این کنفرانس حضور نداشت و این نشانگر به وجود آمدن شکاف جدی در بدنه دولت وحدت ملی افغانستان است. از این نظر پرسشی که به وجود می آید این است که چگونه می توان در چنین وضعیتی به دنبال برقراری صلح پایدار افغانستان بود؟
در سطح دوم که سطح منطقه‌ای خواهد بود، عربستان سعودی، پاکستان و سایر کشورها دچار تضاد منافع با افغانستان شده‌اند و تا زمانی که نتوانند به یک نتیجه مشخصی برسند نمی‌توان انتظار داشت که صلح پایدار در این کشور به وجود بیاید. محور سوم سطح بین‌المللی است؛ در سطح بین‌المللی، مناسباتی که بر مسائل افغانستان تمرکز دارد، شاهد عدم همگرایی میان بازیگران خارجی در پرونده افغانستان است.
به گونه‌ای که روسیه و آمریکا هر کدام به صورت جداگانه در این کشور عمل می‌کنند و این موضوع باعث می‌شود که استقرار صلح پایدار در افغانستان اجرایی نشود.
این کارشناس مسائل آسیای میانه در پاسخ به این پرسش که آیا صلح دولت افغانستان و حکمتیار توانسته است موجب نمایان شدن امنیت پادار شود یا خیر، گفت: صلح حکمتیار با دولت وحدت ملی افغانستان نتوانسته است آن‌گونه که کارشناسان و صاحب‌نظران انتظار داشتند امنیت پایدار را برای افغانستان به ارمغان بیاورد. چراکه حکمتیار برای شخص خود و جریان منتسب به وی وارد کابل شد.
از سوی دیگر سن وی بالا رفته و همچنین حزب اسلامی همانند اوایل ورود شوروی به خاک افغانستان دارای اقتدار و نفوذ نیست. لذا در این بین شاهد بودیم که برخی از افراد حزب اسلامی حکمتیار در ماه‌های گذشته به سمت داعش و طالبان گرایش پیدا کرده‌اند و تجمیع این موضوع‌ها نتوانسته در عرصه امنیتی افغانستان مقبول واقع شود.
وی در پایان خاطرنشان کرد: موضوع دیگر این است که یکی از درخواست‌های حکمتیار استخدام هزار تا سه هزار نفر از اعضای حزب وی در بدنه نظامی و امنیتی افغانستان بوده است؛ از این جهت خطری که دولت حاکم بر کابل را تهدید می‌کند، این است که در حالت فعلی و با ورود حکمتیار به پایتخت افغانستان مشخص نیست که سلاح‌ها و حتی نیروهای عملیاتی حزب اسلامی حکمتیار در کجا قرار دارند. لذا نمی‌توانیم به صورت قطعی بگوییم که صلح با حکمتیار توانسته موجب افزایش ضریب امنیت افغانستان و حتی به نتیجه رسیدن صلح یکپارچه در این کشور شود.
- 17
- 3
