مروری بر تاریخچه تکنولوژی شارژ بی‌سیم

در چند سال اخیر، یکی از مباحثی که در دنیای تکنولوژی به کرات تکرار شده، موضوع کنار رفتن سیم‌ها و سیطره‌ی کامل انتقال داده و برق به‌صورت بی‌سیم است. به همین خاطر تصمیم گرفتیم که به‌طور خلاصه و مفید به تاریخچه تکنولوژی شارژ بی سیم بپردازیم.

گاهی اوقات از این تکنولوژی تحت عنوان «شارژ القایی» (inductive charging) یاد می‌شود زیرا از طریق القا، برق منتقل می‌شود. این تکنولوژی اصلاً جدید نیست و سابقه‌ی آن به برج تسلا برمی‌گردد که در سال ۱۹۰۱ ساخته شد و تسلا معتقد بود که انتقال بی‌سیم برق آینده را شکل خواهد داد. بعد از دهه‌ها تلاش زیاد، بالاخره این فناوری به گجت‌های مصرفی راه پیدا کرد.

در نمایشگاه CES سال ۲۰۰۷، کمپانی Visteon که به ساخت وسایل جانبی اتومبیل‌ها شهرت دارد، شارژر بی‌سیمی را تولید کرد که در جا لیوانی خودرو قرار می‌گرفت و کاربران با استفاده از آن می‌توانستند مواردی مانند گوشی‌ها، MP3 پلیرها، دوربین‌ها و دیگر موارد را شارژ کنند.

دو سال بعد در نمایشگاه CES، گوشی Palm Pre معرفی شد که از بین نوآوری‌های این گوشی، می‌توانیم به پشتیبانی آن از فناوری شارژ بی سیم اشاره کنیم. این کار، سرعت روند وقایع مربوط به این تکنولوژی را افزایش داد.

گروهی از کمپانی‌ها با همکاری یکدیگر، «کنسرسیوم شارژ بی‌سیم» (WPC) را تشکیل دادند و مدتی بعد، اولین نسخه از استاندارد Qi که به‌صورت «چی» تلفظ می‌شود، متولد شد. اولین گوشی‌هایی که از این استاندارد شارژ بی سیم پشتیبانی می‌کردند، دو گوشی از نوکیا-لومیا ۹۲۰ و لومیا ۸۲۰-و یک گوشی ساخت ال‌جی-نکسوس ۴-بود. هر سه این گوشی‌ها در اواخر سال ۲۰۱۲ عرضه شدند.

دیگر شرکت‌های سازنده مانند سامسونگ، موتورولا،HTC و سونی به بهره‌گیری از این استاندارد روی آوردند. اما زمانی که رقابت بر سر یک استاندارد بالا گرفت، اتحادیه Power Matters ‪(PMA)‬ شکل گرفت و یک دودستگی جالب پدید آمد.

استاندارد WPC از پشتیبانی سازنده‌های گوشی‌ها بهره می‌برد و شارژرهای مبتنی بر استاندارد PMA توسط شرکت‌های بزرگی مانند استارباکس و مک‌دونالد استفاده می‌شد. به همین خاطر، مشکل مرغ و تخم‌مرغ پدید آمد. افراد گوشی‌هایی را می‌خریدند که از استاندارد شارژ بی سیم Qi پشتیبانی می‌کرد اما وقتی مثلاً برای نوشیدن قهوه به یکی از کافی‌شاپ‌های استارباکس مراجعه می‌کردند، نمی‌توانستند از این مشخصه‌ی گوشی خود استفاده کنند.

در همان سال ۲۰۱۲، سازمان جدیدی تحت عنوان (Alliance for Wireless Power A4WP) به وجود آمد که این کلاف را سردرگم‌تر کرد. این استاندارد برای شارژ بی سیم تکنولوژی‌ای تحت عنوان «رزنس» (Rezence) را پیشنهاد داد که مورد توجه شرکت‌هایی مانند کوالکام، برادکام، سامسونگ و اینتل قرار گرفت.

هرچند سامسونگ هیچ‌وقت گوشی هوشمندی که از تکنولوژی رزنس پشتیبانی کند را عرضه نکرد، ولی گوشی‌هایی مانند گلکسی اس ۶ و اس ۶ اج، از دو استاندارد Qi و PMA پشتیبانی می‌کردند. گوشی بلک‌بری Priv هم این‌گونه بود. در هر حال، چند سال بعد در سال ۲۰۱۵، سازمان‌های PMA و A4WP با یکدیگر ادغام شدند و سازمان AirFuel Alliance متولد شد. تکنولوژی رزنس با وجود اینکه بر روی کاغذ برتری‌های محسوسی نسبت به استاندارد Qi داشت، ولی هیچ‌وقت آن‌چنان که بایدوشاید مورد استقبال شرکت‌ها قرار نگرفت.

با وجود قابلیت‌های جذاب‌تر، تکنولوژی رزنس در مقایسه با استاندارد Qi، بهره‌وری کمتری داشت و نیازمند استفاده از سیم‌پیچ‌های بزرگ‌تری بود. با توجه به اینکه سازندگان گوشی‌ها همواره به دنبال کاهش اندازه قطعات درونی این گجت‌ها هستند، این یک موضوع مشکل‌زا برای شرکت‌های سازنده بود. البته مورد نخست یعنی بهره‌وری کمتر به نظر می‌رسد که حل شده بود زیرا در سال ۲۰۱۴، سازمان A4WP اعلام کرد که این استاندارد از شارژ ۵۰ واتی هم پشتیبانی می‌کند.

به هر حال، روزبه‌روز تعداد بیشتری از گوشی‌ها و لوازم جانبی (مانند هدفون‌ها و ساعت‌های هوشمند) به استاندارد شارژ بی سیم Qi روی آوردند و این استاندارد خیلی زود دیگر رقبا را کنار زد. تکنولوژی رزنس هم اگرچه در بین گوشی‌های هوشمند دیگر دیده نمی‌شود، ولی در تعدادی از صنایع همچنان مورد استفاده قرار می‌گیرد.