به گزارش برترین‌ها، این یک تلویزیون سیاه و سفید مدل KVN-۴۹ است که در دهه ۱۹۵۰ در شوروی تولید شده و اولین تلویزیون این کشور است که به تولید انبوه رسیده است. در حدود ۱۰ سال، بیش از ۲.۵ میلیون دستگاه از این مدل در این کشور فروخته شد.
یک ویژگی جالب تلویزیون KVN-۴۹ لنز بزرگنمایی بود که مقابل صفحه نمایش وصل شده بود. این لنز پلاستیکی با مایع شفافی مثل آب مقطر یا گلیسرول پر شده بود. بدیهی است که هدف این لنز بزرگ کردن صفحه نمایش بوده است؛ یک راه حل خام و به صرفه برای رفع محدودیت‌های آن زمان.
مردم شوروی عاشق تلویزیون بودند، اما پول کافی برای خریدن تلویزیون‌های بزرگ نداشتند. یک دستگاه تلویزیون در دهه ۱۹۵۰ و ۶۰ بین ۸۵۰ تا ۲۶۰۰ روبل بود که چند برابر حقوق ماهیانه افراد متخصص بود و معمولا یک خانواده می‌توانست تلویزیونی با صفحه نمایشی به اندازه یک کارت پستال بخرد. تولیدکننده‌ها یک لنز بزرگ‌کننده به صفحه نمایش وصل می‌کردند تا تصاویر را بزرگ کنند و تجربه بهتری از تماشای تلویزیون ارائه دهد. خانواده‌های شوروی با این پول می‌توانستند لوازم خانگی دیگری بخرند که زندگیشان را بهتر کند، مثل جاروبرقی یا یخچال یا هر دو. با این حال، میلیون‌ها مشتری بدون توجه به سطح درآمد، تحصیلات و شغلشان، تلویزیون را با وجود قیمت بالا، محدودیت و کیفیت پایین برنامه‌ها در آن زمان انتخاب می‌کردند.
تلویزیون اولین بار در سال ۱۹۳۴ به شوروی آمد. اولین دستگاه‌های تلویزیون صفحه نمایش‌های کوچکی داشتند که تنها ۱۰ سانتیمتر قطر داشت و وضوح تصویر آن‌ها حدود ۳۰ بود. پخش برنامه‌های تلویزیونی منظم از سال ۱۹۳۸ آغاز شد، اما فقط دو شهر بزرگ مسکو و سنت پتزربورگ را پوشش می‌داد.
بازار بعد از پایان جنگ جهانی دوم به سرعت رشد کرد و در دهه ۱۹۵۰ به اوج خود رسید. وجود تلویزیون در کشور فقیری مثل شوروی باعث شگفتی خارجی‌هایی می‌شد که بعد از مرگ استالین از این کشور بازدید می‌کردند. خبرنگار آمریکایی، مارگارت هیگینز، گزارش داد که آنتن‌های تلویزیون را بالای خانه‌های چوبی و مخروبه حومه مسکو می‌توان دید. با این حال، هر دو خانواده که در یک فضای کوچک چپیده بودند یک تلویزیون داشتند. در سال ۱۹۵۵ حدود یک میلیون نفر در شوروی و به ویژه مسکو تلویزیون داشتند. تا سال ۱۹۶۰، این تعداد به حدود ۵ میلیون رسید و سپس تا سال ۱۹۶۳ دوبرابر شد و به بیش از ۱۰ میلیون رسید. تا آخر این دهه حدود ۲۵ میلیون خانه در شوروی تلویزیون داشتند.
دولت از هیچ هزینه‌ای برای توسعه برنامه‌های تلویزیونی دریغ نمی‌کرد، با اینکه کشور هنوز برای تامین نیاز‌های اساسی خود: غذا، پوشاک و مسکن دچار مشکل بود. در سال ۱۹۶۰ که ساخت برج مخابراتی استانکینو در مسکو آغاز شد، حدود یک سوم از مزارع برق نداشتند و میلیون‌ها خانواده در خانه‌های اشتراکی کوچک زندگی می‌کردند. جالب است که تلویزیون هرگز یک کالای لوکس نبود. در دهه ۱۹۵۰ و ۶۰، کارخانه‌ها تلاش می‌کردند خودشان را با تقاضای زیاد تلویزیون همگام کنند. فروشگاه‌ها لیستی از تلویزیون‌های پیش خرید داشتند و برخی مشتریان ۱۰ ماه صبر می‌کردند تا تلویزیون به خانه‌هایشان برسد. شاید به خاطر این تقاضای بالا و شاید به خاطر تکنولوژی ضعیف، بسیاری از تلویزیون‌های شوروی در شش ماه اول حداقل یک بار خراب می‌شدند.
از همه بدتر، برخی تلویزیون‌ها، به خصوص تلویزیون‌های رنگی که بعد‌ها آمدند، منفجر می‌شدند و خانه‌ها آتش می‌گرفتند. در سال ۱۹۸۰، حدود ۲.۲۶ میلیون دستگاه تلویزیون تولید شد و ۲۱۲۶ آتش سوزی گزارش شد. پنج سال بعد، تعداد آتش سوزی‌های ناشی از تلویزیون به ۵۴۹۰ از ۴.۲ میلیون تلویزیون تولیدی رسید. مردم کشته می‌شدند و ساختمان‌ها می‌سوختند. وقتی تلویزیون‌ها خراب می‌شدند کنار گذشته می‌شدند، چون قطعات آن هیچ جا پیدا نمی‌شد. حتی اگر تلویزیون کار هم می‌کرد، چیز زیادی برای تماشا وجود نداشت. تلویزیون مسکو، پیشرفته‌ترین ایستگاه کشور، فقط ۴ ساعت در روز برنامه پخش می‌کرد. اما به مرور زمان بهتر شد و تعداد شبکه‌ها هم بیشتر شد و از ۹ کانال در سال ۱۹۵۵ به ۱۲۱ کانال در سال ۱۹۶۵ رسید.
- 9
- 3
