چند وقت پیش که رودروی کارلوس کی‌روش نشستیم و درباره تیم ملی امید برایمان حرف زد، نکات تازه‌ای دستگیرمان شد. او از فوتبال حرفه‌ای گفت، از اینکه برای موفقیت هر تیمی، ابتدا باید سیستم مشخص کرد، بعد کسی را آورد که بتواند در این سیستم کار کند و به موفقیت برسد.
او تاکید داشت در فوتبال ایران همه چیز برعکس است. ابتدا سرمربی را می‌آورند و بعد یک سیستم در قد و قواره او تعریف می کنند. حالا اگر به وضعیت تیم امید نگاه کنید دقیقا می‌بیند چنین اتفاقی افتاده است. بدون اینکه تیم امید سیستمی داشته باشد، کرانچار را آورده‌اند و برایش دستیار انتخاب می‌کنند! یعنی او علاقمند بود یک جا مشغول باشد و بیکار نباشد، حتی به قیمت اینکه برایش دستیار هم بیاورند.
اوضاع تیم امید آنقدر بلبشو و در هم ریخته است که به جای انتخاب افراد با توجه به توانایی فنی‌شان هنوز درگیر قرمز و آبی هستند. می‌گویند نکند فلانی را بیاوریم و استقلالی‌ها ناراحت شوند پس برویم یک استقلالی هم بیاوریم تا توازن رعایت شود! یعنی اصلا برایشان انتخاب آدم‌ها با توجه به سابقه فنی و توانایی‌شان اهمیتی ندارد. اصلا کجای دنیا یک مربی خارجی قبول می‌کند برایش دستیار بیاورند؟
کرانچار در واقع تن به کاری داده که مبتدی‌ترین مربیان هم به آن تن نمی‌دهند. با این وضع واقعا چه امیدی به موفقیت تیم ملی امید است؟ آیا تاج و اعضای هیات رئیسه فدراسیون فوتبال این شرایط را نمی‌بینند و اصلا قدرت تحلیل ندارند؟ تیمی که سرمربی اش فقط برای اینکه بیکار نباشد، می‌پذیرد بیاید و دستیارانش را برایش انتخاب کنند و قطعا ۱۰ امتیاز دیگر هم داده، چطور می‌تواند قدرت کنترل همه چیز را داشته باشد؟ این وسط فقط برای تیم ملی امید حسرت می‌خوریم، برای جوانانی که قرار است آینده فوتبال ایران باشند. فقط آنها هستند که این وسط قربانی تصمیمات مدیریتی غلط می‌شوند.
سعید اکبری
- 12
- 3
