با گرانترین پردیس‌های دانشگاهی ایران آشنا شوید

این روزها که زمان ثبت‌نام دانشجویان جدیدالورود در مقاطع مختلف کارشناسی، کارشناسی ارشد و دکتری است، شاید پرداختن به شهریه پردیس‌های خودگردان دانشگاه‌های دولتی جالب باشد. بسیاری از دانشگاه‌های دولتی از طریق پردیس‌های وابسته به خود، دانشجویان شهریه‌پرداز جذب می‌کنند.

اطلاعات مندرج از شهریه‌ها نشان می‌دهد که هزینه هر ترم دوره کارشناسی ارشد در این دانشگاه‌ها بیش از ۷ میلیون تومان و هزینه هر ترم دوره دکتری بیش از ۱۰ میلیون تومان است. یعنی فارغ‌التحصیلی در دوره کارشناسی ارشد حداقل ۳۰ میلیون تومان و دوره دکتری حداقل ۷۰ میلیون آب می‌خورد. این درحالی است که این دانشگاه‌ها نام دولتی را یدک می‌کشند و از بودجه‌های دولتی استفاده می‌کنند و باید به سمت دانشگاه‌های نسل سوم یعنی دانشگاه‌های کارآفرین بروند نه اینکه به فکر کسب درآمد از شهریه دانشجویان داخلی باشند.

این درحالی است که نفس ایجاد این پردیس‌ها برای جذب دانشجویان بین‌المللی بوده است؛ اما بعد از گذشت مدتی چون نتوانستند به این مأموریت دست یابند، عنوان خودگردان را یدک کشیدند تا از این طریق بتوانند دانشجوی ایرانی را جذب و هزینه‌های گزافی را دریافت کنند.

دانشگاه علامه طباطبایی

شهریه‌ پردیس خودگردان دانشگاه‌ علامه طباطبایی در مقطع کارشناسی ارشد از ۲۰ تا ۲۳ میلیون تومان در کل دوره و در مقطع دکتری از ۷۲ میلیون تومان تا ۷۷ میلیون تومان در کل دوره است.

دانشگاه امیرکبیر

بررسی شهریه‌های پردیس خودگردان دانشگاه امیرکبیر نشان می‌دهد که این پردیس جزء گرانترین پردیس‌هاست. شهریه ثابت این پردیس کمی پایین‌تر از سایر پردیس‌هاست؛ اما هزینه واحدها گرانتر از بقیه دانشگاه‌هاست. شهریه ثابت دوره کارشناسی پردیس خودگردان دانشگاه امیرکبیر ۳۸ میلیون ریال، شهریه متغیر به ازای هر واحد درسی ۳ میلیون و ۷۵۰ هزار ریال، شهریه متغیر به ازای دروس عملی ۸ میلیون ریال، دروس پایه ۳ میلیون ریال و دروس عمومی ۲ میلیون و ۹۰۰ هزار ریال است.

شهریه ثابت دوره کارشناسی ارشد پردیس خودگردان دانشگاه امیرکبیر ۳۴ میلیون و ۶۵۰ هزار ریال و شهریه متغیر آن به ازای هر واحد ۶ میلیون و ۹۵۰ هزار ریال است.

همچنین شهریه ثابت دوره دکتری این دانشگاه ۶۱ میلیون و ۶۰۰ هزار ریال، شهریه متغیر ۱۰ میلیون و ۴۵۰ هزار ریال، شهریه امتحان جامع ۲۶ میلیون و ۴۰۰ هزار ریال و شهریه تصویب پروپوزال ۲۶ میلیون و ۴۰۰ هزار ریال است.

دانشگاه تهران

شهریه ثابت پردیس کیش دانشگاه تهران در مقطع کارشناسی از ۳۷ میلیون ریال تا ۴۶ میلیون ریال و شهریه متغیر آن از یک میلیون تا ۳ میلیون ریال در نظر گرفته شده است و در مقطع دکتری از ۸۷۵ میلیون ریال تا یک میلیارد ریال است.

دانشگاه صنعتی شریف

شهریه ثابت دانشجویان کارشناسی ارشد پردیس خودگردان دانشگاه صنعتی شریف نیز ۷۲ میلیون ریال و شهریه هر واحد نظری به ۴ میلیون ریال و هر واحد آزمایشگاهی به ۶ میلیون و ۹۲۶ ریال می‌رسد. در دوره دکتری این پردیس نیز شهریه ثابت ۸۵ میلیون ریال، شهریه متغیر ۶ میلیون تا ۱۳ میلیون ریال دریافت می‌شود. هزینه آزمون جامع نیز ۳۱ میلیون ریال است.

دانشگاه علم و صنعت

در دانشگاه علم و صنعت نیز شهریه ثابت پردیس خودگردان ۳۷ میلیون ریال و شهریه دروس نظری ۴ میلیون و ۵۰۰ هزار ریال، دروس عملی ۵ میلیون و ۵۰۰ هزار ریال، سمینار و پایان‌نامه ۷ میلیون ریال است. شهریه ثابت دوره دکتری ۸۱ میلیون ریال و دروس نظری ۴ میلیون و پانصد هزار ریال، دروس عملی ۵ میلیون و ۵۰۰ هزار و سمینار و پایان‌نامه ۱۰ میلیون ریال است.

دانشگاه شهید بهشتی

دانشگاه شهید بهشتی نیز از دانشجویان پردیس خودگردان در مقطع کارشناسی با ۱۸ واحد دروس نظری ۷۳ تا ۸۲ میلیون ریال،‌ در دوره کارشناسی ارشد تا ۹ واحد نظری ۷۰ میلیون ریال تا ۷۸ میلیون ریال و در مقطع دکتری با ۶ واحد نظری ۹۴ میلیون تا ۱۱ میلیون ریال دریافت می‌کند.

به نقل از آنا؛ با حساب سرانگشتی می‌توان دریافت که دانشگاه‌های دولتی چه درآمد هنگفتی از پردیس‌های خود به دست می‌آورند. اکثر این دانشگاه‌ها از اعضای هیئت علمی خود برای تدریس در این پردیس‌ها استفاده می‌کنند که به‌ازای آن برای این استادان حق مأموریت لحاظ می‌شود. یعنی پردیس‌ها هزینه جداگانه‌‌ای برای تأمین هزینه استادان پرداخت نمی‌کنند، کلاس‌ها معمولاً در ساختمان‌های متعلق به دانشگاه برگزار می‌شود و این یعنی عملاً پردیس‌ها هزینه‌های گزافی نسبت به درآمدی که دارند پرداخت نمی‌کنند. از طرفی در برخی از دانشگاه‌ها بسیاری از دانشجویان پردیس در کنار دانشجویان دوره روزانه و نوبت دوم به تحصیل می‌پردازند.

همچنین این دانشگاه‌ها امکان انتقال به داخل دانشجویان ایرانی خارج از کشور را نیز فراهم کرده‌اند که با پرداخت هزینه پردیس خودگردان می‌توانند به این دانشگاه‌های دولتی منتقل و از امکانات آموزشی این دانشگاه‌ها برخوردار شوند.

به نظر می‌رسد این اقدام صرفاً به‌عنوان راهی برای درآمدزایی دانشگاه‌های دولتی بوده و نه‌تنها چنین نگاهی به آن وجود دارد، در کنارش چوب حراجی بر کرسی‌های دانشگاه دولتی می‌زند که شاید دانش‌آموز یا دانشجویی مدت‌ها برای رسیدن به آن تلاش کند.