کاهش طول عمر بیماران مبتلا به «ایدز» نسبت به افراد معمولی

اچ آی وی در مدت تنها دو تا سه سال بعد از ابتلا تأثير «زودهنگام و قابل توجهی» بر پیری دارد.

براساس مطالعه ای جدید که بر ضرورت تشخیص زودهنگام ایدز تاکید می کند، اچ آی وی (HIV) در مدت تنها دو تا سه سال بعد از ابتلا، تاثیر «زودهنگام و قابل توجهی» بر پیری دارد.

در پژوهشی که ماه گذشته در نشریه آی ساینس (iScience) منتشر شد، آمده است که این بیماری ویروسی تغییرات زیست شناختی مرتبط با پیری طبیعی را در بدن تسریع می کند و شاید به سرعت حدود ۵ سال از طول عمر فرد مبتلا نسبت به فرد غیرمبتلا بکاهد.

الیزابت کراب برین، نویسنده اصلی این مطالعه از دانشگاه کالیفرنیا لس آنجلس (یوسی ال ای)، در بیانیه ای گفت: «کار ما نشان می دهد که این ویروس، حتی در ماهها و سال های اولین زندگی با اچ آی وی ، روند پیری شتابنده ای را در سطح دی ان اِی جاری می کند.»

دکتر کراب برین گفت: «این مطالعه تاکید می کند تشخیص زودهنگام اچ آی وی و آگاهی از مشکلات مرتبط با افزایش سن و در مرحله نخست ارزش پیشگیری از ابتلا اچ آی وی چقدر مهم است.»

دانشمندان در این مطالعه نمونه خون ذخیره شده ۱۰۲ شرکت کننده مرد را که شش ماه یا کمتر قبل از آلوده شدن به اچ آی وی و دوباره ۲ تا ۳ سال پس از ابتلا گرفته بودند، بررسی کردند.

این مردان در پژوهش مشترک چندمرکزی ایدز (Multicentre AIDS Cohort Study)، مطالعه ای که در سراسر کشور در حال انجام است و از سال ۱۹۸۴ آغاز شده شرکت کردند.

سپس پژوهشگران نتایج این آزمایش را با نمونه های مشابه از ۱۰۲ مرد غیرمبتلا و هم سن که در یک دوره زمانی مشابه گرفته بودند، مقایسه کردند.

این تجزیه و تحلیل به بررسی چگونگی تأثير اچ آی وی بر فرآیندی در سلول ها به نام متیل دار کردن اپی ژنتیکی دی ان اِی می پردازد که ژن ها را در جریان تغییرات بیولوژیکی طبیعی خود روشن یا خاموش می کند.

سلول ها بطور طبیعی این تغییر فعالیت ژن را در واکنش به تاثیر محیط، رفتار افراد یا سایر عوامل خارجی مثل بیماری که بر نحوه رفتار ژن ها تاثیر می گذارد، ایجاد می کنند.

در این مطالعه به طور خاص پنج اندازه گیری اپی ژنتیکی پیری بررسی شد که در مطالعه های قبلی درباره آنها توضیح داده شده بود.

چهار مورد از این تغییرات به نام «ساعت ها» ی اپی ژنتیکی شناخته میشوند و در هرکدام از آن ها از رویکردی کمی متفاوت برای تخمین شتاب سن بیولوژیکی نسبت به سن تقویمی استفاده می شود.

دانشمندان توضیح دادند که اندازه‌گیری پنجم، به بررسی طول تلومرها می پردازد که انتهای کلاهک مانند محافظ کروموزوم ها هستند.

می دانیم که تلومرها با افزایش سن و با تقسیم سلولی به تدریج کوتاه تر میشوند تا جایی که که دیگر امکان تقسیمشان وجود ندارد.

پژوهشگران در هریک از چهار اندازه گیری ساعت اپی ژنتیک «شتاب سنی قابل توجهی » یافتند که بین ۱.۹ تا ۴.۸ سال متغیر بود.

آن ها همچنین روی کوتاه شدن تلومر در دوره ای که درست پیش از ابتلا شروع می شود و تا دو یا سه سال بعد از آن به پایان میرسد، در نبود درمان ضد ویروسی بسیار فعال، مطالعه کردند.

اما شتاب سنی مشابهی در بازه زمانی مشابه در شرکت کنندگان غیرمبتلا مشاهده نکردند.

آن ها در این مطالعه ذکر کردند: «این مشاهدات طولی به وضوح تاثیر زودهنگام و مهم ابتلا به اچ آی وی را بر روند پیری اپی ژنتیکی نشان می دهد و نقش خود اچ آی وی را در شروع زودهنگام پیری بالینی مشخص می کند.»

به گفته پژوهشگران، تا به حال چنین مقایسه ای بین افراد مبتلا و غیرمبتلا انجام نشده است.

آن ها افزودند:« مطالعه ای که در این جا گزارش شده است بزرگترین و نخستین مطالعه مطابقت داده شده با کنترل های غیرآلوده به اچ آی وی است، که افراد را در درازمدت در دوره ابتلا به اچ آی وی دنبال می کند و تغییرات اپی ژنتیکی مطابق با پیری زیست شناختی شتابنده را آشکار می سازد.»

بث جیمیسون، از نویسندگان دیگر این مطالعه گفت: «دسترسی ما به نمونه های کمیاب و مشخص شده به ما امکان داد این مطالعه را به شکلی تنظیم کنیم که درباره نقش اچ آی وی در آشکارسازی علایم زیست شناختی پیری زودرس تردیدی باقی نگذارد.»

دانشمندان با استناد به برخی محدودیت های این مطالعه گفتند که این پژوهش صرفا روی مردان انجام شده است و افزودند که نتایج آن امکان دارد درمورد زنان کاربرد نداشته باشد.

آن ها افزودند که تعداد شرکت کنندگان غیرسفیدپوست کم بود و تعداد نمونه مورد مطالعه برای بررسی آثار بعدی درمان ضدویروسی بسیار فعال ارائه شده برای بیماری اچ آی وی ، یا پیش بینی نتایج بالینی کافی نبود.

به گفته پژوهشگران، یکی دیگر از اشکال های این مطالعه این است که هنوز درباره ماهیت پیری طبیعی یا تعریف آن اتفاق نظری وجود ندارد.

دکتر جیمسون ادامه داد: «هدف بلندمدتمان این است که مشخص کنیم آیا می توان با بهره گیری از هریک از این نشانه ها پیش بینی کنیم فردی در معرض خطر شتابنده با پیامدهای بیماری مرتبط با افزایش سن قرار دارد یا نه، بنابراین اهداف جدیدی برای مداخله های درمانی را مد نظر داریم.»