علي شكوري راد، دبيركل حزب اتحاد ملت ايران در توييتي در مورد راننده پرايدي كه بعد از دو بار جريمه خودرو خود را آتش زده، نوشت نفس اعتراض خريدار پيدا كرده است. اما به واقع راهبرد اين فعال سياسي اصلاح‌طلب براي عبور از اين شرايط چيست؟ او معتقد است كه مصايب زندگي از حد آستانه تحمل خارج شده است و فشارهاي زندگي را بايد بر مردم كم كرد.
ارزيابي شما از وضعيت كنوني كشور چيست؟ اخيرا در توييتي در مورد راننده پرايدي نوشتيد كه نفس اعتراض خريدار پيدا كرده. اين مساله را بيشتر تشريح مي‌كنيد؟ چرا اين روزها در جامعه اعتراضات افزايش پيدا كرده است؟
به نظر مي‌رسد فشارهاي زندگي بر مردم آنقدر زياد شده كه آستانه صبر و تحمل مردم كم شده و با كوچك‌ترين ناملايمات جدي‌ترين واكنش را نشان مي‌دهند. اين رفتارها يك هشدار براي مسوولان است كه بدانند فشارها از حد آستانه تحمل خارج شده است و بر اين اساس بايد فشارهاي اجتماعي را بر مردم كم كرد و مسوولان بايد به اين موضوع توجه جدي كنند.
آسيبي كه به آن اشاره كرديد چه اقداماتي را از سوي دولت مي‌طلبد؟ جامعه مدني چه نقشي در رفع اين نوع مشكلات مي‌تواند داشته باشد؟
اصلي‌ترين پرسش مردم اين است كه چرا تصميمات بهتري براي كشور گرفته نمي‌شود.؛ چرا اوضاع از روال طبيعي خودش خارج شده و چرا دولتي كه با ٢٤ ميليون راي مردم روي كار آمده از اختيار كافي برخوردار نيست تا بتواند مشكلات مردم را حل كند؟
مردم فكر مي‌كنند كه دولتي غير از روحاني در حال اداره كشور است. همين است كه اميد مردم نسبت به تغييرات مثبت رو به كاهش است. مردم اين روزها اين تحليل را دارند كه كساني كه قدرت دارند، نمي‌خواهند و كساني كه مي‌خواهند كاري انجام دهند، قدرت ندارند.
آقاي روحاني يك بار وزراي كابينه‌اش را به اميدواران و نا اميدان تقسيم كرد. آيا رييس‌جمهور مي‌خواهد بگويد كه وزراي دولت او تحميلي هستند يا از اين تقسيم‌بندي بايد پيام ديگري را جست‌وجو كرد؟
به نظر من آقاي روحاني در چينش كابينه خيلي محافظه‌كاري كرد و علاوه بر اين هر كسي هم امروز وزير شود، از اختيارات كافي براي انجام وظيفه‌اي كه بر عهده گرفته برخوردار نيست. اين مساله موجب نگراني است. ممكن است كه نااميدي‌اي وجود داشته باشد. بخشي از نااميدي برخي وزرا، سيستماتيك است. وزير نمي‌تواند همكاران خود را به راحتي انتخاب كند؛ نمي‌تواند تصميمات لازم را در حوزه خود به راحتي بگيرد و محدوديت‌هايي وجود دارد. اين مساله باعث مي‌شود كه احساس شود اگر وزير خوبي هم روي كار بيايد، نمي‌تواند كار كند. اگر وزير نااميد و ضعيف باشد كه ديگر هيچ.
مهم‌ترين خطر در شرايط كنوني كه نظام، دولت و مردم را تهديد مي‌كند، چيست؟
خطر مهم اين است كه اميد مردم به اصلاح امور از بين برود. وقتي اميد نباشد، اعتراضات بيشتر مي‌شود و ممكن است توالي هزينه‌ساز بيشتري به همراه داشته باشد.
مردم فكر مي‌كنند كه دولتي غير از روحاني در حال اداره كشور است. همين است كه اميد مردم نسبت به تغييرات مثبت رو به كاهش است
- 9
- 6
