روشی جدید برای درمان عفونت‌های پوست و ترمیم زخم کشف شد

پژوهشگران کانادایی موفق شده اند روش جدیدی را برای درمان عفونت های باکتریایی پوست و ترمیم زخم کشف کنند.

به گزارش ایسنا به نقل از وب سایت رسمی "دانشگاه کلگری" (UCalgary)، پژوهشگران کانادایی، روش جدیدی را برای درمان عفونت های باکتریایی پوست ابداع کرده اند.

دکتر "راشل کراتوفیل" (Rachel Kratofil)، پژوهشگر ارشد این پروژه گفت:اگرچه انتقال دادن پژوهش ما از آزمایشگاه به مرحله بالینی نیازمند آزمایش های بیشتر روی مدل هایی است که به بیماری انسان نزدیک تر هستند اما جالب است که ما به یک کشف اساسی دست یافته ایم که می تواند درمان عفونت ها و ترمیم بافت ها را در انسان بهبود ببخشد؛ به ویژه عفونت هایی که درمان آن ها دشوار است.

تصور سنتی پژوهشگران این بود که هم نوتروفیل ها و هم مونوسیت ها برای پاک کردن باکتری ها (Bacterium)از یک محل آلوده روی پوست به کار گرفته می شوند. وقتی این سلول ها به همکاري با یکدیگر می پردازند، بعنوان نخستین خط دفاعی سیستم ایمنی در بدن ما عمل می کنند.

این پژوهش جدید نشان می دهد که مونوسیت ها به تنهایی می توانند به بهبود سریع تر زخم ها کمک کنند. مونوسیت ها با تنظیم سطح لپتین و تنظیم رشد رگ های خونی طی روند ترمیم زخم، به روند بهبودی کمک می کنند. همچنین، آن ها به تولید هورمون گرلین می پردازند که به بهبود موثرتر زخم ها کمک می کند.

ارتباط هورمون های متابولیک و ترمیم بافت

گرلین هنگام گرسنگی توسط معده تولید می شود و لپتین پس از خوردن غذا و احساس سیری توسط سلول های چربی تولید می شود. تاثیر تعادل بین گرلین و لپتین مدت هاست که در متابولیسم و رژیم غذایی (diet)، امری حیاتی شناخته شده ولی دلیل ارتباط آن با مکانیسم های ایمنی و ترمیم بافت تاکنون شناخته نشده است.

کراتوفیل با استفاده از "میکروسکوپ اینتراویتال" (Intravital microscopy) که امکان بررسی سلول های زنده را فراهم می کند، توانست واکنش ایمنی نسبت به باکتری "استافیلوکوکوس اورئوس" (S. aureus) را در یک مدل حیوانی زنده مورد بررسی قرار دهد.

استافیلوکوکوس اورئوس، میکروبی است که معمولاً روی پوست یا بینی یک بدن سالم یافت می شود. این باکتری میتواند یک کاتالیزور برای طیف گسترده ای از بیماری های مرتبط با عفونت های پوستی و بافتی مانند آبسه یا کورک باشد. در برخی موارد، باکتری ها میتوانند به عفونت های شدید مانند ذات الریه و التهاب درون شامه قلب منجر شوند که یک التهاب تهدیدکننده حیات در پوشش داخلی حفره ها و دریچه های قلب است.

بدن بعداز ابتلا به استافیلوکوکوس اورئوس، سلول های ایمنی سودمند شامل نوتروفیل ها و مونوسیت ها را به کار می گیرد. نوتروفیل ها، باکتری ها را پاکسازی می کنند؛ در حالی که مونوسیت ها به ترمیم بافت کمک می کنند. در غیاب مونوسیت ها، تولید لپتین افزایش می یابد که به رشد عروق خونی می انجامد. نتیجه این امر می تواند به تأخیر افتادن بهبودی و ایجاد اِسکار باشد. در مقابل، مونوسیت ها گرلین را در محل عفونت تولید می کنند که مانع رشد بیش از اندازه رگ های خونی ناشی از لپتین می شود و به ترمیم بافت کمک می کند.

کراتوفیل توضیح داد: این پژوهش از آن جهت حائز اهمیت است که تفکر کنونی را مبنی بر اینکه نوتروفیل ها و مونوسیت ها باکتری ها را پاک می کنند، به چالش می کشد. پژوهش ما، نقش مونوسیت ها را در ترمیم زخم ارتقا می دهد.

کراتوفیل و گروهش باور دارند که این پژوهش میتواند راه را برای معرفی هورمون های متابولیک در حوزه ایمنی شناسی و میکروبیولوژی هموار کند.

دکتر "پل کوبس" (Paul Kubes)، از پژوهشگران این پروژه گفت: دیدن واکنش گرلین و لپتین در سایر مدل های بیماری مانند سرطان (cancer) ، جالب خواهد بود و میتوان دید زمانی که یک شخص به چندین بیماری یا بیماری های همزمان مانند چاقی (Obesity) و دیابت مبتلا است، این فرآیندها چگونه تغییر می کنند.

گام بعدی پژوهشگران، درک بهتر عملکرد سلول های ایمنی مانند نوتروفیل ها طی روند عفونت است. آن ها بطور ویژه علاقمند هستند که بفهمند چگونه نوتروفیل ها از عفونت پاک میشوند و آیا نوتروفیل ها علاوه بر پاکسازی باکتری ها، عملکردهای متفاوتی نیز دارند یا خیر.

این پژوهش، در مجله "نیچر" (Nature) به چاپ رسید.