پس از عصر ماشین های دودی، خودروهای آینده چه گونه خواهند بود؟

 در واقع کار ولوو یک انقلاب علیه تاریخ صنعت خودرو بود. اگر تسلا نخستین تقه را بر درب فولادین صنعت خودروهای درون‌سوز زد، اعلامیه ماه پیش ولوو در خصوص پایان دادن به تولید موتورهای درون‌سوز صرف تا سال ۲۰۱۹  در حکم بیانیه‌ای درباره مرگ خودروسازی سنتی بود. 

کار ولوو از یک سو شبیه عملی بود که چالرز جنکز تاریخ نگار و منتقد معماری در سال ۱۹۷۷ انجام داد و با چاپ کتابی به نام زبان معماری پست مدرن، تاریخ دقیق مرگ معماری مدرن را ۱۵ ژوئیه ۱۹۷۲، ساعت ۲۳/۳ بعدازظهر اعلام کرد. جنکز آنجا با انهدام مجموعه آپارتمانهای مسکونی پروت ایگو در شهر سنت لوییس آمریکا توسط دینامیت عملی چنین انقلابی را رقم زد و ولوو نیز حالا با این بیانیه ضربه بزرگی به ۱۳۰ سال صنعت خودروسازی زد.

به گزارش فرادید، همه‌چیز شاید با تویوتا پریوس شروع شد. خودرویی کم مصرف با ظاهری نامتعارف که علاوه بر موتور بنزین‌سوز، از  چند باطری و نیروی الکتریکی برای طی مسیر کمک می‌گرفت و در طول یک دهه به الگویی از زندگی سبز و تولید صنعتی آمیخته به حفظ محیط زیست انجامید که بسیاری از شرکت‌های هم‌رده را وادار به تقلید کرد. 

این پروسه گرچه خیلی سریع پیش نرفت اما حالا به آستانه یک انقلاب بزرگ رسیده و تسلا خودروساز نوظهور آمریکایی کاری کرده که دیگر کسی وقعی به موتورهای بنزینی کم‌مصرف و خوش‌صدا نمی‌گذارد. قضیه کاملا جدی است و ناقوس مرگ خودروهای درون‌سوز ابتدا با نزول شدید فروش خودروهای دیزلی و سپس با اقبال بالا به محصولات الکتریکی تقویت شده است چرا که سطح قیمت این نوع خودروها با سرمایه‌گذاری‌های جدید در تولید باطری‌های پیشرفته به شدت کاهش یافته است.

حالا به شکل جالبی یک موج بزرگ راه افتاده و شرکت‌های کوچک استارت‌آپی جدید دست به تولید خودروهایی بسیار زیبا و متفاوت با قلب تپنده الکتریکی زده‌اند. از فیسکر و لسه و فارادی فیچر تا بی.وای.دی و لینک‌اند کو، همه از جمله شرکت‌هایی هستند که به تازگی توانسته‌اند خودروهایی الکتریکی و مجلل با برد بالای ۳۰۰ کیلومتر بسازند که قیمتی هم رده محصولات بنزین سوز دارند. با این رویه چند اتفاق کلی برای صنعت خودرو می‌افتد که تاثیر شدیدی بر چرخه تجاری مالی این صنعت بزرگ می‌گذارد. 

نخست اینکه نقش فلزات عمده مثل آهن و آلومینیوم در صنعت خودو کم‌کم رنگ می‌بازد و پلاستیک نقش بیشتری در چرخه این صنعت ایفا می‌کند. دوم اینکه چیپ‌های الکتریکی و مدارهای پیشرفته جای پیچ، مهره و چرخ‌دنده‌ها را می‌گیرند. سوم اینکه صنایع تولید شارژر، نرم افزارها و تکنولوژی‌های وابسته به هوش مصنوعی برای این خودروها به شدت گسترش می‌یابد و چهارمین مورد هم به جایگاه‌های سوخت برمی‌گردد که کم‌کم از خیابان‌های شهر رخت می‌بندند.

 در عین حال ظاهر خودروها هم با توجه به نبود موتور، گیربکس و تفاوت ذاتی در شیوه مهندسی تغییر کرده و آینه‌های بغل و داخل، کاپوت جلو، داشبورد، کنسول مرکزی و فرمان احتمالا از خودروها حذف می‌شوند. رجوع به نگاه آینده‌نگرانه خودروسازان بزرگ در زمینه ساخت خودروهای الکتریکی را می‌توان گواهی براین ادعا دانست جایی که هوندا با مدل نیو، تویوتا با مدل آی راد، فولکس‌واگن با مدل نیلز و رنو با خودروی تویزی، گونه‌ای جدید از حمل و نقل شهری را پایه‌گذاری کرده‌اند. این روند گرچه فعلا کم‌رمق است اما نخستین گام‌های آغازین آن برداشته شده و روز گذشته با اعلامیه ولوو وارد دور جدید شد.

در عین حال به نظر می رسد چارچوب مالکیت خودرو نیز تغییر کرده و شرایط خرید و فروش به سمتی خواهد رفت که عمده تقاضا به سمت کرایه اتومبیل و اشتراک گذاری خودروها حرکت می کند. با این توصیف کاهش حجم بدنه خودروها در کنار کاهش تعداد صندلی ها و گنجایش خودرو به سازندگان این امکان را می دهد تا محصولاتی کوچک و پاک را روانه بازارهای جهانی کنند.