روزنامه جمهوری اسلامی نوشت: برخی فکر می‌کنند اگر به پنجره خانه بزرگان سنگ بزنند، بزرگ خواهند شد! می‌پندارند اگر پهلوانی را به هماوردی بخوانند و زبان به رجز باز کنند، در نگاه مردم، به همترازی پهلوان خواهند رسید. نمی‌دانند که چنین نمی‌شود.
اتهام زنی و حمله به چهره های سیاسی سالهاست که به یک آفت بزرگ در فضای سیاسی تبدیل شده است.
سنگ‌اندازهایی از این دست جز به تعریفِ "بچه شرور" در ذهن مردم تعریف نمی‌شوند. افراد "بی‌خودی" که کسی آنان را "خودی" حساب نمی‌کند حتی اگر به دست‌شان حریف را از میدان به در کند.
این‌گونه مدعیان در شمار حقیرترین افراداند و "لازم الترحم" اگرچه از اینان کم نداریم هرچند کم‌شان هم برای اخلاق جامعه و حرمت افراد، زیاد است. زیاد چون آسیب‌های زیاد ایجاد می‌کند. این افراد از بس پرگو هستند، بسیاری از مردم حرف‌هایشان را - کم یا زیاد - شنیده‌اند. به بافندگانی می‌مانند که از تارِ "رطب" و پودِ "یابس" می‌خواهند برای خود قالی پرنده ببافند اما سرانجام به جای پرواز، فرومی نشینند و به همان سرنوشتی دچار می‌شوند که با زدن سنگ برای بزرگان آرزو می‌کنند.
رفتارشان تله‌ای می‌شود که در آینده‌ای نه چندان دور، خودشان را گرفتار می‌کند. اگر اندکی فکر کنیم، سیاهه بلندی از این سیاه نامانِ سیاه قلم، در ذهن نقش می‌بندد. آنان برای سیاه کردن روی و تحریب آبروی دیگران همه کار می‌کنند اما عاقبتِ شان نشستن در ته همان چاهی است که برای دیگران کنده‌اند. این چاه شاید برای اربابان‌شان - بخوانید جناح‌های رقیب - آب داشته باشد اما برای آنان آبرو نخواهد داشت. نان و خورشتی هم که می‌گیرند کفافِ بیش از چند وعده را نمی‌کند. نمی‌ارزد به آنچه در این دنیا بدان گرفتار می‌شوند چه رسد به قیامت که با قیافه دیدنی از برابر چشم‌ها، دست بسته برده خواهند شد.
برخی از این جماعت هم البته در همین دنیا، برمی‌گردند و اربابان خود را – بخوانید آمرانِ امروز- نیش می‌زنند. از این افراد هم کم تجربه نکرده‌ایم. اینان را به سنگ انداختن از این ورِ بام می‌خوانند تا سر رقیب بشکند اما کوتاه زمانی آنان را بر آن سر بام می‌بینند که سنگ در سر خودشان می‌شکنند. اینان برای آمران خود هم فرمانبرداران خوبی نیستند. بگذریم.
- 16
- 2
