دانشمندان با دادن توانایی های مصنوعی جدید به باکتری ها موفق به ایجاد سلول های نیمه زنده یا به اصطلاح «سایبورگ» شده اند که میتوانند در جایی که باکتری های معمولی قادر به ادامه حیات نیستند، زنده بمانند.
به گزارش ایسنا به نقل از نیو اطلس، از زمانی که انسان یاد گرفت چگونه از مخمر استفاده کند ، دستکاری میکروب ها برای کارکردن به نفع ما به یکی از اجزای اصلی تمدن بشری طی هزاران سال گذشته تبدیل شده است.
اکنون دانشمندان در یک پیشرفت جدید،« سلول های سایبورگ» نیمه زنده ای ایجاد کرده اند که می توانند در محیط هایی که سلول های طبیعی نمی توانند زنده بمانند، به زندگی خود ادامه دهند.
منظور از بکار بردن واژه سایبورگ، ترکیب شدن یک موجود زنده با یک عامل مصنوعی یا دیجیتالی است.
این پژوهش جدید در حوزه زیست شناسی مصنوعی قرار می گیرد که اساساً به معنای به کارگیری اصول مهندسی برای سیستم ها و موجودات بیولوژیکی برای اعطای توانایی های جدید به آن ها است. این کار را می توان به چند روش مختلف انجام داد. به عنوان مثال سلول های زنده را می توان با مهندسی ژنتیکی برای تولید دارو، تجزیه پلاستیک یا حتی ذخیره داده ها مهندسی کرد یا دانشمندان میتوانند ارگانیسم های مصنوعی کاملاً جدیدی را از نو طراحی کنند.
ولی پژوهشگران دانشگاه UC Davis برای این مطالعه جدید، یک روش سوم را توسعه دادند که به نوعی ترکیبی از دو روش اول است. آن ها باکتری های موجود و زنده را گرفتند و بلوک های سازنده یک پلیمر مصنوعی را به آنها تزریق کردند. هنگامی که این سلول ها در معرض اشعه فرابنفش قرار گرفتند، پلیمر شروع به اتصال متقابل به هیدروژل کرد و به آنها پوسته محکم تری داد.
نتیجه نهایی چیزی شد که میتوان آن را «سلول سایبورگ» نامید. این باکتری ها هنوز هم می توانند اغلب فعالیت های بیولوژیکی خود را از جمله متابولیسم، حرکت در اطراف و تولید پروتئین انجام دهند، ولی دیگر نمی توانند تقسیم شوند و رشد کنند.
چیمنگ تان، نویسنده ارشد این مطالعه گفت: سلول های سایبورگ قابل برنامه ریزی هستند، تقسیم نمی شوند، فعالیت های سلولی ضروری را حفظ می کنند و توانایی های غیربومی به دست می آورند.
سلول های سایبورگ در آزمایش ها در شرایطی که معمولاً سلول های اصلاح نشده را می کُشد، از جمله قرار گرفتن در معرض هیدروژن پراکسید، آنتی بیوتیک ها و سطوح pH بالا، بسیار بهتر زنده ماندند.
پژوهشگران در آزمایش های دیگر، این سلول های سایبورگ را بهینه سازی کردند تا بتوانند به سلول های سرطانی رشد یافته در آزمایشگاه حمله کنند که نشان داد در نهایت میتوانند در تشخیص بیماری و ارائه دارو و درمان استفاده شوند.
این گروه تصمیم دارد به بررسی سلول های سایبورگ ادامه دهد تا راه هایی برای کنترل بهتر، آزمایش مواد پلیمری دیگر و کاربردهای بالقوه برای آن ها بیابد.
این پژوهش در مجله Advanced Science منتشر شده است.
- 14
- 1
